Brautin - 15.12.1957, Blaðsíða 7

BRAUTIN
*7
/
Á sölutorginu í Algier.
ingjum og öðrum óþjóðalýð.
Skamma stund blossaði upp vonin
hjá hinum mörgu föngum, en þeir
urðu fyrir sárustu vonbrigðum.
Fangarnir voru allir reknir undir
þiljur, öll segl dregin að hún, og
hin þungu dönsku herskip drógust
aftur úr hinum hraðskreiðu, létt-
byggðu sjóræningjaskipum.
Tyrkirnir voru sérstaklega heppn-
ir. Þeir voru undir góðri stjórn og
ákaflega vel heima. Þeir vissu, að
Danmörk átti í stríði við Svía og
þurfti því á öllum sínum skipastóli
að halda heima við. Þeir voru vissir
um, að þeir mundu ekki mæta
neinni mótspyrnu. Fjögur sjóræn-
ingjaskipin, sem herjað höfðu á Is-
landi og í Vestmannaeyjum, og hið
hertekna skip, Krabbinn, komu til
Algier 17. ágúst. A síðasta hluta
ferðarinnar höfðu fangarnir verið
vel aldir, svo að hægt yrði að leiða
þá fyrir furstann, deyann, vel á sig
komna. Ræningjarnir skiptu smám
saman öllu hinu rænda öli og víni
milli fanganna, en sjálfir drukku
þeir vatn, eins og sómir góðum
Múhameðstrúarmönnum. Fangarnir
voru fluttir á sölutorgið, eftir að
valinn hafði verið úr nokkur hluti
þeirra til opinberrar vinnu. A þræla-
torginu voru flestir seldir sitt í
hverja áttina, eftir því sem kaup-
andanum kom, og margur grét sárt.
Fjölskyldurnar voru aðskildar, en
þó kom fyrir, að mæður fengu að
halda börnum sínum. Einhvern-
tíma var hægt að koma þeim í pen-
inga og það gat líka orðið hætta á
því, að mæðurnar tækju upp á því
að deyja af sorg. Skást urðu örlög
séra Olafs Egilssonar og fjölskyldu
hans. Hún fékk að vera saman og
það var líka heppilegra, því á ferð-
inni hafði Þóra litla eignazt lítinn
bróður, og prestskonan var mjög
veikluð. Þá hafði það borið að, að
ákveðið hafði verið að senda prest-
inn heim með bréf um lausnarkaup
á þrælunum. Hann mundi áreiðan-
lega gera sitt ítrasta til þess að út-
vega fé, þó krafizt væri hárra fjár-
hæða. Presturinn var fús til ferðar-
innar, enda þótt honum væri þungt
innanbrjósts, sökum þess að kona
hans og börn urðu að vera eftir.
Þau bjuggu að vísu í góðu húsi og
þjáðust ekki af öðru en þrá og ótta,
en það var líka þung byrði, meðal
framandi villutrúarmanna og í heitu
loftslagi. Ólafur Egilsson komst
heill á húfi til Kaupmannahafnar
og fékk áheyrn hjá æðstu valda-
mönnum, sem höfðu opið eyra fyrir
þjáningum vesalinganna í Algier.
Hann komst áfram leiðar sinnar
með einu af íslandsförunum vorið
1628, og kom aftur til Vestmanna-
eyja 6. júlí. Sóknarbörnin, allir eyja-
skeggjar, tóku á móti honum með
„<r.egjanlegri“ gleði, en einnig með
djúpri angurblíðu. A næstu árum
var nokkrum hluta hinna mörgu
fanga keypt lausn úr ánauðinni af
erlendum og norrænum íbúum og
kaupmönnum í Algier, og tíu vesa--
lings íslendingar komust aftur heim.
Alþingi safnaði fé með skattaálög-
um. I Danmörku og Noregi var
safnað stórum fjárhæðum, en pen-
ingarnir komust ekki óskertir til
Algier. Nokkrir fanganna komust
undan á flótta, margir dóu, nokkrir