Heimsmynd - 01.11.1987, Síða 137

milljónir króna. Lang stærsti hlutinn er
fjármagnaður með kaupleigu og Jón Ótt-
ar Ragnarsson segir að Sony í Dan-
mörku eigi ennþá 70 prósent tækjanna
sem Stöð 2 notar. Miklar fjárfestingar
standa yfir þessa dagana, og meðal þess
sem verið er að kaupa er svokallað
paintbox, til myndbandagerðar fyrir 15
til 20 milljónir króna.
„Þessi stöð hefði aldrei orðið til án
kaupleigu," segir Ólafur. Hann segir að
þeir borgi um 60 milljónir króna í af-
borganir af kaupleigusamningum á ár-
inu, en flestir samninganna eru til 3 til 5
ára. Jón Óttar Ragnarsson vill ekki gefa
upp hversu miklar skuldir stöðvarinnar
eru, en viðurkennir að þær skipti tugum
milljóna hjá kaupleigunum. „En þetta er
þó að mörgu leyti gott fyrirkomulag,
þrátt fyrir að hér sé um dýrt fjármagn að
ræða,“ segir Jón Óttar.
Þá má ekki gleyma skuldum við Versl-
unarbankann. Ekki er vitað hvað þær
eru miklar og forráðamenn stöðvarinnar
vilja ekki gefa upp skuldir fyrirtækisins
við bankann. Ólafur H. Jónsson segir að
þó að þeir skuldi kannski tíu, þrjátíu,
sextíu eða jafnvel hundrað milljónir í
bönkum hér innanlands þá sé það
smáskuld miðað við veltu, og verði
greidd á næsta ári. Hann leggur áherslu
á að Stöð 2 hafi ætíð staðið í skilum við
erlenda og innlenda lánardrottna. „Is-
lenska bankakerfið er gamaldags," segir
hann. „Þeir taka aðeins steypu sem
tryggingu.' Við fjárfestum hins vegar
ekki í steypu, heldur áskrifendum.
Verslunarbankinn skildi þetta.“ Og hann
heldur áfram: „Ef við hefðum byggt
hefði það þýtt 100 til 200 milljónum
króna minna til dagskrárgerðar." Loks
má geta kostnaðar við ferðalög, skrif-
stofu og annað slíkt, sem nemur tugum
milljóna á ári. Til dæmis má ætla að
flutningskostnaður vegna erlendra
mynda sé um 6 milljónir króna á ári.
Ólafur dregur enga dul á að Stöð 2 sé
rekin með tapi í augnablikinu. „Það er
tap á fyrirtækinu á þessu ári, og þrjá síð-
ustu mánuði síðasta árs,“ segir Ólafur.
„Annað væri óraunhæft." Hann leggur
hins vegar áherslu á að þetta sé fjárfest-
ingarár. „Við erum að tala um að standa
á sléttu með 30 þúsund áskrifendur.
Fréttaþátturinn 19:19 hefur hækkað
þennan punkt úr 25 þúsund áskrifendum
í 30 þúsund áskrifendur." Ólafur gerir
sér vonir um að þessum áfanga verði náð
fyrir árslok. „Við ætlum að vera með 30
til 35 þúsund áskrifendur um áramótin,“
segir hann. Hann segir jafnframt að tap-
ið geti líka orðið úr sögunni með 26 þús-
und áskrifendum vegna fjölgunar auglýs-
inga á stöðinni. Þarna ber þeim félögum
ekki saman því Jón Óttar segir að break
even punktinum sé þegar náð. „Næsti
áfangi er að borga skuldir," segir hann.
„Þegar fer að vora getum við gert upp
fortíðina.“
En hver er framtíð Stöðvar 2? Er hún
„fjárhagslega skotheld" eins og Jón Ótt-
ar orðar það. Það er ljóst að stöðin er
rekin með talsverðu tapi í augnablikinu,
en því má heldur ekki gleyma að þetta
hefur verið ár fjárfestingar, eins og Ólaf-
ur H. Jónsson segir.
Flestum ber þó saman um að Stöð 2
ætti að geta borið sig. Margir vilja þó
meina að yfirbyggingin sé orðin of mikil.
„Þessi stöð gæti borið sig með 40 starfs-
mönnum, og sama og engri innlendri
dagskrárgerð,“ sagði maður sem hafði
reiknað dæmið til enda. Það má vel vera
rétt, en aðrir vilja meina að stöðin spjari
sig eins og hún er núna. Athafnamenn í
viðskiptalífinu segja að það hafi verið
eitthvert mesta gæfuspor stöðvarinnar að
fá Ólaf H. Jónsson til að sjá um fjármál-
in. Það sé ekki nóg með að hann njóti
virðingar í viðskiptalífinu, heldur hafi
hann þann kjark sem þurfi til að reka
fyrirtækið. Ólafur talar um mannskapinn
eins og handboltalið sem þurfi að
stjórna, og þótt þetta sé „stærra lið“ en
hann átti von á þegar hann kom inn í fyr-
irtækið í maí í fyrra, þá telur hann að yf-
irbyggingin sé ekki orðin of mikil. „Það
er hins vegar engu fyrirtæki hollt að
verða of feitt í mannahaldi," segir Ólaf-
ur. Hans mottó er að það sé engin
stjarna ómissandi, því það komi alltaf
einhver annar í staðinn.
Bæði Ólafur H. Jónsson og Jón Óttar
Ragnarsson hugsa stórt. Þeir eiga nú í
samningaviðræðum við frönsk og vestur-
þýsk kvikmyndafyrirtæki um sameigin-
lega framleiðslu á sjónvarpsefni og kvik-
myndum. Þeir eru bjartsýnir á framtíð-
ina og segja að ekkert geti stöðvað fram-
gang Stöðvar 2 úr þessu. „Aðalatriðið
fyrir íslendinga er að fjárfesta í hug-
myndum. Góðum hugmyndum. Ef hug-
myndin er slæm þá er alveg sama hvað
þú hefur mikla peninga," segir Jón Óttar
Ragnarsson sjónvarpsstjóri að lokum.
Þó peningadæmið geti reynst erfitt, þá
getur það að „hugsa stórt" fleytt mönn-
um langt. . .
TOGSTREITA KVENNA
framhald af bls. 66
fyrir skilningsleysi og vantrú á ábyrgðar-
tilfinningu hennar sem móður þegar hún
var í námi. „Ég er samt góð mamma,
maður getur aldrei gert öllum til geðs og
við því er ekkert að gera, ég veit þó að
það er alltaf einhver sem styður mig,
sama hvað ég tek mér fyrir hendur.“
Konur bera því stundum við að þær
þjáist af samviskubiti ef þær eru útivinn-
andi, en séu óánægðar með að vera
heimavinnandi og finni fyrir togstreitu
vegna þessa.
Annars vegar eru áhyggjur af velferð
barnanna; hins vegar metnaðurinn um
starfsframa og velgengni og að fá að
njóta sín í starfi utan veggja heimilisins.
„Ég hef aldrei fundið fyrir þessu fræga
samviskubiti sem allar konur eiga að
hafa,“ segir Hildur Baldursdóttir sem
ýmist hefur unnið úti fullan vinnudag
eða verið heimavinnandi. „Ef ég er þess
fullviss að börnin séu í góðum höndum
er ástæðulaust að hafa áhyggjur." Á
þetta frœga samviskubit ef til vill rætur
að rekja til þeirrar óvissu sem ríkir um
gæslu barna? Er það óttinn um að sá
verði verst úti sem síst skyldi — barnið?
Að það gangi einungis á milli geymslu-
staða og fari á mis við ást og umhyggju?
Elín Hirst kveðst hafa samviskubit
vegna barnsins síns þegar hún vinnur úti
allan daginn, og að það stafi fyrst og
fremst af áhyggjum yfir að vera svo lengi
í burtu. Kristín Steinarsdóttir segist ekki
hafa samviskubit þó að hún vinni úti
hálfan daginn, enda viti hún barnið sitt í
góðum höndum.
Það er athyglisvert að gjarnan er talað
um samviskubit kvenna og eins og hálft í
hvoru sé gert ráð fyrir að samviskubit
yfir velferð barnanna sé einkamál kon-
unnar frekar en vandi hjóna. Eru feður
svo ábyrgðarlausir að þeir hafa engar
áhyggjur af börnum sínum? Varla. . . Er
skýringin ef til vill fremur sú að ekki er
ætlast til að þeir hafi áhyggjur — það
virðist eiga að vera í verkahring konunn-
ar.
Ung, vel menntuð kona í góðri stöðu,
sem nýlega átti sitt fyrsta barn, segir
konur þurfa að geta einbeitt sér að sínu
starfi án þess að vera með stöðugar
áhyggjur. „Einhvern veginn tekst karl-
mönnum að sinna sinni vinnu án þess að
vera sýknt og heilagt með áhyggjur af
börnunum sínum. Hvers vegna ætti kon-
um ekki einnig að vera það kleift?“ Elín
Kjartansdóttir, sem er í fullu starfi sem
arkitekt auk þess að vera tveggja barna
móðir, segist vera með stöðugt sam-
viskubit vegna barnanna sinna. „Maður
fylgist ekki með hvað er að gerast hjá
börnunum." Elín segir það erfitt að rífa
börnin upp á morgnana til að fara með
þau til dagmömmu, og að hún hafi áður
haft au-pair-stúlku og sé að reyna að fá
aðra til að komast hjá þessu. Auk þess
kveðst hún hafa vinnustofu sína heima
meðal annars til að geta betur fylgst með
börnunum.
Ríkir jafnrétti á milli hjóna? Eru eigin-
menn skilningsríkir, hjálpsamir og
ábyrgðarfullir feður eða eru þeir ef til
vill á fótboltaæfingum öll kvöld? Hver
sér um að koma börnunum í rúmið?
Anna Júlíusdóttir, laganemi og þriggja
barna móðir, segir það hafa gengið upp
HEIMSMYND 137