Skessuhorn - 04.04.2018, Blaðsíða 14
MIÐVIKUDAGUR 4. ApRÍL 201814
Framundan eru tímamót hjá Huldu
Sigurðardóttur á Akranesi. Í sum-
ar nær þessi glaðlynda kona hin-
um löggilta aldri þegar vinnu-
markaðurinn er gjarnan kvadd-
ur, hún verður 67 ára. Þá hætt-
ir hún starfi sínu til sextán ára að
vera vistarstjóri á heimavist Fjöl-
brautaskóla Vesturlands á Akranesi.
Starfinu fylgir íbúð á vistinni þar
sem Hulda hefur búið og því eru
flutningar framundan. Hún kveðst
munu sakna þess að vera ekki leng-
ur „mamman“ í hópi 64 ungmenna
hverju sinni sem dvelja á heimavist-
inni meðan skólinn stendur yfir frá
hausti og til vors. „Þetta er frábært
starf og fjölbreytt. Raunar þarf vist-
arstjóri að vera allt í senn; ákveð-
inn en um leið uppalandi, læknir og
hjúkka, en kannski fyrst og fremst
sálufélagi. Ég held mér hafi tekist
þetta verkefni ágætlega og hugsa
með hlýju til þeirra meira en þús-
und unglinga sem hér hafa búið frá
því ég byrjaði í þessu starfi.“ Við
lítum með Huldu yfir árin, hverf-
um fyrst til upprunans úr stærstu
ætt Borgarfjarðarhéraðs, En hún
kveðst þó getin í Dölum, hafi not-
ið þeirra forréttinda að alast upp í
Borgarfirði en hefur lengstan sinn
starfsaldur búið á Akranesi. Við
ræðum um sorgir og sigra, drauma
en kannski ekki síst kostina við að
láta létta lund ráða á lífsins göngu-
för.
Dansað svo
húsið hristist
„Móðir mín Ágústa Jónsdóttir var
þriðja yngst í hópi sextán Gunn-
laugsstaðasystkina. Afi minn hét
Jón Þórólfur Jónsson og amma Jó-
fríður Ásmundsdóttir. Heimilið
á Gunnlaugsstöðum var í mínum
huga, og ég held margra fleiri, al-
veg einstakt. Þetta var afskaplega
glaðsinna fólk sem vildi hafa gam-
an af lífinu. Mömmu fannst upp-
vöxturinn alveg æðislegur og hún
minntist þess oft með glampa í aug-
um hvað það var gaman á Gunn-
laugsstöðum þegar hún var að alast
upp í gríðarstórum hópi systkina. Á
heimilinu ríkti fölskvalaus gleði og
það var kannski dansað og sungið á
efri hæðinni í gamla bænum þann-
ig að húsið hristist og skalf. Þessi
gleði smitaði síðan út frá sér. pabba
mínum fannst gaman að kynnast
tengdafólkinu sínu eftir að hann
kom inn í fjölskylduna og var þakk-
látur fyrir að hafa strax verið tekið
sem einum úr hópnum. Skapgerð
þessa fólks á Gunnlaugsstöðum var
einstök. Mér finnst ég aldrei á lífs-
leiðinni hafa kynnst neinni konu
sem ég ber jafn mikla virðingu fyr-
ir, og hef dáðst eins mikið af, og
henni Jófríði ömmu minni. Hún
var yndisleg kona sem börn jafnt og
fullorðnir báru virðingu fyrir. Hún
þekkti allt sitt fólk, þótt hópurinn
yrði stór, allt til síðasta dags, en hún
var 96 ára þegar hún féll frá og af-
komendahópurinn stór eins og gef-
ur að skilja.“
Getin í Dölunum
Faðir Huldu, Sigurður Ásgríms-
son, var fæddur 1911. „Hann var
Akurnesingur en ólst að stórum
hluta upp hjá frændfólki sínu í Gróf
í Reykholtsdal. Mamma var ellefu
árum yngri en pabbi, hafði orðið
ekkja 23 ára og þá búin að eignast
eina dóttur, Erlu hálfsystur mína,
sem nú er látin. Foreldrar mínir
kynntust því í sveitinni. Þau hófu
sinn búskap í Kothúsum á Akra-
nesi en hugurinn stefndi til búskap-
ar í sveitinni. Þau réðu sig í vinnu-
mennsku, fyrst á Lundi í Lundar-
reykjadal en svo gerist pabbi ráðs-
maður í Hvammi í Hvammssveit.
Þau hefja svo sjálfstæðan búskap í
Selhaga í Stafholtstungum og flytja
þangað á fardögum 1951. Þar fæð-
ist ég þetta fyrsta sumar þeirra þar.
Þrátt fyrir að ég hafi aldrei þessi
fyrstu ár mín búið í Dölunum finnst
mér einhvern veginn svo vænt um
Dalina, kannski af því mér var sagt
að þar hafi ég komið undir,“ seg-
ir Hulda og hlær innilega, eins og
reyndar hún gerir oft í þessu spjalli
við blaðamann á kaffistofunni á rit-
stjórn Skessuhorns. „Mér líður allt-
af vel þegar ég er komin vestur fyrir
Bröttubrekku, finnst einhvern veg-
inn eins og ég sé komin heim, jafn-
vel þótt ég telji mig Borgfirðing í
húð og hár.“
Mikil einangrun á
vetrum
Sjö árum eftir að foreldrar Huldu
hófu búskap í Selhaga ákveða þau að
taka sig upp og flytja að Jafnaskarði
í sömu sveit þar sem þau bjuggu allt
þar til 1968 að þau bregða búi og
flytja á Akranes. „Úr huga mínum
hefur aldrei horfið sýn frá því ég
var barn um svipað leiti og við flytj-
um frá Selhaga. Ég hef verið svona
sex eða sjö ára gömul og Baulan
blasir við í hugskoti mínu og sól-
in er að fara á bakvið fjallstoppinn.
Þetta var fögur sýn sem ég aldrei
geymi. Þá erum við líklega að flytja
okkur um set og fara vestur í Jafn-
askarð,“ rifjar Hulda upp dreym-
in. „Flest mín uppvaxtarár á ég því
á þessum fallega en harðbýla stað
Jafnaskarði. Þótt bærinn liggi ekki
langt frá alfaraleið í beinni loftlínu,
var alveg ótrúlega mikil einangrun
þarna á vetrum og erfitt með alla
aðdrætti. Það var erfitt fyrir stórt
heimili að búa við slíka einangrun,
en við systkinin vorum sex. Það var
kannski ófært um veginn yfir háls-
inn og að Hreðavatni allt að fimm,
sex mánuði á vetrum. Það var ekki
fyrr en pabbi fór að keyra vestur úr
yfir freðnar mýrar að hann komst
þá leiðina og út á þjóðveginn. Þá
rauf hann þessa einangrun sem á
Jafnaskarði gat verið. Líklega hafa
foreldrar mínir gefist upp á búskap
af þessum sökum. En það var fallegt
á Jafnaskarði, á sumrin leyfi ég mér
að líkja umhverfinu þar við paradís.
Í raun er samt Borgarfjörðurinn
allur fallegasta hérað landsins.“
Kynntust í Búðardal
Fyrstu vinnu sína af bæ stund-
aði Hulda hjá þeim Olgu og Leó-
pold í Hreðavatnsskálanum. Eft-
ir það lá leið hennar vestur í Dali
þar sem hún vann við barnaskól-
ann á Laugum í eitt ár og eftir það
í Búðardal þar sem hún tók sam-
an við fyrri mann sinn. „Hann hét
Sigmar Hjálmtýr Jónsson og var
frá Saursstöðum í Haukadal. Við
kynntumst fyrst á balli í Hreða-
vatnsskálanum. Það voru jú mörg
ævintýrin sem þar gerðust, maður
lifandi,“ segir Hulda en bætir við
að þau séu mörg ekki til frásagnar
og því síður á prent. „Eftir vinn-
una í Dölunum flytjum við á Akra-
nes árið 1970. Sigurður Már elsti
sonur okkar fæðist 1972, Stefn-
ir Örn 1977 og Sævar Þór 1985.
Á þessum árum vann ég við sitt-
hvað; var í frystihúsinu um tíma,
skúraði pósthúsið í tæpa þrjá ára-
tugi og vann í sextán ár með hléum
á sambýlinu við Vesturgötu. Þá sá
ég í tólf ár um þrif á leikskólanum
Vallarseli. Eftir aldamótin ræð ég
mig svo í þetta starf hjá fjölbraut
og gerist vistarstjóri.“
Prestur, læknir
og sálfræðingur
„Ég held að ég geti sagt með góðri
samvisku að starf vistarstjóra hafi
verið óeðlilega skemmtilegur tími.
Ég á svo ótrúlega skemmtileg-
ar minningar héðan, þótt auðvitað
hafi stundum skipst á skin og skúrir
eins og gengur. Þarna hef ég kynnst
ungu fólki af öllu Vesturlandi og
reyndar víðar af landinu einnig því
þeir sem áttu lengst að fengu jú inni
á heimavistinni. Þarna á unga fólk-
ið dýrmæt mótunarár og mér finnst
ég hafa verið heppin að fá að taka
þátt í þeim. Raunverulega þarf vist-
arstjóri að vera allt í senn; prestur,
læknir og sálfræðingur. Maður þarf
svolítið að gera sitt lítið af þessu
öllu. Jafnvel lögreglustjóri,“ bæt-
ir Hulda við og brosir. Hún seg-
ir að yfir þúsund ungmenni hafi
„Ég hef alltaf verið mikið fyrir fólk og hreinlega elska fólk“
Rætt við vistarstjórann Huldu Sigurðardóttur sem kveður starf sitt í vor
Hulda Sigurðardóttir.
Hjónin Þorsteinn Pétursson og Hulda Sigurðardóttir. Ágústa og Sigurður, foreldrar Huldu. Myndina tók Ólafur Árnason árið 1971.
Hulda minnist þess að á sumrin má líkja Jafnaskarði við Paradís á Jörðu, en
einangrunin á vetrum var mikil.
Hulda á jólum 2012.