Alþýðublaðið - 16.04.1925, Blaðsíða 3

ALÞt BX3MLA&1B
Bsa.
Leggðu mér, drottinn! lj ó ð akraft á tuDgu!
Lyftu mér hátt í andans siguryeldi!
Gefðu mér yor og yonir hinna ungu!
Yetraða sálu snertu helgum eldi,
svo að ég kveði, sem er vert að geymist*
sígilda bragi',erþjóðinni aldrei gleymist!
J. S. Bergmann.
iærdóma eða guðsdýrkun nokk-
urs trúarbragðafélaga. setn er á
Islandl, skai sæta fangelsi ekki
vægara en i mánaðar elniöfdu
'angalsi eða sektam, ef miklar
máUbætur eru«. Þassu ákvæði
h«fir ekki verið bdtt, þótt brotlð
hafi verið berlega, þegar flokka-
bræður ráðherrans hata átt híut
að máli, ekki einn sinni, þótt
þeir hafi smánað guðsdýrkun
sjáltrar þjóðkirkjunnar. Ekki var
útgerðarféiáginn stetnt, sem af-
termdi og fermdl aftur togara til
velða mliii kl. 6 og 12 á að-
fangad&gakvöid jóia fyrir skemstu
og lét skröngla ísvögnum tyrir
kirkjudyr, meðan á gnðsþjónustu
atóð, og er þó varla unt að
smána guðsdýrkun iútersku kirkj-
unnar öilu freklegar. Ekki hefir
heldur verið fengist um, þótt
helgidagalöggjöfin, tyrirmæli þjóð
kirkjunnar og lög ríkisins, hafi
verið og séu fótum troðln á
hverjum helvidegi. E«ki hefir
heldur verið um það tengist,
þótt ýmsir rithölundar hsfi fyrr
og síðar akopast að trúarsiðum
ýmsra sértrúar flókka, sem þelm
hafa þó’t hjákátlegir, svo sem
Ben. Gröndal eg Þorstainn Erl-
ingsson o m. fl. Öðru nær. En
nú, þegar Alþýðubl»ðið, sem
hrsfir sannað hetfilega dómsmála-
vaorsekalu á t jálmn dómsmáía-
ráðherrann, og Aiþýðuflokka-
maður eiga í hiut, þá «r úrelt
lagagrein gr&fin upp til saka-
máishöfðunar og meira að segja
þótt tll þess c:ð geta beitt henni
verði að siíta máisgreinar-keðju
sundur til þess að geta látið
ummælin lita saknæmlega út,
svo að þau heijast í kæruskjaliuu
á undirsklpaðri sstningu: >m«nn
gangi þess ekkl gruflandl —*c
o. s. trv. Er ekkl slíkur mála-
tilbúaingur rétt eftir hvötinni til
hans og áilmengaður Krossauess-
ráðvendni?
Lifum vér líkams-
dauðann?
11.
Haraldur Ifíelsson ritaði formála
bókarinnar. En háskólakennarinn
er einn hinn mætasti byltinga-
maður meðal þjóðar vorrar á and-
lega sviðinu.
Pyrsti kafli sjálfrar bókarinnar
greinir frá tilgangi höfundarins.
Farast honum svo orð á einum
stað: >Ég rita því bók þessa í
þeim tilgangi að yngja upp aftur
með þúsundum samferðamanna
r
m
Obneut kaíð
fffist be*t ©g ódýrast -
löé Eiríki Leifssyni,
Laagavegi 25.
15 - 80 krónnin ríkari getið
þér orðið, ef þér kaupið >Stefnu-
mótiðr.
minna hugmyndina um veruleik
lífsins, er tekur við í öðrum heimi,
þegar eftir dauðannx
>Föðurhúsin« er fyrirsögn næsta
kafla Reynir höfundur í káfla
þeim að fá lesendur sína til að
lyfta höfði upp úr sorpi jarðar og
hyggja að rúmi, sólum, tíma og
tilurð.
Er þá komið að meginefni bók-
arinnar, og skiftist það í þrjá
þætti.
íyrsti þáttur er um vitnisburð
rituinganna. Skiftist hann í þessa
kafla: Vitnisburð Krists, vitnis-
burð lærisveinanna, upprisu Krists,
hitnnariki, paradís og hið eilifa líf
og likama mannsins og eðli.
Annar þáttur er um vitnisburð
mannlegrar reynslu. Hann skiftíst
í þessa kafla: Svipi lifandi manna,
svipi nýdáinna manna, svipi
löngu dáinna manna, efndir fram-
liðinna manna, þekking og áhuga
á jarðneskum efnum með fram-
liðnum mönnum, á sömu stöðvum,
fyrirboða, raunveruleika hins and-
lega líkama og vitnisburð sögunnar.
Þriðji þáttur íjallar um vitnis-
buið rannsókna vorra tíma. Sá
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzan.
hann komst alla leið og sá fyrir sór hinn gjárbarminn,
er hann varð að klifa, bretti hann grönum og urraði.
Hann lá um stund 1 skugga klettsins. Kyrð rikti um-
hverfis hann, — grafarkyrð. Þetta var sannkölluð dauð-
ans gjá. Honum fanst staðurinn draga úr sér kjarkinn,
on hann staulaðist á fætur cg hristi sig eins og ljón,
þvi að var hann ekki enn þá Tarzan, hinn voldugi
apabróðir? Jú, og þaö myndi hann verða til hins
siðasta,
Þegar hann gekk yfir gjárbotninn, sá hann eitthvað
liggja undir hamrinum, sem hann nálgaðist, Stakk það
mjög i stúf við alt umhverfið, Þegar nær kom, sá hann,
að þetta var beinagrind úr manni. Innan um beinin
voru fatapjötlur og' aðrir hlutir, sem fyltu Tarzan slíkri
forvitni, að hann gleymdi um stund vandræðum sínum.
Beinin voru litt sködduð, og henti margt til þess, að
gammar hefðu étið kjötið af þeim, en áhöldin, sem hjá
þeim lágu, sýndu háan aldur. Á þessum stöðvum var
aldrei frost og sjaldan rigning, og önnur öfl voru vart
til að sundra eða vinna á beinunum. Öldum saman
þlutu þau að hafa legið þarna.
Hjá heinagrindinni lá hjálmur úr slegnu látúni og
ryðguð hrjóstvörn úr stáli, en við aðra hliðina lá langt
sverð af gainalli garð. Beinin voru úr stórum manni,
— og þóttist Tarzan sjá, að hann myndi hraustmenni
verið hafa að leggja svo búinn i leiðangur um Afriku.
Apamaðurinn fyltist aðdáunar á þessum forna æfin-
týramanni. Sá hlaut nú að hafi verið karl i krapinu!
Tarzan athugaði fataleifarnar; hann komst að raun
um, að meginhluti klæðanna hafði verið leður. Undir
beinum annarar handarinnar fann hann sivalning, á
að gizka átta þumlunga langan og tvo þumlunga að
þvermáli. Baukur þessi hafði staðist timans tönn furðu-
vel og var litt skemdur. Lok var á öðrum enda hans.
Tarzan náði þvi af, 0g kom þá i ljós bókfell, þétt skrifað
með fallegri hendi. Gat hann sór til, að málið væri
spænska, en skildi hana eigi. Á siðustu siðunni var
dregið landabróf i stórum dráttum og merkt við ýmsa
staði á þvi. Tarzau botnaði ekki i þessu 0g lót það
aftur i baukinn og var í þann veginn að leggja hann
á sama stað, er honum fiaug i hug að taka hann með
sér og stakk honum i örvamæli sinn.
Nú hélt hani, af stað aftur til þess að klifra vestari
gjárbarminn. Með erfiðÍBmunum og mþrgum hviiduru