Skessuhorn - 19.12.2018, Blaðsíða 49

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2018 49
að ég borga bara, svo förum við nið-
ur þaðan sem vélin átti að fara. Þá
var búið að loka og vélin var farin.“
Þóra þagnar til að leggja áherslu á
alvarleika málsins. „Við Helgi misst-
um af flugvélinni.“
Þóra segir að starfsmaðurinn við
hliðið hafi verið mjög ósamstarfs-
fús. Konan hafi einfaldlega ekki vilj-
að hleypa þeim út í vélina, sama
hvað tautaði og raulaði. „Flugvél-
in fór ekki í loftið fyrr en 45 mín-
útum síðar. En við fengum ekki að
fara út. Við vorum svo miklir fávitar
að veifa ekki dollurum. Við föttuð-
um það ekki fyrr en miklu seinna,“
segir Þóra. „Hvað gerir maður þeg-
ar maður er fastur á flugvellinum í
Lima og flugvélin sem átti að flytja
þig yfir í borg í frumskóginum er
farin með hópinn og fararstjórann?
Ekki nóg með það, þau voru far-
in inn í frumskóginn og úr netsam-
bandi og við tölum ekki spænsku.“
Þóra segir að það hafi tekið þau svo-
lítinn tíma að ráða fram úr þessum
vandamálum. Á endanum gátu þau
keypt annað flug til Iquiotos með
millilendingu í einhverri lítilli frum-
skógarborg. Hún þakkar Jóni Kal-
manni Stefánssyni rithöfundi fyrir
að bjarga hjónabandinu á þessari ög-
urstundu. „Við sátum þarna í fjóra
tíma og biðum eftir flugvélinni og
lásum Jón Kalmann. Við töluðum
nær ekkert saman. Nema ég baðst
afsökunar á að hafa verið valdur af
þessu,“ segir Þóra og hlær og bætir
við að henni hafi samt þótt brottför
vélarinnar mjög skrýtin. „Eftir þetta
gengur skjóðan undir nafninu „hel-
vítis skjóðan“. „En þetta var alveg
gríðarleg lífreynsla að lenda í þessu
því ég geri ekki svona mistök, bara
einhverjir aðrir,“ segir Þóra með
áherslu og bætir við að þetta hafi
kennt henni smá auðmýkt.
Hávaðinn í
frumskóginum
Til allrar hamingju fór allt vel. Á
flugvellinum í Iquitos tók á móti
þeim enskumælandi maður, þeim
var komið á ferðaskrifstofu til að
sækja stígvél, sem þykja ómiss-
andi skótau í Amazon, því nú skyldi
haldið inn í frumskóginn sjálfan.
Þau voru flutt með báti að gisti-
staðnum, sem var safn smáhýsa í
frumskóginum. Þóra lýsir á litríkan
hátt hve mikið af framandi hljóðum
eru í frumskóginum. „Það er svaka-
legur hávaði, sérstaklega í ljósa-
skiptunum. Þá heyrir maður í fugl-
um, öpum, froskum, bjöllum, skor-
dýrum og ég veit ekki hvað. Alveg
gríðarlegur hávaði, sem betur fer
vorum við með eyrnatappa sem við
notuðum á næturnar.“
Á gististaðnum tók íslenski hóp-
urinn á móti þeim og var mjög létt
að sjá þau aftur. Næstu dagar fóru
í að skoða frumskóginn og dýralíf-
ið og Þóra segir að þau hafi fengið
ítarlegar leiðbeiningar um klæða-
burð. Þau áttu að vera í léttum föt-
um í ljósum lit, síðerma, í stígvélum
og með flugnanet. Það breytti því
þó ekki að þau voru nöguð af mosk-
ítóflugum. Þegar gengið var um
frumskóginn var ekki þurr þráður á
þeim vegna rakans.
Tjaldútilega í
frumskóginum
Þegar leið að lokum ferðarinnar var
hópnum boðið að gista í tjaldi dýpra
inni í frumskóginum fjarri manna-
byggð í þeirri von að sjá fleiri dýr og
upplifa enn meiri einangrun. „Þetta
var svona pallur með stráþaki sem
maður tjaldaði á, bara til að losna
við að fá skordýrin og snákana
inn í tjaldið.“ Það var svo saga til
næsta bæjar og lengra þegar aðeins
konurnar í hópnum völdu að fara
lengra inn i skóginn og gista í tjöld-
um. „Það hafði bara aldrei gerst
áður,“ segir Þóra og hlær. „Oftast
hafa það verið karlarnir sem fara í
þessa ferð og konurnar verið eft-
ir. Ég ætla ekki einu sinni að reyna
að lýsa svipnum á fararstjóranum
þegar hann skildi að hann væri að
fara með allar konurnar en engan
kall.“ Konurnar gistu því eina nótt
í litlu kúlutjaldi úr neti í frumskóg-
inum í því sem Þóra lýsir sem ótrú-
legum hávaða. „Þetta er svo fram-
andi. Uppi í fjöllunum gat ég tengt
við eitthvað, en þarna í þessum ær-
andi hávaða og hita og skordýrum.
Þetta er ekki líkt neinu öðru sem ég
hef upplifað,“ segir hún hugsandi.
Hún prófaði líka að synda í Ama-
zonfljótinu. „Maður þarf bara að
vera pínu hugrakkur. Til hvers að
þvælast yfir hálfan hnöttinn og nið-
ur fyrir miðbaug og þora svo ekki
að gera neitt?“
Siðferðilegu spurning-
arnar og sýningardýrin
Það sem er Þóru hvað minnisstæð-
ast úr allri ferðinni er heimsókn í
tvö þorp og munurinn á milli þorp-
anna. Annað þorpið var í nánd við
gististaðinn þeirra í frumskóginum.
Karlarnir unnu á gistiheimilinu
og konurnar sáum um heimilið og
börnin. „Íbúafjöldinn í þessu þorpi
var 85 manns, en þarna voru þrír
barir. Karlarnir voru svo bara full-
ir frá miðvikudegi fram á sunnu-
dag.“ Hún segir að áður en gisti-
heimilið hafi verið byggt í nágrenni
við þorpið hafi verið haldinn fund-
ur með íbúum þess. Um helming-
ur þorpsbúa ákvað að flytja í burtu
og fara lengra inn í skóginn en
hinn helmingurinn var eftir og þáði
vinnu á gistiheimilinu. „Það var
verið að rafvæða þetta þorp, það var
sólarsella við hvert hús og ein ljósa-
pera niður úr loftinu,“ segir Þóra.
„En maður samt einhvern veginn
fann svolítið til með þeim. Maður
velti fyrir sér er þetta framþróun að
vinna á þessu gistiheimili, fá smá
rafmagn og liggja í fylleríi. Er þetta
betra en það sem þau lifðu við áður.
Það er mikið af svona siðferðileg-
um spurningum sem vakna.“
Hitt þorpið sem þau heimsóttu
var uppeldisþorp eins af leiðsögu-
mönnum hópsins. Þar var allt ann-
að uppi á teningnum. Stöðugur
skóli fyrir börnin og enginn bar.
„Það var samt svolítið óþægilegt að
koma þarna. Maður er þarna hvítt,
ríkt, vestrænt lið að skoða og vel-
ÓSKUM STARFSMÖNNUM OG LANDSMÖNNUM ÖLLUM
GLEÐILEGRA JÓLA OG FARSÆLDAR Á NÝJU ÁRI
Runólfur Hallfreðsson ehf.
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
6
Framhald á opnu
Þóra og Helgi komust á topp Salkantay-skarðs og náðu að kreista fram eitt bros. Þarna var háfjallaveikin farin að gera vel
vart við sig.