Heimsmynd - 01.06.1990, Blaðsíða 96

að með skólanámi var hann farinn að
reka iðnfyrirtæki. Hann var aðalfrum-
kvöðull að stofnun Niðursuðuverksmið-
junnar ORA og forstjóri hennar með
öðru. Kona hans var Sigríður Haralds-
dóttir. Börn þeirra:
a. Haraldur Arnljótsson (f. 1951)
tæknifræðingur.
b. Margrét Arnljótsdóttir (f. 1954) sál-
fræðingur.
SIGURÐUR FRÁ BRÚN
Anna Hannesdóttir (1880, lést á þrí-
tugsaldri) var yngst systkinanna frá Eiðs-
stöðum sem upp komust. Hún var gift
Jóni Sigurðssyni og bjuggu þau á Brún.
Eina barn þeirra, sem upp komst, var
kunnur maður:
1. Sigurður Jónsson frá Brún (1898-
1968). Hann var kennari víða um land og
síðast næturvörður í Reykjavík. Kunn-
astur var hann sem ferðamaður, hesta-
maður og skáld og liggja eftir hann
nokkrar bækur, meðal annars ljóðabókin
Sandfok. Fyrri kona hans var Guðrún
Kristjánsdóttir en sú síðari Porgerður
Stefánsdóttir. Af fyrra hjónabandi átti
hann einn son:
a. Indriði Sigurðsson (f. 1924) af-
greiðslumaður í Reykjavík, giftur Svövu
Jenny Þorsteinsdóttur. Börn þeirra eru
Guðrún Indriðadóttir (f. 1957) lyfjafræð-
ingur, gift Stefáni Haraldssyni véltæknif-
ræðingi og Sigurður Indriðason (f. 1959)
húsgagnasmiður, giftur Sólveigu Krist-
insdóttur fóstru.D
Sjálfsvíg. . .
Framhald af bls. 39.
Þetta getur verið óbærilegt ef viðkom-
andi hefur svipt sig lífi á óhugnanlegan
hátt og það er alltaf sú mynd sem kemur
upp í hugann.“
Ölöf Helga segir mikilvægt að vera
heiðarlegur gagnvart sjálfum sér og öðr-
um við ástvinamissi. „Sjálf gat ég ekki
hugsað mér að segja að ég væri 23 ára
ekkja eftir missi fyrri manns míns og
sagðist því heldur vera einstæð móðir.
Eg sá ekki fyrr en síðar hvað það var
rangt. Það er sérstaklega mikilvægt fyrir
þá sem missa við sjálfsmorð að falla ekki
í þá gryfju að dylja hvað hefur gerst og
ætla að sannfæra sig og umhverfið um að
þetta hafi verið slys.
Við íslendingar erum svo fáir og vitum
svo margt hver um annan. Það er senni-
lega fátt sem særir aðstandendur þeirra
sem falla fyrir eigin hendi meira en að
vita til þess að um hann og látinn ástvin
hans sé rætt úti í bæ. Að fólk sé að velta
fyrir sér skýringum á því hvers vegna
viðkomandi kaus að stytta sér aldur og
fullyrði jafnvel hver skýringin sé. Þeir
sem syrgja hafa nóg með sig þótt ekki sé
verið að fella dóm yfir þeim af utanað-
komandi fólki.
Ég sjálf tel ástæðuna fyrir öllum
„kjaftaganginum" þá að fólk hræðist þá
staðreynd að sjálfsvíg getur komið fyrir
hjá venjulegum fjölskyldum. Sú tilhugs-
un gerir fólk óöruggt og það fer að leita
að skýringum eins og geðveiki, óæski-
legu umhverfi eða slæmum aðstandend-
um. Þannig firrir það sig ábyrgð og finn-
ur skýringu sem alls ekki getur átt við
það. Þannig losar það sig við óttann.“n
Fyrirheit. . .
Framhald af bls. 59.
sjálft um efni og fyrirkomulag, leggur til
mannafla, tækjabúnað og framleiðslu-
vörur eftir því sem heppilegast þykir og
svo framvegis. Með þessu móti er, jafn-
framt því að veita þurfandi þjóðum þró-
unaraðstoð, hægt að hlynna að eigin at-
vinnulífi, sérfræði- og ráðgjafarþjónustu
og margs konar framleiðslustarfsemi,
enda sé gætt þeirra sjónarmiða sem gilda
þurfa um um þróunarsamvinnu og fullt
samráð haft við þá aðila er henni
stjórna. Þetta auðveldar löndum oft að
láta aðstoð í té og leiðir til þess að að-
stoðin geti orðið meiri en ella.
Það er er að auki einn höfuðkostur tvíhl-
iða aðstoðar að ríkið, sem er veitandinn,
getur frá upphafi til enda fylgst náið með
því að skynsamlega sé staðið að málum,
hagsýni gætt og sífellt reynt að tryggja að
aðstoðin komi að tilætluðum notum.
Þá skapar þetta form aðstoðar margs
konar grundvöll fyrir gagnkvæm kynni
og víðtækara samstarf við þau þróunar-
ríki sem aðstoðar njóta. Er nefndin
þeirrar skoðunar að nánari samvinna sé
æskileg og geti orðið til góðs á margan
hátt“.
Þarna er vísað skynsamlega til vegar
um fyrirkomulag á þróunarsamhjálp af
íslands hálfu. „Fengur“ fór til Græn-
höfðaeyja á miðju ári 1984 og kom heim
úr þeim leiðangri 1986. Um jólaleytið
1987 fór hann í annan leiðangur og kom
heim í ágúst 1989. Síðan hefur hann legið
bundinn við bryggju hér og fé af þróun-
araðstoð verið varið til greiðslu hafnar-
gjalda og viðhalds, án þess að nokkur
not hafi verið af skipinu. Engar áaétlanir
eru uppi um frekari nýtingu skipsins,
enda ekki hægt þar sem fjárframlög eru
óvissu undirorpin frá ári til árs og ekkert
vitað um framlög til starfseminnar fram í
tímann. Sú spurning er því orðin býsna
nærgöngul og áleitin hvort Islendingar
ætla að halda uppi montstofnun, sem
þjónar varla öðrum tilgangi en að gera
þá að athlægi í samfélagi þjóðanna, eða
hvort þeir ætla að sinna þessum málum
af alvöru og samhæfa og samþætta þró-
unaraðstoð sína íslenskum stofnunum og
atvinnulífi og þekkingu einkaframtaksins
til hagsbóta fyrir sjálfa sig um leið og
þjónað er brýnni þörf fátækra þjóða á
framfarabraut. □
Er kostur að. . .
Framhald af bls. 91.
mörgum hjónaböndum að fólk veit svo
lítið um lífið, svo lítið um gagnkvæma
virðingu. Hjónabandið er eins og blóm.
Það þarf sífellt að vera að hlúa að því.
Þetta er samt allt, að sjálfsögðu, ein-
staklingsbundið.
Þegar ég gifti mig þá hætti ég öllu
brölti. Þá er ég búin að vinna að öllu því
sem ég ætlaði mér. En hvenær það verð-
ur veit drottinn allsherjar.
í frönsku orðtæki segir: Óánægð kona
krefst munaðar en kona sem elskar er
fús til að hvfla á berum fjölum.“
Er hægt að sjá á því hvernig konur
bera sig að í lífsgæðakapphlaupinu hvort
þær séu hamingjusamar eða ekki?
Um þetta segir Rósa: „Það er þessi
tvískinnungur í giftum konum. Þær vilja
drepa karlana sína. En þær vilja helst að
þeir drepist án þess að skilja við þá. Að
þær geti setið í búinu þannig að þær
þurfi ekki að hafa fyrir neinu. Hverslags
konur eru þetta eiginlega? Eru þetta
mellur? Mér dettur í hug eldhúsmellur
að hugsa svona. Er ekki miklu heiðar-
legra að skilja við þá, hafa hreint borð?
Hann má hafa sitt líf og hún hefur sitt líf.
Hverslags eiginlega leti er þetta? Nenna
þær ekki að vinna fyrir nauðþurftunum,
nenna þær ekki að vinna fyrir sófasettinu
og hafa fínt í kringum sig? Finnst þeim
meira virði að hirða um dauða hluti og
drepa mennina sína og jafnvel óska þess
að þeir dræpust í stað þess að varðveita
það sem mestu máli skiptir og það er
hugarfarið! Það er það sem allt byggist
á, öll afkoma, öll lífsgleði
LEIÐRÉTTIN G
„í grein minni í maíhefti HEIMS-
MYNDAR hefur mér orðið það á að
skrifa að árleg útgjöld vísitölufjölskyld-
unnar væru orðin 2,3 milljónir króna og
óbeinir skattar væru þó ótaldir. Þetta
stenst ekki eins og glöggir lesendur hafa
strax áttað sig á. Það eru beinu skattarn-
ir sem eru ekki taldir með. Þeir óbeinu
leggjast að sjálfsögðu á vöruverðið, eru
hluti útgjalda vísitölufjölskyldunnar og
okkar allra vegna vöru og þjónustu.“
- Hörður Bergmann.
96 HEIMSMYND