Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1933, Blaðsíða 4

Meðan Davið Liv-
ingstone vann í
vefarastofunni,
fann hann sig kall-
aðan til að verða
læknakristniboði.
Hann notaði þvl
allar tómstundir
sínar til þess að
búasigundirfram-
tíðarstarf sitt.
hinnar miklu Kalhari-eyðimerkur í vestri. Dótt
það væri ánægjulegt að tala um starfsemi hans
þarna, verður þó að láta það ógert, með þvi að
oss fýsir einkum að tala um tengdason hans,
DAVÍÐ LIVINQSTONE,
sem átti svo afarmikinn og víðtækan þátt í
landkönnun Afríku og framgangi kristniboðs-
ins í Mið-Afríku.
Dað er alkunnugt, að Davíð Livingstone
var fæddur í Blantyre á Skotlandi, og að hann
strax tíu ára gamall byrjaði að vinna í vef-
arastofu, til þess að hjálpa til að framfleyta
fjölskyldunni, og að þekkingarþorsti hans var
svo mikill, að hann lagði bókina sína á vef-
inn til þess að geta lesið dálítið, þrátt fyrir
skröltið í vélunum. Hann stundaði af miklu
kappi latínunám, og bækur vísindalegs efnis
og ferðasögur, var það, sem honum gatst einna
best að. Hann var alinn upp á fátæku, en
mjög guðræknu heimili, og tvítugur að aldri
gaf hann Quði hjarta sitt. Alt í frá bernsku
hafði hann heyrt talað um kristniboðið, en
það var þó ekki fyr en hann hafði sótt sam-
komu hjá dr. Gutzloff og heyrt hina innilegu
beiðni hans um að koma Kína til hjálpar, að
hjá honum vaknaði veruleg löngun til að
verða kristniboði. Læknakristniboðs-hugmyndin
var í þann tíð ný, en Livingstone var það
ljóst, að til þess að geta gert sem mest gagn
þarna úti, varð hann að vera læknir, og því
fór hann nú að lesa læknisfræði af mesta
kappi í Glasgow og einnig tók hann sér tíma
til að hlýða á guðfræðifyrirlestra.
Dað var þó ekki Kína, sem Livingstone var
sendur til. Kristniboðsleiðtoginn mikli hafði
ákveðið að hann skyldi helga líf sitt Afriku.
Róbert Moffat, sem var heima í Englandi til
að hvíla sig eftir 23 ára starf í Suður-Afríku,
kom af stað voldugri hreyfingu alt um kring
á Bretlandi, er hann sagði frá því sem hon-
um hafði mætt á kristniboðssvæðinu. — Hinn
ungi landi hans varð gagntekinn af áhuga
fyrir starfinu meðal svertingjanna, og eftir að
hafa verið aðeins eina nótt á gamla heimilinu
í Blantyre, lagði hann af stað þann 17. nóv.
1840. Systir hans skrifaði þannig um síðasta
kveldið, sem þau voru saman heima: „Ég
man hvernig faðir minn og Davíð töluðu fram
og aftur um horfur kristniboðsins. Deir voru
sammála um, að sá tími myndi koma, þegar
auðmenn heimsins og stórmenni myndu telja
það heiður, að styðja kristniboðið í stað þess
að eyða fé sínu í óþarfa. Um morguninn fór-
um við á fætur kl. 5. Davíð las sálminn 131.
og 135. og bað bæn. Faðir minn og hann
fóru síðan til Glasgow, þar ætlaði Davíð að
taka skip til Liverpool". Við bryggjuna þarna
sá Davíð föður sinn í síðasta sinni. Gamli
maðurinn gekk hægt og seinlega heim til
Blantyre, vafalaust í þungu skapi en þó þakk-
andi Guði. Nú hafði Davíð beint sjónum sín-
um að hinu dimma meginlandi.
Fyrstu 9 árunum, sem hann dvaldi í Afríku,
varði hann aðallega til að starfa meðal
Betchuana-þjóðflokksins; vann hann kappsam-
lega að því að boða gleðiboðskapinn þessum
ósiðuðu heiðingjum. Hann var jafnötull að
vinna meðal þeirra með höndum sínum eins
og hann var ákafur í því að prédika fyrir
þeim. í Kolobeng gróf hann skurð, bjó til
garð, og bygði með eigin höndum — í fjórða
skipti — íbúðarhús. Moffat hafði kent honum
að vinna að járn- og stálsmíði, en hann varð
einnig duglegur klæðskeri. Kona hans, Mary
Moffat, bjó til smjör, sápu, kerti, saumaði flík-
ur, kendi í skólunum og kendi konunum að
syngja sálma, sem maður hennar hafði þýtt
á tungu landsmanna. Dau lifðu saman mjög
hamingjusömu lífi, þótt þau hefðu oft ekki
Bls. 2