Heimsmynd - 01.11.1987, Page 63

\
►

hálf ómerkilegt að vera
bara heima. „Vissulega
örlar á vonbrigðum þegar
maður finnur þess konar
viðmót.“ Margrét Þórar-
insdóttir, húsmóðir og
tveggja barna móðir, sem
verið hefur heimavinn-
andi síðastliðin fjögur ár,
kveðst hins vegar aldrei
hafa orðið vör við for-
dóma. í hennar huga kom
aldrei annað til greina en
að vera heima hjá sínum
börnum, og segist hún fá
það margfalt borgað, þó
ekki verði það talið í
beinhörðum peningum.
Skilningsleysi virðist
einnig ríkjandi á stöðu
þeirra kvenna sem vilja
starfsframa án þess að
gefa barneignir upp á bát-
inn. Hugtakið framakona
er oft notað um konur úti
í atvinnulífinu, ekki hvað
síst ef þær eiga að baki
langskólanám. Hvernig
stendur á þessu? Sjaldan
virðist vitnað til karl-
manna í sömu aðstöðu
sem framagosa. Hvers
vegna eiga konur ekki að
nýta sér sína menntun til
jafns við karlmenn, ef þær
óska þess, þrátt fyrir að
þasr gangi með bömin?
Kristín Steinarsdóttir
kveður aldrei annað hafa
komið til greina en að
vinna úti, þó ekki væri
nema hálfan daginn. „Ég
hef metnað til að sinna
mínu starfi í tengslum við
þá menntun sem ég hef
aflað mér.“ Elín Kjartans-
dóttir, arkitekt í fullu
starfi og tveggja bama
móðir, samsinnir þessu.
”Ég var búin að mennta
ntig í mörg ár og í mínum
huga var það engin spum-
tng hvort ég ætti að vinna
úti.“
í bókinni Öskubusku-
flcekjan (The Cinderella
Complex) eftir Colette
elín hirst
AÐ VERA
AÐ l\IV1
SINNA