Brautin - 15.12.1957, Blaðsíða 12
12
B R A U TI N
„Það er nauðs
Laskað seglskip í höfn.
Frá upphafi Islandsbyggðar hafa
landsmenn stundað farmennsku og
fiskiveiðar. Hafið, hin volduga víð-
átta, sem umlykur strendur lands-
ins, er sá vettvangur, sem þjóðin
hefur háð lífsbaráttu sína á öðrum
fremur. Sú barátta hefur ávallt verið
háð jafnt í blíðu og stríðu. A fyrri
öldum urðu landsmenn að sækja
lífsbjörgina í nægtabúr hafsins á
frumstæðum og fátæklega búnum
fleytum, og því varð barátta þeirra
við úblíð náttúruöflin oftast næsta
újöfn, enda fúrnirnar oft ærið
þungar, er þjúðin hefur orðið að
færa í þeirri baráttu bæði fyrr og
síðar. A niðurlægingartímabilinu, er
þjúðin var hneppt í viðjar erlendrar
áþjánar, áttu landsmenn vart nokkra
fleytu, er fær væri { sjú að leggja.
En smám saman rofaði til eftir því,
sem aldirnar liðu og fjötrar hinnar
erlendu kúgunar röknuðu af þjúð-
inni. Er þjúðin fékk fjárforræði, túk
Fyrsti nýsköpunartogarinn:
loks að rofa verulega til í þessum
efnum sem öðrum. Þá eignuðust Is-
lendingar þilskipin, að vísu fá og
smá í fyrstu, en þeim fjölgaði brátt
og fúru ört stækkandi. Um alda-
mútin síðustu urðu stúrkostlegar
framfarir á skipakosti þjúðarinnar.
Þá koma vélbátarnir til sögunnar
og síðan togararnir. Ný veiðarfæri
og fullkomnari og traustari skip
valda þá gerbyltingu í fiskiveiðum
Islendinga. Þrúunin var ör í þess-
um efnum í byrjun 20. aldarinnar.
Enn stigu Islendingar nýtt og heilla-
drjúgt spor í siglingamálum sínum,
er þeir húfust handa um að taka
millilanda- og strandsiglingar { eigin
hendur. Þá var Eimskipafélag Is-