Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1932, Blaðsíða 20

að hann sem kristinn maður, gat ekki geng-
ið að eiga ekkjur bróður síns, er voru tvær,
varð hann fyrir vanvirðu af öllum bæjarbúum,
og báðar konurnar, sem hann varð að sjá
fyrir ásamt börnum peirra, gerðu honum alt
til hugraunar, er pær gátu, og atyrtu hann
daginn út og daginn inn.
Ásýndum er Dick ekki líkur hetju; hann er
ekki heilsuhraustur, og andlit hans er al-
sett örum; en hann elskar Quð og hefur mikla
trú og djörfung.
Ekki má heldur gleyma Páli. Eins og hinn
mikli postuli hefur hann einnig „flein í hold-
inu“ — hann hefur ský á augunum, sem or-
saka pað, að hann er næstum blindur. En
hann er sterkur í trúnni. Hann polir högg
og barsmíð og ofsóknir sakir Krists. Hann er
vörður vor nú, og pegar hann gerir aðvart
um tímann, hugsum vér til pess með gleði,
að pegar klukkan slær í síðasta sinni og
„réttlætissólin“ „upp rennur“ með græðslu
undir vængjum sínum“, pá mun Páll losna
við fleininn.
Dað eru og fleiri. Ég sé í anda marga —
Jakob, Dick, Pál, Markús, Davíð og Júlíus,
sem fyrir skömmu dó af svefnsýki. Vér get-
um ekki nefnt pá alla með nafni, en vér get-
um nefnt pá alla einu nafni postula — Quðs
sendiboða. ErU peir.pess virði, sem vér fórn-
um fyrir pá? Já, peir eru miklu meira virði
en pess alls, sem oss er unt að gera fyrir
pá, og peir sýna pað á dásamlegan hátt,
hvernig Guð starfar fyrir mennina. Guð gefi
oss skilning á pvi, hversu mikil pörfin í raun
og veru er, hann veiti oss kraft til að færa
fórnir í hlutfalli við petta. Kristur hefur sjálfur
gefið oss eftirdænri. Heimurinn parfnaðist alls,
og hann gaf alt. Eigum vér að gefa minna
af pví, sem vér getum gefið?
Dað sem konurnar í heiðingja-löndun-
um eiga fagnaðarerindinu að pakka.
Staða heiðnu konunnar er mjög erfið. Hún
verður að vinna öll störfin, sem unnin
eru, og fær hvorki pakkir né laun fyrir af
manni sínum, sem er henni harður húsbóndi.
Stúlkur á Salomons-eyjunum. Stúlkur,
sem jafnvel hafa verið seldar til ósið-
semi af sjálfum foreldrunum, hafa verið
hrifnar frá grimmdaræði heiðindómsins,
og eru nú sannkristnar konur.
Að sjá pessar konar í hinu heiðinglega
ástandi peirra, og sjá svo aftur sömu konurn-
ar nokkurum árum seinna, er pær gleðjast í
pekkingunni á frelsara, sem elskar pær, er í
sannleika uppörvandi fyrir kristniboðann, og
hann kemst að peirri niðurstöðu, að pessi
góði árangur sé fyllilega verður alls pess, sem
gert er til að hjálpa pessum óhamingjusömu
manneskjum.
Degar vér fyrir tólf árum byrjuðum kristni-
boðsstarfsemi á Salomonseyjunum, söfnuðust
konurnar saman naktar með hóp hunda og
svína víðsvegar úr bænum á eftir sér. Nokk-
urum árum síðar voru pessar konur klæddar
klæðum eins og hverjar aðrar konur, og glað-
•ar og hamingjusamar. Andlitssvipurinn bar vott
um hve innilega pakklátar pær voru, og ótt-
inn, sem áður skein úr augunum, var nú
alveg horfinn. Sami árangur hefur og fengist
í tveimur öðrum héruðum, par sem vér höf-
um starfað.
Gömul kona, er Jauroro heitir, segist oft
á yngri árum sínum, áður en kristniboðarnir
komu, hafa verið sjónarvottur að pví, að
fangar, sem teknir voru í stríði milli pjóð-
flokkanna, voru negldir fastir við jörðina
með fleigum, sem reknir voru gegnum fætur
(Frmh. á bls. 20.)
Bls. 18