Hlynur - 15.12.1986, Síða 41

viðtalið
hlutum. Þú spurðir fyrr um
reynslu mina frá Bandarfkjun-
um. Þar held ég að stjórnun sé
verulega markvíssari en hér á
landi og líka að afköst og árang-
ur á hvern starfsmann sé meírí í
flestum þeím greínum sem ég
þekkí tíl, heldur en hér. Afköst
og víð getum sagt framlegð
hvers starfsmanns hefur beín
áhrif á lífskjörin. Annað hvort er
um það að velja að stjórnunín
sé í sem bestu lagi eða að lífs-
kjörin verði lakari. Og það á að
vera markmið okkar samvinnu-
manna að lífskjörin á íslandi farí
frekar batnandí en hitt.
— Eínu sínni heyrðí ég að
mísmunurinn á stjórnun íjapan
og á vesturlöndum væri sá, að í
Japan færu fímm ár í að ræða
hlutina og hvernig ætti að vínna
ogþegar verkínu værihrundíð í
framkvæmd væru allír samtaka,
en á vesturlöndum væri ákvörð-
unín tekin á toppnum og síðan
tækí fímm ár uns allir yrðu sam-
taka. Erþetta ekki athyglisvert?
- Eíns og margar kenningar
er þetta svolítið ýki. Ég get líka
sagt þér að nýlega las ég athygl-
isverða greín þar sem leidd voru
rök að um miðbík þessarar ald-
ar voru flestar atvinnugreínar í
heíminum orðnar 100 ára
gamlar. Með öðrum orðum að
frá íðnvæðingu hafi það tekið
allar meiriháttar atvínnugreinar
eina öld að ná hámarkí. Það er
þegar framleíðsla og sala hefði
náð að fullnægja eftirspurn
markaðarins og tæki þá aftur að
minnka. Þá voru leídd rök að
því að á þeím rúmum þrjátíu
árum sem líðin eru frá míðri öld
hafi þessi tími styst og nú náí at-
vinnugreínar hámarkinu á ínn-
an við tíu árum og jafnvel á
fimm árum, og þar eínkum bent
á tölvuíðnaðinn. Og væru jap-
anir fimm ár að hugsa síg um
væru þeir nú ekkí leíðandi í
heiminum í atvínnugreínum
sem ekki eru nema fimm tíl tíu
ára gamlar.
Þetta er dálítíl goðsögn um
japani og víð skulum ekkí gera
Iítið úr því hvað þeir geta veríð
fljótir að taka við sér. Og mér er
mjög vel kunnugt um það hvað
bæðí japanír og aðrar Asíuþjóð-
ir eru óskaplega fljótar að taka
víð sér þegar ný víðskíptatæki-
færí skapast í heímínum. Og
reyndar hafa þeír oft á tíðum
skapað þessí tækífæri sjálfir.
SamvínnufYrírtækín eíga
að hafa besta fólkíð
og borga því vel
— En ef víð snúum okkur að
kjarasamningum. Ættu starfs-
mannafélögín ekki að taka að
sér samningamál eða a. m. k.
allt sem viðkemur svokölluðum
sérkjarasamníngum ?
— Þetta er bara mál sem ég
get alls ekkert sagt um að svo
stöddu. Ég víl fá tækífæri tíl þess
að setja mig betur inní þau áður
en ég tek afstöðu.
— Nú er míkið talað um, að
það vantí konur í stjórnír sam-
vinnufélaganna. Eíns að þær
mörgu konur sem þar vínna séu
ílla launaðar.jafnvel ver en ann-
arsstaðar. Því fara konur ekki í
stjórnír og sækja fram hjá sam-
vínn uhreyfmgunní ?
— Nú kann ég heldur engín
svör. Ég gæti þó hugsað mér að
ástæðan sé sú sama hér og er-
lendís að með réttu eða röngu
sé litið á að konur séu ekkí eins
varanlegar á vínnumarkaðí, ef
hægt er að taka svo tíl orða.
Sem betur fer verða flestar kon-
ur að eíga og ala upp sín börn
og hverfa þá frá vínnu, en koma
svo kannskí aftur ínná vínnu-
markaðinn að því loknu. Að líf-
fræðílegar aðstæður sé ástæðan
Forstjóraskíptí hjá Sambandínu.
Með starfsmönnum
skípaafgreiðslu.
Nauðsynlegt
erað
stjórnendur
séu ákveðnir í
störfum sínum
og beri fulla
ábyrgð
HLYNUR 41