Skessuhorn - 19.12.2018, Blaðsíða 89

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2018 89
Atvinnan
ekki númer eitt
„En svo ég haldi áfram að segja
það sem maður á ekki að segja,
þá er kannski stærsta uppgötvun-
in sem ég hef gert í mínu starfi
þessi; ég taldi alltaf að atvinnan
væri fólki mikilvægust. Auðvitað
skiptir hún gífurlega miklu máli og
það má ekki gera lítið úr því. En
þegar maður ræðir við fólk í dag
er atvinnan ekki það sem fólk set-
ur í fyrsta sæti. Það spyr; hvernig
er leikskólinn? Hvernig er grunn-
skólinn? Geta börnin mín stund-
að íþróttir? Get ég farið út að
borða? Hvaða afþreyingu get ég
fengið hérna?“ Og svo framveg-
is,“ segir Kristinn. „Í nútímasam-
félagi þá skiptir öll grunnþjónusta
auk menningar, lista og afþreying-
ar alveg gífurlega miklu máli. Ef
ég hefði verið spurður árið 2000
þá hefði ég ekki minnst á þetta, því
ég gerði mér ekki grein fyrir mik-
ilvæginu. Ef þessir hlutir eru ekki í
lagi á hverjum stað þá skiptir ekki
máli hvað fólk getur fengið góða
vinnu, það hugsar ekki einu sinni
um að setjast þar að,“ segir hann.
„Þess vegna höfum við farið í að
gera göngustíga, styrkja starf ung-
mennafélaganna, bæta íþrótta-
aðstöðu, styrkja Frystiklefann og
reyna að efla ferðaþjónustu með
því að búa til áningarstaði, styðja
við uppbyggingu þjóðgarðsins,
markaðssetja svæðið og svo fram-
vegis,“ bætir hann við. „Best verð-
ur maður var við breytta hugsun
þegar maður ræðir við unga fólk-
ið sem er að koma heim. Það sér
að breyting hefur orðið á samfé-
laginu, það er bæði meiri afþrey-
ing í boði og betri grunnþjónusta
en áður. Síðast en ekki síst segist
unga fólkið hafa meiri tíma fyrir
sig eftir að það flutti heim aftur.
Hér fara ekki þrír tímar á dag í að
fara með börnin í og úr skóla, á æf-
ingar og annað. Hér er allt örstutt
og börnin fara jafnvel bara sjálf.
Nálægðin við alla þjónustu er svo
mikil og foreldrarnir hafa meiri
tíma fyrir sig.“
Komu fram
sem ein heild
En eins og lesa má úr orðum Krist-
ins þá hefur staðan ekki alltaf ver-
ið þannig. „Árið 2000 hittust sveit-
arstjórnir á Snæfellsnesi og ræddu
sín á milli hver gæti verið skýr-
ing þess að fólki þætti svæðið ekki
nógu áhugavert til búsetu. Tvennt
stóð upp úr að okkar mati þá; fé-
lags- og skólaþjónustan var ekki
nógu góð, þar fannst okkur við
geta bætt okkur. Einnig var áber-
andi að börnin flyttu í burtu 16 ára
gömul til að fara í framhaldsskóla
og sneru síður aftur. Við einsett-
um okkur að berjast fyrir tveim-
ur verkefnum, að stofna Félags-
og skólaþjónustu Snæfellinga og
fá framhaldsskóla á svæðið. Okk-
ur tókst hvort tveggja á undraverð-
um tíma. Félags- og skólaþjónust-
an tók til starfa árið 2000 og árið
2004 vorum við komin með fram-
haldsskóla,“ segir hann. Þar segir
hann að sveitarstjórnarfólk á Nes-
inu hafi komið fram sem ein heild.
„Það sem við vissum þegar við
vorum að berjast fyrir framhalds-
skólanum, og þar sjást klókindi
stjórnmálamannanna, var að fyrsta
spurningin sem þeir myndu spyrja
til að reyna að slá verkefnið út af
borðinu væri; „og hvar á svo fjöl-
brautaskólinn að vera?“ Þá myndi
ég segja að hann ætti að vera í
Snæfellsbæ, Grundfirðingarn-
ir í Grundarfirði og Hólmararnir
í Hólminum. En við vorum búin
að útkljá málið áður en við fórum
af stað, höfðum komumst að þeirri
skynsamlegu niðurstöðu að best
væri að hafa skólann miðsvæðis, í
Grundarfirði. Forsenda þess var
auðvitað nýr vegur yfir Kolgrafa-
fjörðinn og um Búlandshöfðann.
Þetta tókst okkur,“ segir Kristinn.
„Hvar ætlið þið að
hafa þennan skóla?“
„Á fyrsta fundi sem við áttu með
þingmönnum um málið hlustuðu
þeir á okkur og við sögðum mjög
áhugasöm frá því að stærsta verk-
efnið og mesta framfaraskref-
ið sem við þyrftum að stíga hér
á Snæfellsnesi væri að fá fram-
haldsskóla á svæðið. Þeir sögðu
þetta allt saman gott og rétt en svo
kom spurningin. „Og hvar ætlið
þið nú að hafa þennan skóla?“ Og
við sögðum, nánast í kór: „Nú, í
Grundarfirði.“ Þá sló þögn á hóp-
inn. Næsta spurning var hvort all-
ir væru sammála um það og við
sögðum bara já. Þá vorum við
búin að snúa verkinu upp á þá og
ekki hægt að nota deilur um stað-
setningu sem einhverja afsökun til
að ganga ekki beint í málið,“ seg-
ir hann. „Maður hefur lært það í
gegnum tíðina að samstaða sveit-
arfélaga skiptir gríðarlega miklu
máli þegar þarf að berjast fyrir
sameiginlegum hagsmunamálum.
En þá þarf maður líka að kunna að
gefa eftir og sveitarstjórnarmenn
verða að vinna heimavinnuna sína,
klára þessa innansveitarkróniku
áður en farið er af stað til ríkisins
og stíga alltaf fram sem samhentur
og sterkur hópur.“
Málefni dagsins í dag
En þrátt fyrir að ýmislegt hafi
verið gert þá eru verkefnin enda-
laus, eins og Kristinn sagði áðan
og það má aldrei hætta. Hver eru
helstu verkefnin sem framundan
eru? „Þetta árið hafa þrjú verkefni
borið hæst hjá okkur í Snæfellsbæ.
Í fyrsta lagi vorum við að berjast
fyrir því að fá Fróðárheiði í útboð.
Það hófst loksins. Við höfum líka
verið að berjast fyrir því að bygg-
ing Þjóðgarðsmiðstöðvar á Hell-
issandi verði boðin út. Það von-
andi klárast núna í desember. Þar
fyrir utan erum við að berjast fyr-
ir fjölgun hjúkrunarrýma á Dval-
arheimilinu í Ólafsvík. Það verk-
efni verðum við að klára, því hér
eins og annars staðar fjölgar eldra
fólki og biðlistarnir eru alltaf að
lengjast. Þetta eru brýnustu verk-
efnin þar sem við erum að sækja á
ríkið,“ segir hann. „Síðan ef mað-
ur fer aðeins út fyrir Snæfellsbæ
og horfir á það sem sveitarfélögin
hafa verið að berjast fyrir í sam-
einingu, þá eru efst á blaði vega-
framkvæmdir frá Reykjavík og
upp í Borgarnes. Þær skipta okk-
ur í Snæfellsbæ alveg jafn miklu
máli og íbúa í Borgarfirði, Hval-
firði og á Akranesi. Þetta er hags-
munamál fyrir okkur eins og alla
aðra, til dæmis út frá umferðar-
öryggi. Sveitarfélögin á Vestur-
landi standa saman við að reyna að
koma þessu máli í ákveðinn far-
veg,“ segir Kristinn.
Sveitarfélögin
taki af skarið
Hann er þeirrar skoðunar að sveit-
arfélögin í landshlutanum eigi að
taka sig saman um þessa fram-
kvæmd ef ríkið ætlar sér ekki að
ljúka henni. „Við sjáum það þegar
samgönguáætlun liggur fyrir hvort
veitt verði nægu fé í að klára veg-
inn frá Borgarnesi til Reykjavík-
ur. Ef ríkið ætlar ekki að gera þetta
þá vil ég að sveitarfélögin á Vest-
urlandi stofni saman einkahluta-
félag um að klára þessar fram-
kvæmdir og taki gjald fyrir akstur
um veginn. Samið verði við ríkið
um ákveðið framlag yfir ákveðinn
tíma. Það greiðir niður lánið, um-
ferðin greiðir niður lánið og í stað-
inn fyrir að bíða í 15 ár eftir vegi
þá gerum við þetta á þremur árum
og klárum þetta. Þá er ég að tala
um tvískiptar akreinar frá Borgar-
nesi að göngum, um Kjalarnes og
Sundabraut alla leið til Reykjavík-
ur,“ segir Kristinn. „Alveg sama
hvaða afstöðu menn hafa til gjald-
töku á þjóðvegakerfinu þá er ég
sannfærður um að þetta muni hafa
mjög góð áhrif á landshlutann all-
an. Íbúum á Akranesi og Borgar-
nesi myndi stórfjölga, umferðar-
öryggi myndi aukast og ég tala nú
ekki um tímann sem myndi spar-
ast með tilkomu Sundabrautar. Þá
væri Akranes 20 mínútum nær höf-
uðborginni,“ segir hann.
Góðar samgöngur
forsenda byggðar
Kristinn kveðst stundum heyra að
nægur peningur sé til í ríkissjóði til
að setja í vegakerfið. Hann sjái hins
vegar ekki hvaðan þeir peningar
ættu að koma. „Við þurfum nokkur
hundruð milljarða í vegakerfið á Ís-
landi, umfram það sem er verið að
setja í það. Ég sé ekki hvaðan þeir
peningar eiga að koma. Þess vegna
er það mín skoðun að við eigum að
fara þá leið að taka af skarið, fram-
kvæma þetta og taka upp veggjöld
til að borga niður framkvæmd-
ina ef þingið fer ekki með málið
alla leið,“ segir hann. „Jafnframt
legg ég til, fyrir þá sem búa á þessu
svæði, að sett verði hámark á veg-
gjöldin. Segjum 35 þúsund. Þann-
ig myndu stórnotendur, til dæm-
is fólk sem keyrir frá Akranesi til
vinnu í Reykjavík, aldrei borga
meira en 35 þúsund á ári. Stórnot-
andi myndi þannig borga nokkra
hundraðkalla fyrir hverja ferð,“
segir Kristinn. „Stök ferð væri aft-
ur á móti töluvert dýrari, eins og
hún var um Hvalfjarðagöngin. Þar
kostaði stök ferð þúsund krón-
ur. En við sem búum á Vestur-
landi borguðum aldrei þúsundkall-
inn, við vorum flest með veglykil í
áskrift og fengum hverja ferð fyrir
innan við þriðjung af verðinu sem
greitt var fyrir staka ferð. Eftir sem
áður borguðu mjög margir þús-
undkallinn fyrir ferðina, til dæmis
ferðamenn. Af hverju ekki að láta
ferðamennina sem aka um vegina
á bílaleigubílunum taka þátt í að
borga niður þessar framkvæmd-
ir? Mér finnst það alveg sjálfsagt.
Alveg eins og við gerum flest með
glöðu geði þegar við erum á ferða-
lagi erlendis, þá erum við alltaf að
borga vegtolla,“ segir hann. „Ef við
getum lagað vegakerfið frá Reykja-
vík og upp í Borgarnes þá mun fólk
horfa í auknum mæli til Vestur-
lands sem búsetukosts, sérstaklega
ef lóða- og húsnæðisverð í höfuð-
borginni verður áfram svona hátt.
Góðar samgöngur eru forsenda
byggðar og þetta myndi hafa já-
kvæð áhrif um allt Vesturland,“
segir Kristinn Jónasson að end-
ingu.
kgk/ Ljósm. úr safni Skessuhorns.
Kári Viðarsson og Freydís Bjarnadóttir í hlutverkum sínum í leikverkinu MAR sem
sýnt var í Frystiklefanum í Rifi við góðan orðstír. Kristinn segist hafa áttað sig á
með tímanum hve stóran sess menning, listir, afþreying og grunnþjónusta skipar
í hugum fólks.
Frá Snæfellsbæ, Stapafell í baksýn. „Hér er frábært fólk, frábær fyrirtæki, falleg náttúra. Við höfum allt sem þarf til að geta
blómstrað,“ segir bæjarstjórinn.
Fánar dregnir að húni sumarið 2011 þegar stækkun Dvalar- og hjúkrunarheimilisins Jaðars var formlega vígð, en stækk-
unin var tekin í notkun í desember árið áður. Nú er eitt helsta verkefnið stjórnenda bæjarfélagsins að berjast fyrir fjölgun
hjúkrunarrýma á Jaðri.