Skessuhorn - 17.01.2018, Blaðsíða 24

MIÐVIKUDAGUR 17. jANúAR 201824
Stór tímamót urðu í lífi Elsu Ing-
varsdóttur síðastliðið haust þeg-
ar hún hætti að syngja með Kór
Akraneskirkju eftir að hafa sung-
ið með kórnum sleitulaust í 57
ár. Blaðamaður Skessuhorns hitti
Elsu á heimili hennar við Hjarðar-
holt í liðinni viku og ræddi við hana
um kórastarfið og hvað taki við hjá
henni. „Þegar ég byrjaði í kórnum
árið 1960 var ég meðal þeirra yngstu
en var orðin ein þeirra elstu þeg-
ar ég hætti,“ segir Elsa og hlær. „Á
þessum tíma var ég í fjórða bekk í
gagnfræðiskóla og söng með skóla-
kórnum. Haukur Guðlaugsson var
nýlega búinn að taka við Kirkjukór
Akraness, en kórinn hét það á þeim
tíma, og kom á kóræfingu hjá okkur
í skólanum. Hann vantaði stelpur í
kirkjukórinn og bauð okkur nokkr-
um að koma og prófa, sem við gerð-
um. Ég held að við höfum verið fjór-
ar eða fimm sem fórum í kirkjukór-
inn,“ segir Elsa. Hún segir að á þess-
um tíma hafi hún horft á þær konur
sem voru komnar yfir sjötugt í kórn-
um og fundist þeirra tími vera lið-
inn. „Mér fannst svona gamalt fólk
ekkert eiga heima þarna. Ég áttaði
mig svo á því á síðasta ári að ég væri
sjálf orðin 73 ára og kannski kom-
inn tími til að hætta,“ segir Elsa og
hlær.
Aðeins búið í tveimur
húsum
Elsa er borin og barnfædd á Akra-
nesi og hefur hvergi annars staðar
átt heima. Hún er gift Böðvari jó-
hannessyni og saman eiga þau þrjár
stelpur og níu barnabörn. „Ég er
ekki mikið fyrir að breyta til og hef
bara búið í tveimur húsum allt mitt
líf. Ég ólst upp á Deildartúni en flutti
í það hús árið 1965, en við byggð-
um þetta með bróður hans Böðv-
ars, sem á heima á neðri hæðinni.“
Böðvar var sjómaður og því oft lengi
í burtu í einu og þá var Elsa ein með
börnin. „Mér leið oft vel að vita af
þeim á neðri hæðinni. Sambandið
hefur alltaf verið mjög gott og ég
gat leitað til þeirra ef ég þurfti þegar
Böðvar var á sjó,“ segir Elsa og bæt-
ir því við að hún hafi alltaf gefið sér
tíma fyrir kórastarfið þótt stundum
hafi það verið strembið þegar börn-
in voru lítil. „Ég mætti nokkuð vel
á æfingar og viðburði. Ég gat vissu-
lega ekki mætt á allar æfingar þegar
börnin voru lítil en þegar kórinn var
með tónleika eða slíkt átti ég mjög
góða að sem pössuðu fyrir mig svo
ég gæti mætt,“ segir Elsa og bæt-
ir því við að gjarnan hafi hún tek-
ið yngstu dótturina með sér á kór-
æfingar. „Henni þótti þetta oft mjög
skemmtilegt, lá á gólfinu með lita-
bækurnar og söng með okkur. Ég
var ekki sú eina með börnin með
mér svo þau kynntust öðrum börn-
um kórfélaga og eignuðust jafnvel
góða vini.“
„Þegar ég var með börnin lítil
fór kórinn í utanlandsferð yfir jól-
in en ég ákvað að fara ekki með og
við sem vorum eftir sungum í kirkj-
unni yfir hátíðarnar. Það fór svo að
við höfðum samband við gamla kór-
meðlimi og vini og fengum þá til
að aðstoða okkur. Við æfðum mjög
mikið saman fyrir jólin og heppnað-
ist þetta svo vel að þeir sem mættu í
kirkju og heyrðu okkur syngja tóku
ekki eftir því að það vantaði stærstan
hluta kórsins.“ Aðspurð hvort börn-
in hafi erft áhugann fyrir söngnum
segir Elsa eina dóttur sína hafa gert
það en ekki hinar. „Bryndís, dóttir
mín, hefur mjög gaman að söng og
hefur líka verið með í Kór Akranes-
kirkju. Hinar höfðu áhuga á öðru,
sem var bara í góðu lagi, og þær hafa
alltaf staðið sig mjög vel í sínu,“ seg-
ir Elsa.
Utanlandsferðir
standa upp úr
„Það sem helst stendur upp úr eft-
ir þessi ár eru held ég þær níu utan-
landsferðir sem ég fór í með kórn-
um. Sú fyrsta er sjálfsagt eftirminni-
legust af þeim, enda mín allra fyrsta
utanlandsferð. Það var árið 1980
og þá fórum við til Þýskalands. Við
heimsóttum bæði Austur- og Vest-
ur Þýskaland og var það mikil upp-
lifun. Á meðan Austur Þýskaland var
eins og að fara aftur í tímann þegar
maður var barn þá var allt svo veg-
legt og flott í Vestur Þýskalandi. Að-
stæðurnar voru eitthvað sem mað-
ur hefði aldrei getað ímyndað sér,“
segir Elsa aðspurð hvað standi helst
upp úr eftir 57 árin í kórnum. „Allar
ferðirnar voru þó mjög viðburðarík-
ar og skemmtilegar og við fengum
að syngja í kirkjum og höllum. Við
fórum saman til London, Austurrík-
is og Ungverjalands, Ítalíu, Færeyja,
Kanaríeyja, Finnlands og Eistlands
og að lokum til Brighton fyrir tæp-
um tveimur árum. Eitt sem kannski
vert er að nefna er að þegar við fór-
um til Kanarí áttum við að halda
tónleika í sænsku kirkjunni. Við
ákváðum að koma í kirkjuna hálf-
tíma fyrir tónleika og skoða aðstæð-
ur aðeins. Þegar við mættum sáum
við mannhaf fyrir utan og kirkjan var
troðfull, en hún tók 400 manns. Þá
ákvað kórstjórinn að raða okkur upp
á kirkjutröppunum og við sungum
þar fyrir gestina úti í þennan hálf-
tíma áður en við héldum tónleikana
inni í kirkjunni,“ segir Elsa og bros-
ir. „Þetta var mjög vel heppnað og ég
held að gestirnir hafi verið afskap-
lega ánægðir með þetta uppátæki.“
Héldu tónleika í
íþróttahúsinu
við Vesturgötu
„Kór Akraneskirkju er svo miklu
meira en venjulegur kirkjukór. Við
höfum ferðast mikið saman innan-
lands og sungið í mörgum kirkjum
og öðrum samkomuhúsum um allt
land og ég man ekki betur en allar
ferðir hafi verið mjög vel heppnaðar.
Það sem stendur upp úr hér á Akra-
nesi er fyrst og fremst allt starf kórs-
ins í kringum kirkjustarfið, að syngja
við ýmsar athafnir þar sem við erum
hluti af merkisdögum í lífi fólks.
Okkar hlutvert er náttúrulega fyrst
og fremst að syngja í messum, við
jarðafarir, í fermingum og öðrum
hefðbundnum viðburðum í kirkj-
unni. Við höfum líka haldið marga
mjög vel heppnaða tónleika á Akra-
nesi sungið í Bíóhöllinni, Safnaðar-
heimilinu, Tónbergi, gamla Nettó-
húsinu og íþróttahúsinu við Vestur-
götu. Gamla Nettóhúsið var stórt
með góðum hljómburði og við
breyttum því úr pakkhúsi í tónlist-
arstað fyrir okkur nokkrum sinn-
um,“ bætir hún við. Á tónleikun-
um í íþróttahúsinu söng Kirkjukór
Akraness með Sinfóníuhljómsveit
Íslands. „Þetta voru Vínartónleikar.
Við héldum eina hér á Akranesi og
tvenna í Háskólabíói. Hljómurinn
í íþróttahúsinu er alls ekki upp á
marga fiska svo það fór mikil vinna
í að setja upp hljóðkerfi svo hægt
væri að halda þessa tónleika. Það
var troðfullt hús og örugglega hátt
í þúsund manns.“
Ætlar alltaf að syngja
Aðspurð hvort hún sé hætt að syngja
hlær Elsa og neitar því staðfastlega.
„Alls ekki, ég þagna ekki svo auð-
veldlega. Ég er í Félagi eldri borg-
ara og færði mig yfir í Hljóm, kór
eldri borgara hér á Akranesi,“ svarar
hún. Auk þess að syngja er Elsa virk
í félagsstarfi eldri borgara og segist
núna einbeita sér að því að njóta lífs-
ins. „Ég fer í leikfimi, vatnsleikfimi
og línudans auk þess sem ég geri
bara það sem mér þykir skemmti-
legt. Ég mæli með því að það hætti
allir að vinna um sjötugt, ef þeir geta,
og reyni að njóta þess sem lífið hef-
ur uppá að bjóða. Flestir hafa unnið
mikið og eytt miklum tíma í að gefa
af sér til samfélagsins og eiga inni að
fá að njóta síðustu áranna. Við vitum
ekki hvað við höfum langan tíma og
þá er um að gera að njóta á meðan
við getum,“ segir Elsa að endingu.
arg
Söng með Kór Akraneskirkju í 57 ár
Rætt við Elsu Ingvarsdóttur um kórastarfið og að njóta lífsins á efri árum
Kór Akraneskirkju í Vinaminni. Ljósm. úr safni Akraneskirkju.
Elsa Ingvarsdóttir hætti að syngja með Kór Akraneskirkju síðastliðið haust eftir
57 ár í kórnum.
Elsa og Bryndís, dóttir hennar, voru um tíma báðar í Kór Akraneskirkju. Á þessari
mynd eru þær á leið á tónleika. Ljósm. úr einkasafni.