Heimsmynd - 01.10.1990, Blaðsíða 92

Bylting. . .
framhald af bls. 90
njóta mikilla vinsælda og fást í flestum
tískuvöruverslunum, eru afsprengi pakk-
húsamenningarinnar. Fatnaðurinn er
hvorki flókinn né dýr og oft má fara í
fataskápa foreldranna og grafa þar upp
skemmtilegar flíkur sem þá kosta heldur
ekki neitt. „Ég er svo heppinn að geta
gengið í fötum af henni móður minni,“
segir Daníel. Þá fær hárið að njóta sín í
auknum mæli en bæði kynin hafa tekið
að safna hári.
Ný kynslóð næturlífsgesta hefur hafið
innreið sína. Með þeim hefur komið
ferskt blóð sem án efa á eftir að verða til
þess að bæta þá lágkúru sem flestir eru
sammála um að hafi ríkt hér á skemmti-
stöðum. Þessi hreyfing hér á landi, sem
kennir sig við pakkhús og 26. ma,í er í
raun sú leið sem ungt fólk víðs vegar á
Vesturlöndum hefur farið til að brjótast
út úr þeim farvegi sem samfélagið hefur
markað því. Hreyfingin miðar að því að
bæta skemmtanalíf og undir þessum for-
merkjum hennar kemur ungt fólk, sem
annars ætti fátt sameiginlegt saman í því
markmiði að skemmta sér. Sú áhersla
sem hreyfingin leggur á frið, ást og frelsi
á óefað með einhverjum hætti eftir að
setja mark sitt á framtíð vestræns iðnað-
arsamfélags. Ef pakkhúsmönnum tekst
að auðga og bæta skemmtanalífið, ef
þeir geta dregið úr neyslu áfengis og
lyfja, er vissulega betur af stað farið en
heima setið. Jafnvel þótt fleiri syfjuleg
augu muni sjást á sunnudögum hér eft-
ir.D
Ragnar í Smára. . .
framhald af bls. 81
Hann sýktist af taugarýrnun á besta aldri
en svo mikið var vinnukapp hans að
hann batt orfið við sig til þess að geta
haldið áfram að slá. Að lokum var hann
dæmdur úr leik og þá fór atorka hans í
að lesa bækur. Hann var „vinnuær“, eins
og sagt var um föður hans. Talið var að
Gísli kynni íslendingasögur utan bókar
og hann varð manna fróðastur. Naut
hann þar góðs af bókasendingum Ragn-
ars, bróður síns. Gísli var ákaflega karl-
mannlegur með breiðar axlir og stórt
höfuð og talinn tveggja manna maki að
hverju verki sem hann gekk. Þegar hann
dó líktu sumir honum við hetjur Islend-
ingasagna. Sjálfur sagði hann í viðtali:
„Mín ævi hefur verið svo svívirðilega
viðburðalaus og ómerkileg að um hana
er ekkert að segja.“ Kona Gísla var
Guðríður Vigfúsdóttir, frænka hans. Þau
héldu upp mikilli risnu enda voru ætt-
ingjar að sunnan tíðir og velkomnir gest-
ir. Oftar en ekki kom Ragnar á æsku-
heimili sitt með listamenn, erlenda og
innlenda. Gísli og Guðríður eignuðust
fimm börn. Þau eru:
1. Sesselja Ósk Gísladóttir (f. 1935)
kaupmaður á Selfossi. Hún rekur þar
Söðlasmíðaverkstæðið Baldvin og Þor-
valdur ásamt verslun með allt sem lýtur
að hestamennsku og sver sig í ættina fyr-
ir hörkudugnað. Maður hennar var
Guðni Sturlaugsson útgerðarmaður og
skipstjóri, hann er látinn. Börn þeirra:
a. Vigdís Heiða Guðnadóttir (f. 1958)
verslunarmaður í Þorlákshöfn, gift
Baldri Sigurðssyni verkstjóra.
b. Gísli Guðnason (f. 1961) útgerðar-
maður í Þorlákshöfn, í sambúð með
Jónu Guðlaugsdóttur.
c. Sturlaugur Vilberg Guðnason (f.
1965) verkamaður á Selfossi.
2. Jón Gunnar Gíslason (f. 1937) á
Eyrarbakka, starfsmaður Istaks. Kona
hans er Alda Guðjónsdóttir en hann átti
son fyrir hjónaband. Börn yfir tvítugt:
a. Gunnar Örn Jónsson (f. 1958) mat-
reiðslumaður í Reykjavík, í sambúð með
Sesselju Hrönn Jónsdóttur.
b. Þuríður Jónsdóttir (f. 1968) við-
skiptafræðinemi.
3. Helgi Gíslason (f. 1943) trésmiður í
Kópavogi, kvæntur Þuríði Kolbeins.
Elsta dóttir þeirra:
a. Guðríður Helgadóttir (f. 1969) verk-
fræðinemi.
4. Jóhann Gíslason (f. 1949) fiskverka-
maður á Eyrarbakka, kvæntur Helgu
Sörensen.
5. Gísli Ragnar Gíslason (f. 1952)
prentari í Reykjavík, kvæntur Ingibjörgu
Rósu Hallgrímsdóttur.D
Bankastjórinn. . .
framhald af bls. 24
þessu öndvegisfólki á götu og upp í hug-
ann kæmi einhver grikkurinn, sem því
hefði verið gerður af fullkomnu hugsun-
arleysi og án þess það ætti það skilið.
Seinna hefðu leiðir skilist þegar mismun-
andi áhugamál leiddu menn hvorn í sína
áttina, þótt þeir hefðu hist af og til. Ein-
hvern tímann hefði hann leitt það í tal
við Herluf, að það þyrfti ekki að vera
svo vitlaust að fjármagna kvikmyndir.
En það hefði verið þungt í Herluf hljóð-
ið út af afkomunni. Sér hefði skilist að
það þyrfti að standa yfir peningunum og
halda þeim til beitar af sömu hörkunni
og beitarhúsamaðurinn hér áður fyrr,
þegar reka varð hjörðina í haga hvernig
sem viðraði, virka daga sem helga, og
moka ofan af í mestu hörkunum til að
hún næði að grípa niður. Þráinn kveðst
hafa látið allt tal um fjármögnun kvik-
mynda niður falla og hreinlega vorkennt
sínum forna félaga að hafa dagað uppi í
að halda þessum breiðum sínum svo stíft
til beitarinnar og ætti ekki betri ósk hon-
um til handa en að það fennti yfir megn-
ið af hjörðinni og Herluf gæti farið að
snúa sér að einhverju öðru og skemmti-
legra - eða í það minnsta gjöfulla en
þessu uppihaldslausa puði við að fram-
fleyta peningunum og láta þá ávaxta sig.
Hann væri nefnilega hræddur um að
hann væri svolítið ólukkulegur í þessu
hlutverki sínu.
Þráinn sagðist hins vegar hafa kunnað
því vel þegar hann heyrði að sínir gömlu
skólafélagar Herluf og Ólafur Laufdal
hittust stundum til viðræðna um við-
skipti, og það væri þá gjarnan í Sprengi-
sandi eða jafnvel Ingólfsbrunni yfir léttu
skyndifæði. Þetta væri talsvert annar stíll
en menn ættu að venjast um viðamikla
bissnisslunsja, sem lítið annað kæmi út
úr en meltingartruflanir og framhaldandi
kenndirí, sýndi að þarna væru menn á
ferð sem hefðu annað með tíma og fjár-
muni að gera heldur en að halda sjálfum
sér veislur.
En þrátt fyrir skáld og fræðimenn í
ættinni voru áhugamál Herlufs einfald-
lega önnur en Þráins Bertelssonar. Hann
stofnaði innflutningsfyrirtæki sitt Herluf
Clausen jr. & Co. strax í mars árið eftir
að hann varð stúdent og rak það sam-
hliða námi í viðskiptadeild Háskólans
sem hann lauk árið 1970. Um þetta leyti
var verið að létta á ýmsum viðskipta-
hömlum, sem þangað til höfðu tíðkast og
frjálsræði að aukast í innflutningi. Herluf
byrjaði á að flytja inn steiktan lauk og
tertubotna frá Danmörku. Þessi inn-
flutningur var þó strax illa séður og ekki
einungis af bökurum landsins. Vinstri
sinnar í pólitík urðu ókvæða við og
gerðu tertubotnana að tákni fyrir þá
óráðsíu sem leiddi af frjálsum innflutn-
ingi. Þannig væri þeim dýrmæta gjaldeyri
sóað sem sjómennirnir okkar öfluðu
með ómældu erfiði og súrum sveita.
Mörgum fannst þetta jaðra við landráð
og föðurlandssvik og allt fram á þennan
áratug tönnluðust framsóknarmenn allra
flokka á tertubotnunum, til að sýna fram
á nauðsyn þess, að framsýnir menn og
vitrir á vegum hins opinbera hefðu vit
fyrir þjóðinni um skynsamlega ráðstöfun
gjaldeyris til þjóðþrifaverka, í stað þess
að flytja inn vatn og hveiti og rotvarnar-
efni, sem sköffuðu öðrum þjóðum
vinnu. En Lúffi, eins og hann er gjarnan
kallaður og ekki bara af vinum og kunn-
ingjum, hjálpaði þjóðinni líka til að
spara með því að flytja inn vafningsgræj-
ur, svo menn gætu vafið sínar sígarettur
sjálfir, en þá missti ríkið líka spón úr
aski sínum og tóbakseinkasölunnar.
Seinna beindist innflutningurinn meira
að tískufatnaði og mun það vera uppi-
staðan í innflutningi hans í dag.
Öllum ber saman um að Lúffi sé
vinnuhestur og vinnan hans líf og yndi.
Hann mæti til vinnu á undan öðrum á
morgnana og vinni til miðnættis. Frí séu
fátíð, þó hefur hann eitthvað stundað
veiðar og hestamennsku með gömlum
skólafélaga, Póra í Laxnesi, og enn mun
hann eiga nokkra hesta. Hann hefur
ekki sleikt sólskinið á sólarströndum
Miðjarðarhafsins, ekki auðgað sam-
kvæmislífið með nærveru sinni, ekki elst
92 HEIMSMYND