Hlynur - 15.10.1966, Blaðsíða 2

Eftirfarandi bréf hefur Hlyni borizt. Höfundur þess er haldinn sérvizku
og óskar að láta ekki síns rétta nafns getið. Hlynur getur vel orðið við
þeirri ósk hans og er þakklátur fyrir að fá bréfið og mega birta það. Jafn-
framt vaknar sú spurning, hvort einhverjir fleiri vildu ekki senda Hlyni
línu um eitt eða annað, sem varðar vettvang samvinnustarfsfólksins. Nafn-
laus bréf verða að vísu ekki birt, nema að nafn og heimilisfang berist með
til ritstjórans, enda engin ástæða til annars en skrifa undir réttu nafni. Þó
að þetta bréf sé raunar að mestu almenns efnis, gæti það vel orðið til þess
að vekja umræður og umhugsun. Ritstj.
Eitt bros og tíu fýlusvipir
Til starfsmannablaðsins „Hlyns“.
Það vill svo til að starfsmannablað-
ið Hlynur kemur á mitt heimili og ég
les það venjulega meðal annars fyrir
þær sakir, að það er með litlu les-
máli, og er það sjaldgæfur kostur á
blöðum nú orðið. Svo dettur mér
líka í hug hvort ekki geti skeð að
það komi mynd af einhverjum, sem
ég þekki, ef til vill af stráknum mín-
um, sem vinnur í kaupfélagi, því
maður hefur alltaf gaman af að sjá
myndir af þeim, sem maður þekkir
(einkum af sjálfum sér). Mynd af
stráknum hefur ekki komið enn, en
það gerir ekki til þótt það dragist,
því þótt ég segi sjálfur frá, er hon-
um alltaf að fara fram og ég sé ekki
betur en þetta verði sjálegasti piltur
þegar hann þroskast. Hann líkist
mikið í mína ætt. En það var nú ekki
þetta, sem ég ætlaði að segja.
Þið eruð alltaf annað slagið að tala
um það í blaðinu, að starfsfólkið
vanti menntun og kunnáttu til þess
að standa vel í stöðu sinni. Nú skal
ég ekki lasta það. Auðvitað þurfa
menn að fara í skóla og læra, þótt
hins vegar að það hafi alltaf verið
skoðun mín, að raunar sé ekki hægt
að kenna neinum neitt, nema það,
sem hann lærir sjálfur. En skólarnir
geta hjálpað mönnum að læra og það
er lóðið. Víst hefði ég viljað njóta
þeirrar hjálpar á mínum ungu árum,
ef ég hefði átt þess kost, í staðinn
fyrir að vera alltaf alla ævina að
puða við það upp á eigin spýtur að
reyna að læra eitthvað, hjálparlaust,
nema hvað lífið hefur lagt mér ýmis-
legt til í þeim efnum eins og öðrum.
Sem sagt, ég er ekkert á móti þessu
nöldri ykkar um meiri menntun og
lærdóm og kunnáttu. (Annars man
ég ekki eftir því að hún móðir mín
heitin væri í neinum vandræðum
með að vefja pappírnum snyrtilega
um smjörskökuna hérna á árunum,
áður en hún sendi hana í kaupfélag-
ið, á meðan fært var frá sællar minn-
ingar, og hafði hún þó aldrei gengið
í skla. Aftur á móti var ein frökenin
■— ungfrúin, heitir það víst ■— í
kaupfélaginu um daginn, sem vöðl-
aði hálfri dagsláttu af fínasta um-
búðapappír utan um skítti af kram-
vöru svo böggullinn leit út eins og
uppkveikja í kabissu þegar ég tók
við honum. Ég veit þó fyrir víst að
hún hafði verið í skóla).
Ég er einn af þessum mönnum,
sem kem nokkuð oft í kaupstað og
fer oft í búðir. Ég sit mig ekki úr
færi að fara með konunni minni í
búðir, ekki fyrir það að hún sé ekki
einfær um það, heldur blátt áfram
vegna þess, að ég hefi gaman af því.
Ég hefi bara gaman af að sjá hana
verzla og sjá hvernig hún er afgreidd
í búðunum og sjá svipinn og viðmót-
ið á afgreiðslufólkinu og henni, sem
sagt ég fer gjarna í búðir svipað því
sem aðrir fara í leikhús og horfa á
Framhald á bls. 14.
2 HLYNUR