Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Síða 50

Böðvar Guðmundsson
Fyrst þegar birti af degi var unnt að meta þann skaða sem veðrið
hafði valdið. Bárujárnsplöturnar umhverfis garðshornið voru allar
á bak og burt og nokkrar þakplötur voru lausar, en Jóhannes vann
bug á lofthræðslunni og rígnegldi þær aftur niður. Upp um holt og
móa lágu leifarnar af fjósþakinu, hann safnaði þeim saman og rétti
úr þeim effir föngum og kom þeim fyrir á sínum stað, það varð að
duga fyrst um sinn. Stöngin sem hélt uppi útvarpsloftnetinu var
brotin um þvert og það var ekkert útvarp þangað til Jóhannes hafði
spengt hana saman, en turn reliunnar var enn á sínum stað. Guð-
jóni í Skarði hafði ekki orðið að þeirri spá að rokið rifi hann með
sér eins og annað. Stélið og dýnamórinn voru einnig á sínum stað
en vængurinn var fokinn út í veður og vind.
Nei, skaðinn sem mikia rokið, eins og það var síðan kallað, olli á
Bóli var ekki óyfirstíganlegur, sagði fullorðna fólkið. Víða var það
miklu verra, hlaða fauk á Skarði og fjárhús á Felli. Það var eins og
því stæði á sama um alla draugana og mannæturnar sem lágu
undir rúmunum eða biðu í skúmaskotum eftir myrkrinu. „Blessað
ljósið,“ sagði Fríða gamla, „mikið var nú gott meðan rellan var.“
Hún var ekki ein um að sakna ljóssins.
Skelfing sem einn vetur getur verið langur. Um síðir byrjaði ein-
hver maður í útvarpinu að lesa Passíusálmana, einn á hverju
kvöldi, og það gekk alveg ótrúlega hægt, sálmarnir langir og ótelj-
andi. Þegar þeim loksins lauk kom föstudagurinn langi og hann
var alveg ótrúlega langur því þá áttu allir að vera með sorgarsvip og
bannað að leika sér og þykja gaman að nokkrum hlut. Svo kom
páskahretið með snjó og ísbjörnum, séra Skúli gamli messaði á
Bakka og talaði óskiljanlega um ekki neitt í langan, langan tíma.
Svo leið og beið, snjór, frost, rigning, rok og aftur snjór. Daginn
var farið að lengja þegar relluvængurinn fannst af tilviljun milli
bæjanna. Hann var að vísu nokkuð laskaður, en sá hlutur var
heldur ekki til sem hann Benedikt gat ekki gert eins og nýjan aftur.
Það koma aftur relluljós um það bil sem nóttin var sjálf orðin ljós
og fátt lengur að óttast nema steypiflugvélarnar.
Það gerðist ýmislegt þennan vetur, sagði fólk seinna. Það voru
nú meiri ósköpin. Samt getur tíminn frá áramótum þangað til
nóttin verður björt og grasið grænt liðið ótrúlega hægt. Stundum
stansar hann alveg.
48
TMM 2004 • 2