Skessuhorn - 19.12.2018, Blaðsíða 48

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 201848
Þóra er fyrrverandi stærðfræði-
kennari og kallar sig „snúbúa“, því
eftir að hafa búið í rúma tvo ára-
tugi fjarri heimahögum á Akra-
nesi þá sneru þau hjónin Þóra og
Helgi Helgason eiginmaður henn-
ar aftur á Akranes fyrir um þremur
árum. Þóra og Helgi eru mikið úti-
vistarfólk, hafa gaman af fjallgöng-
um og sækja í stöku ævintýri. Þegar
þau sáu auglýsta ferð til Perú, í ekki
eingöngu fimm daga fjallgöngu um
Salkantay-gönguleiðina og gistingu
í tjaldi heldur líka ævintýraferð inn
í Amazon-frumskóginn, voru þau
ekki lengi að stökkva á ferðina. Sal-
kantay-gönguleiðin er hluti af fjölda
gönguleiða sem tilheyra fornum
inkastígum. Með þeim hjónum í för
voru mágkona og svili Þóru ásamt
sex öðrum Íslendingum og íslensk-
um fararstjóra. Ferðin öll var eitt æv-
intýri, aðstæður voru erfiðar hvort
sem það var vegna háfjallaveiki eða
mikils ágangs moskítóflugna, hita
og raka. Þóra segir að hún hafi tekið
öllum áskorunum með jafnaðargeði,
náð að hugleiða sig í gegnum sumar
aðstæður en lærdómurinn sem hún
kemur með heim í farangrinum er
sá að lífsstíll vesturlandabúa sé ekki
endilega sá besti og eini rétti. Vissu-
lega búi vesturlandabúar við forrétt-
indi en sá lífsstíll á ekki við allsstaðar
og á ef til vill mjög illa við á mörg-
um stöðum á hnettinum. Einnig
upplifði hún það að missa af flugvél
í fyrsta sinn á ævinni og eins og hún
segir sjálf: „Ég geri ekki svona mis-
tök!“ Hún kom því heim örlítið auð-
mjúkari.
Snjókoma á
tjaldstæðinu
Rúmt ár er síðan þau hjónin fóru
af stað í ferðalagið sem stóð frá 9.-
27. nóvember 2017. Fyrsti áning-
arstaður var í borginni Cusco, sem
er í 3.400 metra hæð yfir sjávarmáli.
Þess vegna þurftu þau hjónin strax
að taka hæðarveikitöflur, bæði til að
takast á við hæðina en ekki síst til
að undirbúa sig undir gönguna sem
var framundan. Hækkunin á göng-
unni var um 1.200 metrar á þrem-
ur dögum í viðbót við þessa 3.400
metra. Þóra sjálf fann ekki mikið
fyrir hæðinni í Cusco, en maður-
inn hennar var móðari en venjulega.
„Mér fannst svo sem ekkert leiðin-
legt að heyra í Helga eins og mæðu-
veikri rollu, venjulega er það ég sem
hljóma þannig,“ segir Þóra og hlær.
Hún segir að á venjulegu rölti um
borgina hafi þau mæðst mjög auð-
veldlega en þau hafi smátt og smátt
aðlagast hæðinni. Tveimur dög-
um síðar héldu þau af stað. Stefn-
an var tekin á Salkantay-skarð sem
er í 4.650 metra hæð yfir sjávarmáli.
Með þeim á göngunni voru tveir
innlendir fararstjórar, þrír hesta-
sveinar sem sáu um allan farangur
og tveir kokkar.
Strax á fyrsta áningarstað voru
einhverjir úr hópnum farnir að
kenna sér meins vegna hæðarinnar
og vegna magavandamála. Gist var í
tjöldum á áningarstöðunum og Þóra
segir að útsýnið hafi verið stórkost-
legt. „Það var stjörnubjart og það
var sjúklega fallegt þarna. Svo um
morguninn þegar við vöknuðum þá
hafði snjóað,“ segir Þóra. Íslending-
arnar voru ekkert of spenntir fyrir
því. „Það stóðu þarna ellefu hnípnir
Íslendingar í snjónum og innfæddi
leiðsögumaðurinn sagði að við
hefðum verið blessuð, þarna snjóaði
mjög sjaldan.“ Þau hafi minnt hann
á að þau væru frá Íslandi og hefðu
alveg viljað sleppa snjónum.
Háfjallaveikin
Múlasnar báru farangur ferðalang-
anna á milli staða. Þau gengu aðeins
með lítinn bakpoka með farang-
ur fyrir daginn. Þau fengu kókate,
bruggað úr kókalaufum, á morgnana
til að vinna á móti háfjallaveikinni.
Gangan upp í 4.600 metra hæð var
löng og ströng. „Ég var með dúndr-
andi hausverk, flökurt, fannst húfan
þrengjast á hausnum á mér og svo
fékk ég blóðnasir,“ segir Þóra og út-
skýrir að þetta séu einkenni háfjalla-
veiki. Landslagið var berangurslegt,
stórgrýtt og gróðurlaust og minnti
Þóru mikið á Ísland. Svo segir Þóra
að ferðin sjálf hafi minnt hana á fjall-
göngu á Íslandi. „Við gistum í tjaldi
og svo vaknaði maður hálf skjálfandi
af kulda, allt svolítið eins og á Ís-
landi,“ segir hún og hlær.
Þau hjónin náðu upp að hápunkti
Salkantay-skarðsins og gáfu sér ör-
skamma stund til að smella af mynd,
enda bæði nokkuð veik af háfjalla-
veiki. „Ég náði að kreista fram smá
bros á myndinni.“ Á báða bóga hefði
átt að vera útsýni yfir fjallstoppa við
skarðið, en veðrið var ekki sam-
vinnuþýtt þennan dag. Eftir mynda-
tökuna var strax haldið niður. „Ég
fann bara hvernig húfan á hausnum
á mér stækkaði eftir því sem neðar
dró og öll vanlíðanin leið úr mér.“
Þau gengu úr stórgrýttu landslagi
niður í skógivaxinn dal, þar sem þau
hringuðu Machu Picchu, eina fræg-
ustu inkaborg veraldar.
Á einum af tíu hættu-
legustu vegum veraldar
Þegar hópurinn var kominn á síð-
asta áfangastað göngunnar bauðst
þeim að fara í sundlaug í smábænum
Santa Teresa, þar sem heitri upp-
sprettu er veitt í laug. Bíl var reddað
undir ferðalangana, lítið rúgbrauð
skreytt kögri á framglugganum og
með teppalagt mælaborð. Vegur-
inn var mjög válegur; skarpar beygj-
ur, þröngur og þverhnípi á báðar
hliðar. „Við skröltum þarna áfram
og bílstjórinn flautar þegar hann
keyrir fyrir hverja beygju. Ég sofn-
aði reyndar fljótlega. Ég get sofnað
hvar sem er,“ segir Þóra brosandi.
Hún hafi síðar komist að því að um-
ræddur vegur er á lista yfir hættu-
lega vegi. Eftir sundlaugarferðina
kynntist hún almennilega ágangi
moskítóflugnanna í ljósaskiptunum.
„Við vorum bara étin!“ Heimferðin
í skreytta rúgbrauðinu var svo enn
ævintýralegri, þar sem farið var að
rökkva úti og ljósin á bílnum voru
ansi dauf. „Það má eiginlega segja að
ennisljósið hjá einum Íslendingnum
hafi lýst leiðina betur en bílljósin.“
Sumir í ferðinni voru orðnir fram-
lágir þegar hér var komið. „Maður
er sundurbitinn og með skitu,“ segir
Þóra og skellihlær. „En maður verð-
ur bara að taka öllu sem að höndum
ber, annars þarftu bara að vera heima
hjá þér ef þú vilt ekki hafa bara gam-
an af þessu.“ Þetta er það hugarfar
sem Þóra ákvað að tileinka sér, njóta
ævintýrsins og hundsa erfiðleikana
og það gagnaðist henni vel.
Strandaglópar í Lima
Líkt og aðrir túristar sem ferðast
til Perú heimsótti hópurinn Machu
Pichu. Svo skyldi ferðinni hald-
ið áfram inn í Amazon-frumskóg-
inn. Hópurinn fór um Lima á leið
til Iquitos. Engir vegir liggja til Iqui-
tos, aðeins er hægt að komst þang-
að með flugvél eða báti. Frá Iquitos
ætlaði hópurinn síðan í þriggja tíma
siglingu langt upp Amazon-fljótið,
inn litla hliðará og dvelja djúpt inni í
frumskóginum í fimm daga.
Á flugvellinum í Lima á leið til
Iquitos rak Þóra augun í mittistösku
sem gengur nú undir nafninu „hel-
vítis skjóðan“. Hún og Helgi voru
rétt á eftir hópnum þegar Þóra
stekkur inn í búðina, í það sem henni
virtust aðeins fimm mínútur. „Ég sé
Hafstein svila fyrir utan búðina þeg-
ar ég er að borga skjóðuna. Þannig
Átján dagar í Perú
- Þóra Þórðardóttir fór í ævintýralega ferð til Perú fyrir rúmu ári.
Hún kom heim reynslunni ríkari og ekki síst með nýja sýn á vestrænt samfélag.
Þau hjónin fóru í fimm daga fjallgöngu, fundu fyrir háfjallaveiki, glímdu við ágengar
moskítóflugur, magapestir og upplifðu Amazon-frumskóginn í öllu sínu veldi.
Þóra fór í átján daga ævintýraferð til Perú fyrir rúmu ári síðan. Hér stendur hún við fornan inkastíg í nágrenni Machu Picchu.
Gengið var á Salkantay-skarð og gangan var erfið þar sem snjóað hafði eina nóttina.
Farangurinn var ferjaður á milli staða með múlösnum.