Heimsmynd - 01.07.1990, Blaðsíða 86

SVIÐSLJÓS
UNGIR
LEIKARAR
Hvernig tilfinning skyldi fylgja því að
vera nýútskrifaður leikari frá Leiklistar-
skóla Islands, standa á tímamótum í líf-
inu og þurfa skyndilega að skiljast við
bekkjarfélagana sem hafa fylgt manni í
gegnum súrt og sætt, Shakespeare og
Shaw, síðastliðin fjögur ár?
„Við útskrifuðumst 26. maí, svo enn
er það mjög svipuð tilfinning að vera
nýútskrifaður leikari og að vera rétt óút-
skrifaður leikari," sagði Hilmar Jónsson,
einn af níu nýjustu leikurum landsins,
þegar HEIMSMYND ræddi við hann á
dögunum.
„Spennandi,“ voru orð Eggerts Arn-
ars Kaaber, félaga Hilmars. „Loksins
getur maður látið reyna á hvað í mann er
spunnið. Pað er visst öryggi að vera fjög-
ur ár í skóla og hafa alltaf nóg að gera,
en nú er ákveðin óvissa um hvað er í
boði og hvað maður getur sem listamað-
ur. En það er einnig viss söknuður vegna
bekkjarfélaganna sem maður hefur verið
með allan þennan tíma í gegnum þykkt
og þunnt.“
Hilmari fannst einnig grátlegt á vissan
hátt að skiljast við bekkinn sinn.
„Við erum búin að vinna mjög náið
saman í fjögur ár, við þekkjum hvert
annað, kunnum að vinna saman og um-
gangast hvert annað,“ sagði hann. „Allt
það forskot sem við höfum með þessari
samvinnu fer í súginn þegar við dreif-
umst út í lífið. Pegar það er kominn
svona hópur að vinna saman í leikhúsi er
ótrúlegt hvað getur gerst. Pað er sorglegt
að þessari samvinnu er lokið. En svo
getur vel verið að þetta sé einmitt rétti
tíminn til að brjóta þetta upp.“
Eggert fann mest til mikillar tilhlökk-
unar og eftirvæntingar að fá að fást við
það sem þau höfðu lært í skólanum - hér
á íslandi væri fullt af góðu fólki að gera
góða hluti.
„Pað er einmitt gaman að fá að breyta
til og starfa með nýju fólki," sagði Egg-
ert. „Auðvitað er viss söknuður, en það
hlaut að koma að þessu. Það er þessi
fjölskyldutilfinning - níu systkini myndu
aldrei geta búið alltaf saman undir sama
þaki. Pau verða að fara að heiman, þó
svo þau hafi alltaf samband við og við.
Það er gott að fá að hugsa aðeins meira
um sjálfan sig, og standa á eigin fótum.
Pað er þetta frelsi sem blasir við.“
Leikhúslíf hérlendis liggur að miklu
leyti í dvala yfir sumartímann, þó svo
það færist sífellt í vöxt að leikhópar haldi
úti sýningum á þessum árstíma. Hvað
blasir við hjá nýjum leikurum nú?
Hilmar var að vinna með ljóðaklúbbi
Listahátíðar að ljóðauppákomu þegar
HEIMSMYND hitti hann á Hressingar-
skálanum.
„Sumarið hjá manni fer svo eflaust
mikið í það að ákveða hvað maður vill
gera í framtíðinni," sagði Hilmar.
Eggert sagði að það væri tími til að
koma sér á framfæri. Pó væri eins með
þetta sumur og önnur.
„Maður verður að gera það sem mað-
ur hefur alltaf gert og fá sér vinnu!.“
Þeir voru þó báðir á einu máli um að
leikarastarfið yrði þeirra ævistarf.
„Til að vera einlægur, þá er það minn
draumur í lífinu að vera leikari - og ég er
staðráðinn í að láta hann rætast,“ sagði
Eggert. „Það var ekkert sálarstríð að
taka þá ákvörðun að fara í Leiklistar-
skólann, ég hef haft leikarabakteríuna
síðan ég var krakki og gat ekki hugsað
mér annað en að verða leikari. Þetta er
bara ólæknandi sjúkdómur. Mér finnst
líka ekkert eins mikilvægt og að starfa
þar sem manni líður vel - og ég veit ekk-
ert betra en að standa uppi á sviði og
túlka eitthvert hlutverk. Að vinna í leik-
húsi - þar vil ég vera.“
„Eina sem ég kann og geri vel er að
starfa við leikhús," sagði Hilmar. „Leik-
list og leikhús er það sem framtíðin ber í
skauti sér - nema ég fái skyndilegan
áhuga á bifvélavirkjun eða viðskipta-
fræði!“D
WOCLEIKHUSIÍ
SÝNIH
STEFNUMÓT
A M-HATlD
VESTueyug
maiJH
86 HEIMSMYND
eftir SÓLVEIGU ÓLAFSDÓTTUR