Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1935, Qupperneq 14

„I byrjun höfðum við aðeins eina
kristniboðsstöð, síðan voru gerðar
kröfur til kvennaskóla, og eftir því
sem starfið óx, varð einnig ómissandi
að hafa sjúkrahús. Ur þessari þörf
hefur nú verið bætt. Skólinn þrífst
vel og sjúkrahúsið er í fullum gangi.
Við höfum við margt að stríða
auk hinnar ríkjandi hjátrúar. T. d.
hefur járnsmiðurinn í þorpinu stund-
um haft sjitklingana til ineðferðar í
heila viku áður en þeir koma til
okkar. Oftast eru sár þeirra þá smurð
með kúatnykju, sem er aðalsárameð-
alið hjá heiðingjunum í Indlandi.
Trésmiðurinrí reynir að setja brotin
bein saman. Ljósmóðirin í þorpinu,
sem allir bera ótakmarkað traust til,
hefur enga hugmynd um ljósmóður-
störf né hreinlætisreglur yfirleitt og
verður þess valdandi að sjúklingar
hennar smitast í flestum tilfellum.“
Starf fyrir börn í Narsapur.
Frá kristniboðsspítalanum í Narsapur
í Austur-Indlandi skrifar Aurora
Wearner-Randolph eftirfarandi:
„Nálægt Los Angeles opnaði inndæl
lítil stúlka í fyrsta sinn sín bláu augu.
Um sama leyti fæddist lítill drengur
í dimmum kofa lengst inni í Indlandi.
Þegar þessi litlu börn voru sextán
mánaða gömul, hittust þau í Narsapur
í Indlandi, og komu til Ijósmyndar-
ans til að verða ljósmynduð. Litla
ameríska stúlkan var klædd indversk-
um búningi, sem ekki var annað en
snúra um mjaðmirnar, sem málmstykki
var sett í að framan.
„Litli indverski bróðir,“ sagði litla
Ameríkumærin, „hvers vegna seztu
ekki upp? Þú ert eins og poki full-
ur af beinum, og svo hefur þú eng-
ar tennur. Því gefur mamma þín þér
ekki mjólk, svo að þú getir vaxið og
orðið stór og sterkur?“
Svarið var aðeins veikt bros á
litla, hrukkótta og ellilega andlitinu.
En það var glaðara bros á andliti
hinnar hreyknu móður, því að nú
var hún viss um að barnið hennar
mundi dafna og verða hraust og sæl-
legt, því að hjúkrunarkonurnar bjuggu
til góða mjólkurblöndu handa því og
kenndu henni hvernig hún ætti að
12