Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1937, Blaðsíða 13
Einn dagur
í holdsveikisnýlendu
vorri
í Níassalandi, Afriku.
A hverjum einasta degi standa
holdsveikir menn og bíða þess að fá
inngöngu í holdsveikisnýlendu vora.
Vér skulum sjá hverjir það eru, sem
bíða í dag.
Fremst í röðinni stendur móðir
með son, tíu ára gamlan. Konan hefir
hnúta um allt andlitið; partar af eyr-
unum eru farnir, og sjúkdómurinn
hefir gert röddina óskýra. Þetta er
sorgleg sjón. Hún hlýtur að hafa
þjáðst af sjúkdómnum í meir en tíu
ár. Hvar hefir hún haldið sig allan
þann tíma? Hún segist hafa átt heima
sem svarar hálfri dagleið frá holds-
veikis-nýlendunni, og hafa notað með-
ul hinna innfæddu. Nú kom hún til
nýlendunnar aðeins sökum þess, að
íbúar þorpsins voru hræddir við hana
og neyddu hana til að fara burt. Það
hefðu þeir annars átt að gera fyr.
Litli drengurinn stendur við hlið móð-
vér! Metum vér þau að verðleikum?
Sjáum vér að oss ber skylda til að
hjálpa þeim, sem lifa án vonar í
heiminum? Látum oss sýna enn meiri
viðleitni í að hjálpa þeim, sem Guð
gefur oss tækifæri til að hafa afskipti
af.
J. J. Hyde, Nígería.
Blindur boðberi fagnaðarerindisins meðal
hinna holdsveiku í Afríku.
ur sinnar, húð hans er flekkótt eins
og á lébarða, og er það augljóst
holdsveikismerki. Barnið hefði alls
ekki þurft að verða holdsveikt, hefði
móðirin koinið til nýlendunnar undir
eins og holdsveikin byrjaði. Nú verð-
ur hann að vera undir læknishendi
í marga mánuði, og móðirin í mörg
ár, ef annars er mögulegt að henni
batni.
Nú kemur hópur af nýjum sjúkl-
ingum. Sumir eru komnir langt að,
hafa ferðast hér um bil þrjú hundruð
kílómetra. Venjulega er svo fullt af
sjúklingum hér, að vér höfum ekki
rúm fyrir þá alla. Eigum vér endi-
lega að neyðast til að senda þá aftur til
hinna aumlegu heimkynna sinna, upp-
gefna, vonsvikna og sundurkramda?
11