Skessuhorn - 26.09.2018, Blaðsíða 17

MIÐVIKUDAGUR 26. SEpTEMBER 2018 17
Handverkskonurnar og vinkon-
urnar Anna Dröfn Sigurjónsdótt-
ir ferðaþjónustubóndi í Kvíaholti
og Sigrún Elíasdóttir rithöfundur
og sagnfræðingur frá Ferjubakka,
hafa nú sett í loftið hlaðvarps-
þáttaseríuna Þjóðlegir þræðir. Í
þáttunum fjalla þær um allar hlið-
ar handverks á Vesturlandi. Hug-
myndin kviknaði hjá Önnu Dröfn
síðasta vetur. „Ég vinn mikið með
höndunum og þykir þá gott að
hlusta á skemmtilegt hlaðvarp á
meðan. Síðasta vetur var ég að
leita að góðum þáttum og langaði
að hlusta á eitthvað tengt hand-
verki en fann ekkert. Þá kvikn-
aði hugmyndin og ég ákvað að
ég þyrfti bara að gera svoleið-
is þætti sjálf. Það kom ekki ann-
að til greina en að fá Sigrúnu með
mér í þetta enda getum við talað
endalaust um handverk. Ég hafði
samband við hana og sagði henni
frá hugmyndinni og hún fékk
ekki tækifæri til annars en að vera
með,“ segir Anna Dröfn og hlær.
En hversu mikið er í raun hægt
að tala um handverk? „Enda-
laust. Þetta er óþrjótandi lind af
skemmtilegu efni, allavega fyrir
áhugasama,“ segir hún kímin.
Fengu styrk til að koma
þáttunum af stað
Þær stöllur fengu styrk úr Upp-
byggingarsjóði Vesturlands og
keyptu fyrir hann upptökutæki.
„Við ákváðum að kaupa hljóðnema
sem hægt er að vera með á faralds-
fæti. Hugmyndin er nefnilega að
fara út og hitta annað handverks-
áhugafólk og gera þættina þann-
ig svolítið líflega og skemmtilega.
Þá fengum við líka Berglindi Ingu
Guðmundsdóttur vinkonu okk-
ar og bókasafnsfræðing í Noregi
til að vera með nokkur vel valin
og skemmtileg innslög í þáttun-
um, svona til að brjóta þá aðeins
upp,“ segir Anna Dröfn og held-
ur áfram. „Í þáttunum erum við að
miðla eigin þekkingu auk þess sem
við hittum fólk og lærum hvað aðr-
ir eru að gera. Hlustendur eru því
ekki bara að fara að hlusta á okk-
ur Sigrúnu tala um prjónaskap all-
an tímann.“
Fyrsta þáttaröðin telur 10 þætti
og segir Anna Dröfn þær þegar
vera hálfnaðar með hugmynda-
vinnu fyrir næstu þáttaröð. „Eins
og ég segi, það er ekkert skortur
á efni til að tala um. Þetta er bara
svo skemmtilegt og lærdómsríkt og
okkur langar gera þetta eins lengi
og við getum,“ segir hún. „Við viss-
um fyrst ekkert út í hvað við vær-
um að fara og kunnum ekkert að
gera svona þætti. Þá var bara far-
ið og gúgglað. Við höfum svo bara
lært þetta jafn óðum og erum enn
að læra. “Þættirnir eru sendir út
vikulega á hlaðvarpssíðu Kjarnans
og er fyrsti þáttur nú þegar kominn
í loftið. arg/ Ljósm. aðsendar.
Hlaðvarpsþættir um handverk á Vesturlandi
Handverk er óþrjótandi lind af skemmtilegu efni
Raminta Freimanaite, 25 ára dýra-
læknir frá Litháen, kom til Íslands
í maí síðastliðnum til að kynnast ís-
lenskum búskaparháttum en sjálf
starfar hún á blönduðu búi í Lithá-
en. Raminta dvaldi hjá Höllu Stein-
ólfsdóttur og Guðmundi Gísla-
syni og fjölskyldu í Ytri-Fagra-
dal á Skarðsströnd í einn mánuð
og fylgdist með íslenskum sauð-
burði. „Ég vildi afla mér víðtækari
þekkingar og reynslu og fá að sjá
hvernig sauðfjárbændur gera í öðr-
um löndum,“ segir Raminta, í sam-
tali við Skessuhorn, og bætir því við
að henni hafi þótt Ísland upplagð-
ur áfangastaður fyrir slíkt ferðalag.
Aðspurð hvort bústörfin hér á landi
séu mjög frábrugðin bústörfum í
Litháen brosir hún og hristir höf-
uðið. „Nei, þetta er ekki svo ósvipað
nema hér á Íslandi eru kindur með
horn en ekki í Litháen. Lömbin eru
líka minni hér og eiga kindurnar því
auðveldara með að bera, nema þeg-
ar lömbin eru með stór horn og fest-
ast,“ segir hún. Aðspurð hvort hún
hafi sjálf alist upp við búskap bros-
ir hún og svarar því til að hún hafi
aðeins átt hund þegar hún var barn.
„Ég er ekki alin upp innan um önn-
ur dýr en hunda en mig langar bara
að vinna með dýrum og er þá sér-
staklega hrifin af kindum, geitum og
kúm,“ segir hún.
Vildi fylgja lömbunum
alla leið til enda
Eftir að hafa hjálpað lömbunum í
heiminn síðastliðið vor og fylgt þeim
til fjalla hélt Raminta aftur til Lithá-
en. Hún var þó ekki alveg tilbúin að
kveðja lömbin fyrir fullt og allt og
ákvað því að koma aftur til Íslands í
leitir og réttir og fylgja þeim síðasta
spölinn í lífinu. „Það var alveg ný
upplifun fyrir mig að fara í leitir. Í
Litháen setjum við kindurnar ekki á
fjall heldur eru þær heima við í girð-
ingu allt sumarið. Mér þótti virki-
lega skemmtilegt að upplifa leitir og
sjá hvernig fólk kom saman og hjálp-
aðist að við að smala fénu til byggða.
Svo var sérstaklega skemmtilegt að
sjá hvernig smalahundarnir unnu,“
segir hún. En hvernig eru þá sumrin
hjá sauðfjárbændum í Litháen? „Þar
er mikið meira að gera yfir sumarið
en hér á Íslandi. Bændur þurfa allt
sumarið að huga vel að girðingum
og alltaf að sjá til þess að kindurn-
ar hafi aðgang að vatni. Svo eru úlf-
ar í Litháen sem þarf að fylgjast sér-
staklega með því annars éta þeir féð.
Hér á Íslandi er því aðeins rólegra
hjá bændum yfir sumarið,“ segir
hún og brosir.
Stór kostur hversu lítið
er um lyfjagjöf á Íslandi
Eitt það sem Raminta segist hafa
heillast hvað mest af hér á landi er
hversu gott lambakjötið er. „Á Ís-
landi eru bændur ekki að berj-
ast við sjúkdóma eins og í Litháen
og því þarf mun minna að gefa af
lyfjum. Það er að mínu mati einn
helsti kosturinn við lambakjöt-
ið hér,“ segir hún en bætir því við
að hún hafi orðið mjög hissa þegar
hún sá hvað bændur á Íslandi fá lít-
ið borgað fyrir kjötið. „Í Litháen fá
bændur þrisvar sinnum meira fyr-
ir ólífrænt kjöt heldur en bændur
hér fá fyrir lífrænt kjöt,“ segir hún
en í Ytri-Fagradal er aðeins rækt-
að lífrænt lambakjöt. „Lömbin eru
mikið til frjáls í náttúrunni hér á Ís-
landi og fá lítið af lyfjum svo gæði
kjötsins eru því töluvert meiri en í
Litháen en samt fá bændur mikið
minna greitt,“ segir hún og bætir
því við að í Litháen fá bændur einn-
ig meiri aðstoð frá ríkinu heldur en
hér á landi.
„Mér þótti líka sérstakt að sjá að
bændur á Íslandi fá mun minna frá
ríkinu en bændur í Litháen eru að
fá. Sem dæmi má nefna að ef bænd-
ur hér þurfa að láta rannsaka eitt-
hvað sérstaklega við féð þurfa þeir
að bera allan kostnað af því sjálfir. Í
Litháen borgar ríkið allar blóðpruf-
ur og rannsóknir. Einnig fá bændur
í Litháen hærri styrki en bændur
hér, sérstaklega þeir sem rækta líf-
rænt kjöt.“ Þá segist Raminta hafa
orðið hissa að sjá ekki fleiri rækta
lífrænt kjöt hér á landi. „Möguleik-
arnir til þess eru svo góðir. Kind-
urnar geta gengið um frjálsar og
það er lítið um sjúkdóma sem þarf
að meðhöndla. Ég hef allavega lært
mikið á þessum tíma hér og þegar
ég kem aftur til vinnu í Litháen er
markmið mitt að aðstoða bænd-
urna við að minnka lyfjagjöf og
vonandi í framhaldinu að framleiða
lífrænt kjöt,“ segir hún að endingu
áður en förinni var heitið til Kefla-
víkur á mánudaginn og þaðan heim
til Litháen.
arg
Þykir sauðfjárbændur á Íslandi fá of lítið fyrir sinn snúð
Handverkskonurnar Sigrún Elíasdóttir, Anna Dröfn Sigurjónsdóttir og Berglind Inga Guðmundsdóttir eru með nýja hlað-
varpsþætti sem nefnast Þjóðlegir þræðir.
Einn þátturinn var tekin upp á Háafelli
þar sem Anna Dröfn og Sigrún tóku
viðtal við Jóhönnu bónda og áttu „deit
við geit“.
Raminta Freimanaite dýralæknir frá Litháen kom til Íslands í síðastliðið vor til að kynnast íslenskum búskaparháttum og
dvaldi þá í Ytri-Fagradal.
Hér er Raminta með einn þrílembing sem hún varði miklum tíma í að hressa við og
í dag er þetta stórt og fallegt lamb. Ljósm. Halla Steinólfsdóttir.