Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1935, Qupperneq 16
Oveittar bænir.
Eftir E. R. Colson, kristniboðsrítara.
í kristniboðsstaríi mínu heima í
Norðurálfunni hef eg oft heyrt fólk
segja sem svo, að heiðingjarnir væru
betur settir í fáfræði sinni áður en
kristniboðarnir kæmu til þeirra, heldur
en eftir komu þeirra. Sumir virðast
vera þeirrar skoðunar, að fagnaðar-
erindið sé þess eðlis, að neyða verði
einstaklinginn til að veita því við-
töku. Má vera að þessu sé oft þann-
ig varið í sumum menningarlönd-
um, einkum vegna þess að fólk, sem
kallar sig kristið, lifir ekki samkvæmt
því eftirdæmi, sem Kristur hefur
gefið. En reynslan er sú, að þegar
einhver kristniboði, sem í sannleika
er endurfæddur maður, starfar þann-
ig á nýjum svæðum að hann lætur
leiðast af Kristi í hvívetna og ver
kröftum sínum og tíma til þess að
hjálpa hinum þjáðu, koma beiðnir
í hundraða tali um, að samskon-
ar starf verði byrjað í nálægum
héruðum. En það er hlutfallslega
lítið af þessum hjálparbeiðnum, sem
enn hefur verið auðið að sinna.
A þessum vandræðaúímum, sem
yfirleitt ekki eiga sinn líka í heims-
sögunni, hafa mörg kristniboðs-
félög orðið að draga úr starfsemi
sinni á ýmsum stöðum. Með því að
koma á og framfylgja nákvæmum
íjárhagsreglum hefur oss tekizt, ekki
aðeins að halda því fengna, heldur
og byrja starfsemi á nýjum stöðum.
Fyrr á tímum mættum vér talsverðu
kaldsinni og kæruleysi á ýmsum stöð-
um og jafnvel mótspyrnu; en þessir
örðugu tímar knýja mennina hvar-
vetna til þess að beina huganum að
hinu himneska og óforgengilega. Þeir
hafa það á meðvitundinni að eitthvað
óttalegt sé í aðsigi, og að endir allra
hluta sé nálægur.
Meðan eg skrifa þessar línur, hef
eg fjölda bréfa liggjandi fyrir framan
mig með beiðnir um fleiri starfsmenn.
Eg veit naumast hvar byrja skal.
Manni gengur til hjarta umhugsunin
um þessar manneskjur, sem árum
saman hafa beðið um og þolinmóð-
lega bíða eftir þeirri hjálp, er þær
þarfnast svo sárlega.
Frá Frönsku Kamerun koma
fregnir um, að þeir tveir kristniboð-
ar, er vér höfum þar úti ásamt kon-
um þeirra, gætu hæglega veitt 100,000
hjúkiunar- og læknisaðgerðir á ári,
en sökum vöntunar á tækjum og
læknislyfjum geti þeir ekki veitt nema
10,000. Sérhver sem hingað til hefur
leitað til þeirra, hefur fengið bata á
heilsu sinni. Þeir skrifa: „Það er ótta-
legt að horfa upp á þjáningar þeirra
og sjá hin voðalegu sár þeirra. Sum-
ir hafa misst annan eða báða fætur
14