Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1931, Blaðsíða 25

' Eins og á dögum Nóa og Lots heyrist nú
hin háværa raust nautnagirninnar. Inni par
sem dansinn er stiginn í algleymingi milli
borða, sem hlaðin eru munaðarvöru, parna í
nætur-klúbbunum, sem fullir eru af tóbaks-
reyk, par heyrast margar tælandi raddir, er
hvetja til syndsamlegs unaðar — en dýr, já,
mjög dýr verður fórnin, sem lögð er á altari
siðspillingarinnar! Aldrei hefir heimurinn verið
eins tælandi og nú á dögum; aldrei hefir myrk-
rahöfðinginn kunnað eins vel og nú, að slá
á strengi eigingirninnar, sjálfselskunnar og
fýsnanna í mannssálunni. Eins og raust vænd-
iskvendis, svo er kall heimsins; „hunangs-
seimur drýpur af vörum annars manns konu
og gómur hennar er hálli en olía. En að síð-
ustu er hún beiskari en malurt, beitt eins og
tvíeggjað sverð. Fætur hennar ganga niður til
dauðans, spor hennar liggja til Heljar.“ Orðskv.
5, 3 — 5. Já, heimskan kallar, og margir
heimskingjar láta tælast. En „amstur heimsk-
ingjans preytir hann, par eð hann ratar ekki
veginn inn í borgina.“ (Préd. 10, 15.)
Vizkan kallar.
En gegnum veraldarskvaldrið heyrist og
önnur raust. „Spekin . . . hefir sent út pern-
ur sínar; hún kallar á háum stöðum í borg-
inni.“ Hún segir: „Ótti Drottins er upphaf
vizkunnar og að pekkja hinn Heilaga eru
hyggindi.“ Orðskv. 9, 1 —10.
Kristur, sem er „kraftur Quðs“ (1. Kor. 1,
24), kallar. Og pað kall er líf hverjum peim,
sem pví hlýðir; pví „að í pví er hið eilífa líf
fólgið, að peir pekki pig, hinn eina sanna
Quð, og pann sem pú sendir, Jesúm Krist.“
Jóh. 17, 3.
Allir eigum vér pví kost á að velja um
pað að hlýða raustu heimskunnar og hégóm-
ans, sem leiðir til dauða, eða raustu hygninn-
ar, sem veitir „pekkingu á hinum Heilaga“,
sem og er líf. Hverri raustinni vilt pú hlýða?
„Alvaldur, Quð, Drottinn talar og kallar á
jörðina í frá upprás sólar og til niðurgöngu
hennar.“ (Sálm. 50, 1). Hvers vegna sýnir
Quð pað lítillæti að kalla á jörðina? Vegna
pess að hann elskar oss mennina. „Með æv-
arandi elsku hefi ég elskað pig“ (Jer. 31, 3),
segir Drottinn, og hann getur ekki polað að
sjá, að mennirnir gangi á vegi glötunarinnar.
Dótt Guð hati syndina, elskar hann pó synd-
ara og gjörir sér ant um velferð peirra. Harn
vill frelsa pá frá syndum peirra (Matt. 1, 21)
og gjöra pá eilíflega farsæla.
Hvernig kallar Guð?
„Svo elskaði Quð heiminn, að hann gaf
son sinn eingetinn“. Jóh. 3, 16. Og sonurinn
kom til pessarar jarðar. Hann varð „manns-
ins sonur“; og alt líf hans hér í pessum
synduga heimi, var hróp til mannanna um
að snúa sér frá hinu illa og ganga veg sann-
leikans og hreinleikans.
Degar hinn mikli mannfjöldi safnaðist kring-
um hann við Genezaret-vatnið eða uppi til
fjallanna, hljómaði raust hans, er hann kall-
aði til mannanna, stundum með valdi og niætti,
stundum mild og blíð, eins og móðurröddin
pegar hún kallar barnið sitt til sin. Degar
einhver pyrst sála varð á vegi hans, hafði
hann ætíð á reiðum höndum hugsvölunarorð
til slíkra; já, hann ljet aldrei neitt tækifæri
ónotað til pess að leiða hina pjáðu, hina
hreldu og hröktu, hina purfandi og hungruðu
til hans, sem er hjálp í sérhverri neyð.
Dessi hrópandi raust er ekki pögnuð. Hin
ástúðlegu orð „komið til mín, allir pér, sem
erfiðið og punga eruð hlaðnir, og ég mun
veita yður hvíld,“ (Matt. 11, 28) hljóma eins
innilega enn í dag. Enn heyrist raust hans
gegnum mannfjöldann: Ef nokkurn pyrstir, pá
komi hann til mín og drekki!“ (Jóh. 7, 37),
og aldrei hefir petta átt betur við en í dag, að
„Meistarinn er hér og kallar á þig.“
Hann kallar á margan hátt. Ekki aðeins
pegar pú hlýðir á orð hans flutt í hans heil-
aga húsi, eða pegar pú situr í næði og ígrund-
ar boð hans. Ef til vill eru peir fáir, er á
vorum dögum gjöra pað. Dað er pegar sjúk-
dómur hefir lagt pig á sóttarsængina, eða
pegar sorgin yfir ástvinamissi pjakar pér, sem
hin blíða raust berst pér að eyrum: Kom! Ég
hefi lækningu handa pér við öllum meinum!
Hefir pú aldrei heyrt pá raustu. Dú heyrir
og lest um „voðafyrirburði og tákn mikil“
Bls. 23