Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1935, Side 27

Fyrir toorem*
Afríkairaskiir
drengiar leystur
tír þrteldómi.
[Eftir
Mabel E. Robinson.
Hamajayh er lítill drengur, en hefur stórt
nafn. BróSir hans skuldaði manni að nafni Mu-
konka dálítið af peningum. í stað þess að borga
skuld sína, sagði hann við Mulconka: „Þú getur
tekið Hamajayh og látið hann vinna lijá þér“,
Mukonka tók svo Hamajayh og fór með hann
langt burt frá heimili hans og lét hann gæta
kúnna sinna. Á liverjum morgni rak drengur-
inn þær í haga, og var kúasmali allan daginn.
Á kvöldin rak hann líka féð inn í byrgi, þar
sem því var óhætt fyrir ljónum og hýenum. Að
því loknu horðaði hann kvöldmatinn sinn, sem
var maísgrautur, og lagðist svo til svefns á dýnu
á gólfinu. Þarna var enginn góður við hann.
Húsbóndi hans var oft vondur við hann og barði
hann. Litli drengurinn var þræll.
Svo kom það fyrir eitt kvöldið, þegar veður
hafði verið mjög heitt, að einn af stóru uxunum
fékkst með engu móti til að fara inn í nauta-
byrgið. Hamajayh rann í skap við uxann og
barði hann með staf. Uxinn var ekki seinn á sér
og rak Hamajayh litla undir og meiddi hann
mikið á öðrum fætinum.
Drengurinn rak upp hátt hljóð og fór síðan
að gráta. Hann grét, og grét. Nokkrir innfæddir
menn heyrðu til hans og komu út úr kofum sín-
um til að sjá, hvað um væri að vera. Þegar þeir
sáu, hve inikið hann var meiddur á fætinum,
létu þeir hann á sleða og óku honum sex kíló-
metra veg til kristniboðsstöðvarinnar.
Þar hittu þeir hjúkrunarkonu, klædda hvít-
um búningi. Hún kom með volgt vatn og sagði
honum að fara með fótinn ofan i það. Hann
vildi helzt ekki láta hvítu konuna sjá að hann
gréti, og því kreppti hann hnefana til þess að
verjast gráti. En hann kenndi mjög mikið til og
gat ekki við það ráðið, að stór tár runnu niður
kinnarnar.
Þrjár vikur liðu. Á hverjum degi, þegar kluklc-
an hringdi, kom Hamajayh til að láta gera við
fótinn á sér. Honum var nú farið að batna, liann
gat lilaupið og leikið sér, aðgreint jarðhnetur
og gert ýmislegt annað.
,En Mukonka frétti að drengnum væri næstum
batnað í fætinum, hann fór því til kristniboðans
og sagði honum, að hann vildi að Hamajayh
færi nú að koma og taka við störfum sínmn.
Þegar kristniboðinn talaði um það við drenginn
að fara með Mukonka, fór hann að gráta og varð
mjög hræddur. Kristniboðinn sá það fljótlega,
að Hamajayh var þræll Mukonka, og að Mukonka
mundi ekki vera honum góður. Kristniboðinn
sagði: „Við lifum í frjálsu landi; menn mega
ekki hafa þræla hér. Við skulum fara og tala
við yfirvöldin um þetta“.
Síðan settist kristniboðinn upp i vagninn sinn
og bað Mukonka og Hamajayh að koma með sér.
Þeir töluðu við yfirvöldin, er sögðu, að Hama-
jayli væri frjálst að vera framvegis á kristni-
boðsstöðinni, og að Mukonka hefði ekki leyfi til
að halda honum hjá sér. Litli drengurinn réði
sér nú ekki fyrir gleði. Hann hljóp fram og aft-
ur og klappaði saman lófunum.
Kristniboðinn gaf honum annað nafn og kall-
aði hann Walter. Allir við Rusangu-kristniboðs-
stöðina þekkja Walter. Hann gengur i skóla og
lærir að lesa og skrifa. Þegar kennarinn hans
kennir biblíusögur, tekur Walter vel eftir því,
sem sagt er. í hverri viku fer hann í hvíldar-
dagskólann og lærir minnisversið sitt. Eg vildi
að þið gætuð heyrt hann syngja!