Skessuhorn - 24.10.2018, Blaðsíða 23
MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 2018 23
Við guðsþjónustu í Ólafsvíkur-
kirkju um liðna helgi kynnti séra
Óskar Ingi Ingason sóknarprest-
ur nýtt barmmerki Ólafsvíkur-
kirkju sem gefið hefur verið út.
Merkið, sem er til í gylltri og silf-
urlitaðri útgáfu, átti að koma út á
afmælisári kirkjunnar en seinkun
varð á. Það er selt til styrktar að-
gengismálum kirkjunnar. Barm-
merkin er hægt að fá í krikjunni,
hjá sóknarpresti, sóknarnefndar-
mönnum, kirkjuverði og í Versl-
uninni Hrund.
Það var gleði og fjör í Ólafsvík-
urkirkju í léttguðsþjónustu síðasta
sunnudag. Hún var með gleðibrag
í kirkjunni. Sálmarnir í messunni
voru með öðru sniði en venju-
lega, en þeir voru í léttari kant-
inum. Söng kirkjukór Ólafsvík-
ur meðal annars Gullvagninn og
Good night sweetheart. Að venju
las fermingarbarn ritningarlestur
og í ræðu sinni fjallaði séra Óskar
Ingi um gleðina og það sem henni
fylgir. Að messu lokinni var boðið
upp á kaffisopa og spjall í safnað-
arheimili kirkjunnar.
þa
Barmmerki til styrktar aðgengis-
málum Ólafsvíkurkirkju
Marzena Ewa Dukarska er fædd
og uppalin í Póllandi en hefur ver-
ið búsett í Borgarfirðinum í 17 ár.
Ewa féll fyrst fyrir Íslandi þegar
hún var unglingur. Þá var hún að
skoða bók með myndum frá hinum
ýmsu löndum. Myndirnar frá Ís-
landi sátu eftir í huga Ewu og hún
ákvað að einn daginn myndi hún
heimsækja þetta fjarlæga land. En
eins og gengur þurfti hún að bíða
nokkurn tíma eftir því að geta lát-
ið þennan draum rætast. „Ég hafði
aldrei tækifæri til að koma til lands-
ins auk þess sem ég átti ekki pen-
ing til þess. Draumur minn um að
koma hingað var þó alltaf til stað-
ar og ég var alveg ákveðin að láta
hann rætast einn daginn,“ segir
Ewa. Dagurinn sem hún hafði beð-
ið eftir rann upp í ágúst 2001 en þá
kom Ewa í fyrsta skipti til Íslands
og hefur verið hér síðan. Blaðamað-
ur Skessuhorns hitti Ewu þar sem
hún var á vakt í Brákarhlíð í Borg-
arnesi. Hún gaf sér stutta stund til
að setjast niður og segja frá tíman-
um á Íslandi og atviki sem hún lenti
í þegar hún var í fríi á Möltu fyrr í
haust.
Er hjúkrunarfræðingur
að mennt
Ewa er hjúkrunarfræðingur að
mennt og starfaði við sitt fag í Pól-
landi í sjö ár áður en hún fór til
norður Afríku og svo til Íslands.
„Ég vann sem hjúkrunarfræðingur
í Afríku í fimm ár en undir það síð-
asta var ég búin að fá nóg og vildi
breyta til. Starfið í Afríku dró alla
orku úr mér. Menningin var svo
ólík því sem ég þekkti og reyndi
það mikið á auk þess sem ég var
undir stöðugri pressu í vinnunni.
Ég vil meina að ég sé frekar sterk
manneskja en þetta starf kláraði
mig alveg,“ útskýrir Ewa aðspurð
hvers vegna hún fór frá Afríku.
Rétt áður en Ewa hafði klárað um-
saminn vinnutíma í Afríku fór hún í
heimsókn til Póllands þar sem hún
ákvað að leita að nýrri vinnu. Hún
leitaði til atvinnumiðlunar sem
hjálpar fólki að finna störf um allan
heim. „Ég fór á skrifstofuna þeirra
og sagðist vera að leita að starfi í
Skandinavíu og þá helst á Íslandi.
Ég fór svo aftur til Afríku því ég var
enn samningsbundin þar. Eftir tvær
til þrjár vikur fæ ég tölvupóst þess
efnis að búið væri að finna starf fyr-
ir mig á Íslandi og mér sagt að hafa
samband við vinnuveitandann,“
segir Ewa sem var flutt til Íslands
þremur mánuðum síðar og byrjuð
að vinna á svínabúinu á Hýrumel
í Hálsasveit. „Ég skipti bara um
sjúklinga, fór úr fólki í litlu sætu
grísina,“ segir hún og hlær.
Hefur alltaf nóg að gera
Ewa vann á Hýrumel í 13 ár en þá
fékk hún starf á Fosshóteli í Reyk-
holti þar sem hún starfar enn sem
yfirmaður ræstingateymis. Auk
þess vinnur hún hjá Snorrastofu og
sem hjúkrunarfræðingur á dvalar-
heimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi.
Það er því alltaf nóg að gera hjá
Ewu og svoleiðis segist hún vilja
hafa það. Aðspurð hvort hún fái
ekki stundum frítíma hlær hún og
játar því. „Ég er reyndar með tvo
hesta sem ég sinni þegar ég á frí. Ég
er samt stundum heima líka,“ segir
hún og hlær. Ewa hafði ekki unn-
ið sem hjúkrunarfræðingur frá því
hún bjó í Póllandi þegar hún ákvað
að sækja um réttindi hér á landi fyr-
ir rúmlega ári síðan eftir hvatningu
frá manninum sínum, Guðmund-
ir Friðgeirssyni. „Maðurinn minn
spurði mig af hverju ég færi ekki að
vinna við hjúkrun aftur en ég var
á bremsunni með það. Mér fannst
ég ekki geta unnið sem hjúkrunar-
fræðingur því ég tala ekki góða ís-
lensku. Ég hafði alltaf unnið mest
ein og fólk talaði alltaf við mig á
ensku. Það hafði því aldrei reynt á
íslenskuna hjá mér áður og ég lærði
hana því aldrei almennilega,“ seg-
ir Ewa sem talar eingöngu íslensku
við blaðamann.
Fékk starf á Brákarhlíð
Áhyggjur Ewu á íslenskukunnáttu
sinni voru alveg óþarfar og þegar
hún lét verða af því að tala við land-
lækni leið ekki á löngu þar til hún
var komin með í leyfi til að starfa
við hjúkrun á Íslandi. „Ég redd-
aði öllum gögnum um menntun
og starfsreynslu frá Póllandi og fór
til landlæknis hér á Íslandi. Ég var
mjög stressuð en maðurinn minn
hvatti mig áfram. Þar var mjög vel
tekið á móti mér og ég sagði í við-
talinu frá áhyggjum mínum af ís-
lenskukunnáttunni. Ég fékk bara
jákvæð viðbrögð og mér var sagt
að ég talaði alveg nógu góða ís-
lensku og ég myndi verða fljót að
læra tungumálið enn betur um leið
og ég færi að tala meira,“ segir hún
brosandi. Um leið og leyfið var í
höfn hafði Ewa samband við Jór-
unni Maríu Ólafsdóttur forstöðu-
konu hjúkrunarsviðs hjá Brákar-
hlíð og Bjarka Þorsteinsson fram-
kvæmdarstjóra sem bæði tóku vel í
að fá Ewu til starfa. „Ég var strax
velkomin og hef núna verið hér í
eitt ár og er rosalega ánægð,“ seg-
ir Ewa.
Ísland hennar
annað heimili
Ewa og Guðmundur eru búsett í
Nátthaga í Hálsasveit og segir Ewa
það ekki koma til greina að flytja
úr Borgarfirðinum. „Ég er mikil
sveitastelpa og mér líður svo vel í
Borgarfirði að ég vil alls ekki fara
neitt annað,“ segir hún. Aðspurð
hvort hún hafi alltaf ætlað sér að
vera svona lengi á Íslandi svarar
Ewa því játandi. „Ég kom hingað til
að vera,“ svarar hún. „Ísland er mitt
annað heimili. Kuldinn og myrkrið
angrar mig ekki. Ég fer bara eitt-
hvert annað í frí til að finna sólina,“
segir hún brosandi. Ewa hefur ver-
ið dugleg að skoða landið og seg-
ir að fyrstu fimm árin á Íslandi hafi
hún nýtt hvert tækifæri sem gafst
til að skoða sig um. „Það var svo
margt sem mig langaði að sjá á Ís-
landi, þetta er svo fallegt land. Ég
ferðaðist mikið til að byrja með og
held að nú hafi ég séð það helsta.“
Endurlífgun á Möltu
Fyrr í haust fóru Ewa og Guðmund-
ur í ferðalag að leita að smá sól áður
en mesta myrkrið og kuldinn skell-
ur á Ísland. Ferðinni var heitið til
eyjunnar Möltu þar sem þau hjónin
nutu sólarinnar í nokkra daga. Einn
daginn voru þau á göngu meðfram
ströndinni og Guðmundur bendir
Ewu í átt að sjónum þar sem þau
sjá að eitthvað var ekki í lagi. Þau
sjá mann sem er verið að draga í
land og Ewa hljóp af stað. „Þeg-
ar ég kem að manninum var hann
að hósta upp vatni. Ég tek utanum
hann og þrýsti undir rifbeinin til að
hjálpa honum að losa sig við vatn-
ið. Á þessum tíma var maðurinn
með meðvitund svo ég hjálpa hon-
um í land þar sem hann svo missir
meðvitund,“ segir Ewa og hugar til
baka smá stund áður en hún held-
ur áfram. „Ég byrjaði strax endur-
lífgun og sagði fólki í kringum mig
að hringja á sjúkrabíl. Ég var þarna
dágóða stund að hnoða manninn
þar til sjúkrabíllinn kom og sjúkra-
flutningamennirnir tóku við. Þeg-
ar maðurinn fór með sjúkrabílnum
var hann enn á lífi. Kona manns-
ins og vinir sem voru með hon-
um tóku niður upplýsingar um
hvar þau gætu náð í mig til að leyfa
mér að fylgjast með líðan manns-
ins. Því miður höfðu þau samband
við mig um kvöldið með þær fréttir
Hafði lengi dreymt um að heimsækja Ísland
Rætt við Ewu Dukarska sem flutti til Íslands frá Póllandi fyrir sautján árum
Ewa féll fyrst fyrir
myndum af Íslandi
þegar hún var
unglingur og nú er hún
búin að vera búsett á
landinu í 17 ár.
að maðurinn hefði látist. Hann var
þá með hjartagalla sem enginn vissi
af, ekki einu sinni hann sjálfur, svo
hjartað gaf sig bara á þessum tíma-
punkti,“ segir Ewa.
Eitthvað sem allir
hjúkrunarfræðingar
myndu gera
Ewa segist ekki líta svo á að hún sé
hetja þrátt fyrir það sem hún gerði á
Möltu. „Þetta er bara eitthvað sem
allir hjúkrunarfræðingar myndu
gera í þessum sporum. Þetta er það
sem ég er þjálfuð til að gera og er
í raun ekkert svo merkilegt þann-
ig séð,“ segir hún hógvær. „Fyr-
ir suma er þetta kannski merkilegt
en ég er hjúkrunarfræðingur og
hef séð ýmislegt og lent í mörgu í
mínu starfi. Ég hef kunnáttuna og
auðvitað kem ég því til hjálpar ef
einhver þarf á að halda.“ Aðspurð
hvort maður geti í raun verið tilbú-
in þegar maður lendir í svona að-
stæðum segist hún ekki geta svar-
að því. „Það er misjafnt held ég.
Ég sá bara mann sem þurfti hjálp
og ég hjálpaði honum. Ég hugsaði
það ekkert lengra á þessum tíma,“
svarar hún að endingu áður en hún
þarf að halda áfram að vinna við að-
hlynningu íbúanna í Brákarhlíð.
arg