Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1933, Blaðsíða 5

Læknakristniboðinn Davíð Livingstone og kona hans og börn biðja i
trú til Quðs fyrir sjúkum Afríkumanni, sem þrátt fyrir lækningatilraunir,
var að dauða kominn.
nema aðeins til hnifs og
skeiðar. Degar Livingstone
leit til baka yfir þennan
hluta starfs síns í Afríku,
fann hann að það var að-
eins eitt, sem hann gat
ásakað sig fyrir, og það
var þetta, að hann hafði
gefið sér of lítinn tíma til
að leika við börn sín. —
„En“, bætir hann við, „ég
var venjulega svo þreyttur
af líkamlegu og andlegu
starfi yfir daginn, að þeg-
ar kveld var komið, var
ég búinn að missa alla
löngun til leika“.
Dað var meðan hann
dvaldi á þessum stað,
sem það atvik skeði, er sennilega flestir þeirra,
sem hafa heyrt Livingstone getið, hafa einn-
ig heyrt talað um, nefnilega bardaga hans við
ljón, sem meiddi hann svo á vinstra handlegg,
að hann beið þess aldrei bætur upp frá því
og fann stöðugt til sársauka. En það er lík-
lega ekki eins kunnugt, að Mebalwe, sem
bjargaði lífi hans, var einn hinna innlendu
kennara, sem hann sjálfur hafði mentað, og
að það var kona ein á Skotlandi, sem hafði
gefið peningana til menntunar þessum blökku-
manni. Dá óraði hana síst fyrir því, að þau
12 pd. sterl., sem hún hafði sent Livingstone
í áður nefndu augnamiði, myndu verða til
þess að stuðla að því, að lengja um 30 ár líf
þessa mesta velgerðamanns Afríku.
Dað sem einna mest mun hafa orðið til
þess að gera Livingstone heimsfrægan, er vaf-
laust hinir miklu landfundir hans á ferðum
hans um Mið-Afríku. Hann þyrsti eftir því
að ná að komast inn í þau héruð, þar sem
enginn hvítur maður áður hafði stigið fæti,
og þar sem hann vissi, að voru margar milj-
ónir manna, sem aldrei höfðu heyrt friðarboð-
skapinn. Einnig brann hjarta hans af þrá eftir
þvf að geta gert eitthvað til að hindra þá við-
urstyggilegu þrælasölu, sem rekin var í þess-
um héruðum. Hann lagði alt það í sölurnar,
sem honum var kærast í þessum heimi, —
heimili, framtíðarvonir, heiður, samfélag við
aðra kristna menn o. s. frv., já, öllu þessu
fórnaði hann fúslega á altari kristniboðsins.
Dað var ekki eintóm löngun til ævintýra og
landkönnunar, né heldur metorðagirni, sem
stjórnaði hugsunarhætti slíks manns sem hann
var. Er hann hafði hlotið þá mestu viðurkenn-
ingu, sem hann fékk sem landkönnuður, lét
hann í ljós tilfinningar hjarta síns með svo-
feldum orðum: „Dar sem afreksverkum land-
fræðinnar lýkur, þar byrjar kristniboðið“. —
Hinir innfæddu höfðu oft talað um stöðuvatn,
sem þeir kölluðu Ngama, og í júní 1849 tókst
honum að komast gegnum hina miklu Kala-
hari-eyðimörk og ruddi hann sér svo braut
lengra áfram, uns hann þann 1. ágúst hafði
þá ánægju að sjá fyrstur hvítra manna þetta
íræga vatn. Árið eftir fór hann aðra ferð til
þessa staðar, og í þetta skipti fór hann með
konu og börn með sér til Makololo-landsins,
þar sem hann fann stórfljótið Sambesi og
foss þann hinn mikla, sem er í þessu fljóti.
Hann sá í anda hvernig þetta fljót átti fyrir
höndum að verða mikilvæg hjálp til að opna
landið fyrir hvítum mönnum, svo að hin við-
bjóðslega verslun með mannakjöt og blóð, sem
hann varð hvarvetna var við þarna, og sem
skar hann í hjartað, gæti orðið afnumin. En
til þess að þessi landkönnun kæmi að notum
Bls. 3