Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1933, Blaðsíða 6

Davíð Livingstone talar við
afríkanskan þrælasala. Er hann
að biðja vesalings þrælunum
líknar. Davíð Livingstone átti
mjög mikinn þátt í þvl að
þrælasalan var afnumin. Mynd
þessi er tekinaf höggmynd, sem
er í Blantyre á Skotlandi, þar
sem Livingstone var fæddur.
og til þess að finna beztu og stystu leiðina
út til strandarinnar, varð hann að takast lang-
ar ferðir á hendur. Hann flutti nú konu og
börn aftur til Kap-ríkisins og sendi pau svo
til Englands; að því búnu hóf hann hina miklu
frægðarför sína, er byrjaði við Linyante í
Afríku miðri og endaði ekki fyr en hann
hafði náð til Loanda á vesturströndinni. Hann
sá þó, að sú höfn var of langt burtu og of
erfitt að ná sambandi við hana, svo að hann
stefndi aftur för sinni f austurátt og fór þvert
yfir hið mikla meginland, alt til ósa Sambesi-
fljótsins á austurströndinni.
í þessari löngu ferð var hann 4 ár, og
sennilega hefur aldrei lítill hópur manna af
fúsum vilja tekist svo alvarlegt fyrirtæki á
hendur með eins lélegum útbúnaði, eins og
hann hafði. pví nær peningalaus, vopnlaus
og með sáralítil matföng, ruddi þessi maður
sér braut yfir héruð, sem ókunn voru öllum
hvítum mönnum. Með hugrekki sfnu og stefnu-
festu tókst honum að sleppa heill á hófi úr
margri hættunni, sem hann komst í, meðal
hinna óvinveittu þjóðflokka, og með réttvísi
sinni, ástúð og grandvarleik vann hann að
fullu og öllu hjörtu hinna blökku fylgdar-
manna sinna. Deir kölluðu hann alt af „faðir“
já, margir þeirra álitu hann næstum Guð vera.
Ávalt var honum ljúft að leggja sjálfan sig I
sölurnar og bjóða sérhverri hættu byrginn,
gæti hann aðeins bjargað lífi eða huggað
Bls. 4
harmþrungið hjarta. Og alt þetta orsakaði það,
að fólk kallaði hann alment „guðsmanninn“.
Árið 1856 heimsótti hann föðurland sitt,
og þær hrífandi viðtökur, er hann fékk þar
heima og sá mikli heiður, er honum var
sýndur, hefði getað spilt hverjum þeim manni
sem ekki hafði eins göfugt hugarfar og hann.
En Livingstone var mjög auðmjúkur, og þegar
honum voru slegnir gullhamrar fyrir þau stór-
virki, er hann hafði framkvæmt, sagði hann:
„Þetta er ekkert stórræði. Það er bara það,
sem hver og einn hefði getað gert, er hefði
haft vilja til þess“.
Hann hafði sagt við hina trúu fylgdarmenn
sína í Afríku, að ekkert nema dauðinn gæti
aftrað sér frá því, að koma til þeirra aftur,
og hann efndi orð sín. — Árið 1858 byrjaði
hann annan mikinn leiðangur, fór hann þá
aðallega meðfram Sambesi-fljótinu. — Dá var
það að hann fann Shirwa- og Nýassa-eyjarn-
ar; gerði hann mikið til þess að hindra þræla-
söluna, með þvi að hann afhjúpaði atferli
hinna portúgölsku og arabísku þrælasala. Á
þessu ferðalagi varð hann fyrir þeirri þung-
bæru raun að missa sína ástkæru einkonu,
sem svo trúlega hafði aðstoðað hann við
kristniboðsstarfið og áunnið sér kærleika og
hylli landsmanna. Deir kölluðu hana alt af
„Mama Róbert“. Hún andaðist þann 27. aprfl
1862 og var jörðuð undir boaba-tré einu við
Sambesi-fljótið. Tveimur dögum eftir andlát