Skessuhorn - 19.12.2018, Blaðsíða 64

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 201864
Kveðjur úr héraði
Sælt veri fólkið!
Takk fyrir síðast, hér kem-
ur kveðja frá mér...aftur.
Ef þið þurfið að biðja einhvern
um að gera eitthvað og viljið síður
fá neitun, er sniðugt að hafa sam-
band þegar setið er á Gamla Kaup-
félaginu með saltfiskhnakka í tóm-
at og basil á diski fyrir framan sig.
Undirrituð borðaði víða sér til
ánægju á árinu, meðal annars alvöru
máltíð á Schnnitzelhaus í Berlín.
Hollari, en máltíðin var upprifjun
af hræðilegum köflum í sögu Þýska-
lands og tilkomu Berlínarmúrsins.
Erfitt að hugsa um það, að alltaf
skuli vera til fólk sem telur sig eiga
meiri eða betri tilverurétt en aðrir.
Leigubílstjórinn sem tók víkinga-
klappið fyrir okkur, létti manni
lífið eftir söguskoðunina. Sagð-
ist vera á leiðinni til Íslands, við
værum frábær. Þetta var í apríl.
HM byrjaði ekki fyrr en í júní.
Í júní sat ég í veðurblíðu í sunn-
anverðum Noregi og borðaði úti-
við með tveimur frænkum mín-
um. Tilefnið var, að fyrir fjörutíu
árum fluttum við saman á Akra-
nes og hófum nám við Fjölbrauta-
skóla Vesturlands. Fyrstu busarnir
í Fjölbraut. Ég ílengdist, hitti einn
,,í æstri konuleit...“ hinar fluttu til
Noregs, löngu áður en það komst
í tísku. Upprifjunin á vetrinum
78/79 var skemmtileg og ég svar-
aði allskonar: ,,Það er búið að rífa
Röst“ ,,Rein – nei þar býr fólk.“
,,Það er búið að loka (hó)Tel-
inu.“ ,,Ég held að Dúmbó&Steini
séu enn að... veit ekki með
Tíbrá.“ ,,Rúnturinn...jú, jú.“
Eitthvað minna um að námsferillinn
væri til umfjöllunar, ég sé það núna.
Eftir heimkomuna frá Noregi
sagði fátt af veðurblíðu. Grill-
máltíðir nokkrar, alls ekki borð-
að útivið, heldur reynt að sæta
lagi og koma matnum inn án
þess að bragðinu skolaði burt.
Svo gerðist það. Við hjónin fréttum
af húsi til sölu. Þar var yfirbyggð-
ur pallur sem rignir ekki inná og
rafmagnshitarar. Það þurfti ekki
meira. Þægilega íbúðin á Kirkju-
brautinni kvödd og nú stendur yfir
tvöþúsundogsjöuppfærsla á nýja
húsinu. Innanhússarkitekt bjarg-
aði hjónabandinu á ögurstundu
þannig að maðurinn er ekki farinn
í aðra konuleit og konan er svaka-
lega ánægð með manninn sem
er að gera svo fínt ,,fyrir hana.“
Á árinu komst ég í leshring. Hitti
einu sinni í mánuði nokkrar stelp-
ur og saman kryfjum við bók. Ein-
staklega gaman að lesa bækur sem
maður velur ekki sjálfur og fá sjón-
arhorn annarra á bók sem mað-
ur telur sig þekkja, en nýja sjón-
arhornið bætir svo miklu við.
Besta námskeiðið sem ég fór á þetta
árið var óvænt. Tók korter og var í
boði Rásar 1. Mannlegi þátturinn,
þann 2. nóvember, síðastliðinn.
Viðtal við Magnús Þór Sigmunds-
son, hinn sjötuga: ,,Ég var alltaf að
sækja á fjallið... markmiðin uppi,
helst í toppnum á fjallinu... svo
þreytandi þessi hugsun... Ég tók
fjallið og tróð því ofan í dalinn... þá
fór tíminn að líða skemmtilegar og
betur, meiri tími til allra hluta...“
Ég sat svo framhaldsnámskeið
á afmælistónleikum Magnús-
ar þann 15. nóvember. Fékk þar
að vita að nú er hún ,,Blue Jean
Queen“ orðin ellilífeyrisþegi.
Alltaf jafn frábær. Gaman að því.
Fleira hjálpar manni að hafa ekki
áhyggjur þótt að aldurinn færist
yfir. Einn af barnabörnunum, sem
nú eru orðin átta, lét mig vita af því
að hann gæti alltaf talað við mig á
íslensku (sjö ára sonarsonur, fæddur
og uppalinn á Akranesi). Það væri
erfitt fyrir gamalt fólk að skilja ensku.
Gott að vita af því að vel
er hugsað um ömmuna.
Ég óska ykkur öllum gleðilegrar
hátíðar, ljóss og friðar.
Lifið heil.
Fjóla Ásgeirsdóttir
Dalbraut 27.
Jólakveðja frá Akranesi
Margt er brallað og borðað yfir árið
Jól – þetta litla orð, sem er svo
hljómlítið en þó hlaðið myndum
og merkingu. Í hugum flestra Ís-
lendinga gefur það fyrirheit; þetta á
að vera besti og fallegasti tími árs-
ins. Til þess að skapa það andrúms-
loft sem við óskum, sækjum við í
gamla siði og gömul gildi. Við borð-
um laufabrauð og rjúpu, sem reynd-
ar var hátíðamatur hinna fátækustu
en nú hinna ríkustu. Hangikjötið
er þó tengt jólunum enn órjúfan-
legri böndum. Hvað mig varðar þá
byrjar jólatilfinningin að láta á sér
kræla einmitt þegar ég fer að reykja
hangikjötið. Þetta árið var sú vinna
sérstaklega ánægjuleg og gefandi en
það var vegna þess að seinni hluta
nóvember var veður með eindæm-
um gott. Það var nánast logn, vægt
frost, jörð var hvít af hélu og fullt
tungl og ekki spillti að hafa bæjar-
læk sem klifaði meðan bjástrað var
við tað og hrís og að glæða eldinn og
síðan að fela hann. Svona aðstæður
úti í náttúrunni endurnæra sálina
og fylla hugann lotningu og ég fyll-
ist þakklæti að geta notið alls þessa.
Ég vona að sem flest af unga fólkinu
okkar, sem er framtíðin, fái mögu-
leika að njóta náttúrunnar til að
sækja þangað andlegan og líkamleg-
an kraft. Útivera er tilvalin til þess
að læra að takast á við hluti, brekk-
an getur verið brött, rigningin köld
eða vindurinn í fangið. Það er mjög
mikilvægt að börn fái snemma að
spreyta sig og æfi sig að leysa vanda-
mál og fái þannig trú á eigin kraft og
útsjónarsemi.
Jólafastan getur orðið mikill
álagstími fyrir þau sem eru að reyna
að uppfylla óskir fjölskyldu og vina
varðandi jólahald. Markaðsöflin gera
atlögu og segja okkur hvar við get-
um keypt jólagleðina og við viljum
gera okkar besta til að gleðja vini og
vandamenn. En gleymum ekki að
samvera, ró og friður fylla litlar sálir
öryggi. Ég minnist þess að fyrrver-
andi nemandi minn í Varmalandi
sagði að sér þætti reykingalykt vond
en samt minnti hún sig á góða hluti.
Það væri vegna þess að þegar hann
var lítill þá fannst honum alltaf svo
gott þegar mamma hans settist nið-
ur og fékk sér sígarettu, þá var hún í
ró og gaf sér tíma til að spjalla. Þetta
var sem sagt meðan fólk reykti inni
og í námunda við annað fólk.
Það er ekkert nýtt að við gerum
vel við okkur um jólin. Nauðsynlegt
þótti að allir fengju eitthvað nýtt,
annars var hinum illræmda jóla-
ketti að mæta. Eflaust voru marg-
ar áhyggjustundir hjá þeim fátæk-
ustu hvort það tækist og svefnlitlar
nætur við að gera flík handa hverj-
um heimilismanni. Fólk geymdi
það besta í búrinu til jólanna. Ég
man eftir sögu af gömlu húsmóð-
urinni sem spurði tengdadótt-
ur sína hvað hún ætlaði eiginlega
að hafa á jólunum þegar hún setti
rabbarbarasultu á borðið á venju-
legum sunnudegi. Nú hafa marg-
ir Íslendingar möguleika á að borða
jólamat alla daga og verða því að
leita eftir einhverju alveg sérstöku
til þess að gera sér dagamun. Það
er full ástæða til að við höfum um-
hverfismálin í huga þegar við reyn-
um að finna hátíðamatinn. Skoðum
hvort varan sem við ætlum að kaupa
er flutt um langan veg eða hvort
skepnan er alin við óviðunandi að-
stæður. Hugsum líka um það hvort
jólagjöfin er búin til af fólki sem er
á lúsarlaunum eða hvort framleiðsla
hennar veldur umhverfisspjöllum.
Reynum að finna jólaandann í hóf-
semi og njótum augnabliksins.
Sækjum okkur hefðir sem veita
gleði. Ég held að hefðir fylli fólk
öryggi, þær eru fyrirsjáanlegar og
þær færa okkur minningar. Núið er
bara eitt augnablik þar sem fram-
tíðin og fortíðin mætast. Því þarf
hver einstaklingur og hver þjóð
að þekkja sögu sína og uppruna til
þess að lifa ekki í tómarúmi. Það
veitir öryggi og innri ró að tengj-
ast því sem var. Það veitir okkur
kraft og vit til þess að byggja upp
framtíðina, við vitum betur hvert
skal stefna og missum síður sjónar
af því sem veitir hamingju í lífinu.
Gleðileg jól og góðar stundir,
Ingibjörg á Fróðastöðum
Jólakveðja úr Borgarfirði
Hvað ætlar þú eiginlega að hafa á jólunum?