Alþýðublaðið - 28.04.1925, Blaðsíða 3

KLÞ¥ÐtJBLftÐlB
hsfir einnig verið notað nokkað
til stofnanar fél*ga tll verziuaar-
eða iðn-reksturs, @n sérleyfi af
ýajsu tas>l veltt erlendutn té'ög-
UTi. Rikið h*fir fulíkomlega
hönd í bagga með ölluro slfkutn
fyrlrtækjam, enda sru leyfin veitt
með mjög ströngum akilyrðum.
(Frh,).
Sigurður Jónasson.
Klnkkan.
Þaö lítur avo út, sem dymbil-
vikan aé enn aö veröa merkilegt
tímabil. Dálítil grein, sem stóö í
Alþýðublaöinu 14í apríl þ. á.,
bendir á Það. £ar er vikiö að
merkum viðburðum, sem hafl
gerst í dymbilvikunni fyrr og nú.
En þeir eru fleiri en þar eru
nefndir. Núna í síðuBtu dymbilviku
heör einhver f*. J. fengið köilun
til að benda á, að hin áðurnefnda
>búmannsklukka< sé nauðsynleg
sera sparnaðar-áhald og ánægju-
au«i fyrir Reykjavík. Um þetta
skrifar hann í >Visi«.
Þ. J. heldur, að ljósmeti sparist,
ef klukkunni er flýtt, þegar sólin
hækkar, og dagarnir lengjast. Þvílík
speki!
Um jafndægur á vori er sólar-
gangur um þrettán atundir. Og
þær yrðu ekki fleiri og ekki heldur
iærri, þótt klukkan vísaði miðjan
morgun um óttuskeið.
Orðið »búmannsklukka« heflr
aldrei verið notað í sveitum í
aambandi við sparnað. Þegar smali
þurfti að fara snemma á fætur
um sauðburðmn, setti hann ekki
Edgar Riee Burroughs: Vílti Tarzon.
hönd fyrir augu til að sjá, hvað
nein búmannsklukka víaaði. Nei;
hsnn bara tók prikið sitt, kallaði
á smalarakkann og hraðaði sór til
ánna. Og aðrar annir til sveita
hafa aldrei verið settar í samband
við þenna hógóma, sem Þ. J. ber
fyiir brjósti.
íslendingar þurfa ekki heldur
að setja upp stór augu, þó Eng-
lendingar smíði einhver hógómalög
um klukkuna hjá sór. Þeir um
það. Og ekki trúi óg því, fyrr en
ég tek á, að stjórnarvöldin hór
hugsi ekki frekar um eitthvað
annað en þann broslega hégóma,
sem Þ. J. ber fram, — búmanns-
klukkuna. J. J,
Bifreiöa-tífl.
Milljónamæringurinn JamesKirk-
wood í New York er haldinn af
bifreiða vitleysu og á 122 bifreiðar
af ýmsum gerðum. Á iandssetri
sínu heflr hann bifreiðaskúra sem
taka 200 vagna, svo að hann
eykur sjálfsagt töluna áður en
hann verður >settur inn«. Hann á
20 beztu kappakst,u!Bbifreiðarnar í
Bandaríkjunum. og þegar hann er
á ferðalagi, hefir hann með 500
rasta millibiii til taks nýja bifreið
til skiftanna, svo að ekkert hindri
vitleysingahraðann, sem er á
honum, Hann heflr í þjónustu sinni
12 æfða kappakstui sstjóra, 18
venjulega bifreiðastjóra, 10 véla-
menn, B vagnþvottamenn og 2
umsjónanr enn. Öðru hvoru lætur
hann aka öllum bifreiðunum fram
fyrir sig og pantar þá aukreitis
bifreiðarstjóra frá New-York, Hann
á vagna frá öllum stærstu verk-
smiðjum heimsins, og í fyrra lét
hann ítalska bifreiðsmíðju gera
risabifreið með 2 herbergjum og
eldhúsi, sem hann svo ferðast í
að gamni aínu. Einasta bifreiða-
tegundin, sem hann á ekki, er
Ford'bifreiðin, sem hann kailar
>negrabarnavagn«, hæfilegan handa
Páli negrakonsúl.
(Eítir »Klokken 5«).
Um daginn og vegíno.
Ylðtalstíml Páls tannlæknís er
kl. 10—4.
Tímarftlð >£éttnr«, IX. árg.,
íæst á 'afgr. Alþbl., mjög fróðlegt
og eigulegt rit, — ódýrara fyrir
áskrifendur.
>Fornetaða OrænIands« heitir
ritgerð sftir Einar Benediktsson
skáld og fögfræðíng, sém hann
hefir rltað 1 Andvara. Er hún
svar vlð ritgerð Ókfs prófeisors
Lárussonar í eama tfmariti í íyrra,
þar sem því er haidið írs.m, &ð
Græníand h.-fi verið sjáUstætt
riki i íornöld, m E. Bsn. telur
það hafa verið íslenzka nýiendu.
Of fljótt eýnisí að dæma mllli
þeirra, en hitt er ekki nema gott,
að mál þetta sé rætt og rann-
Kakað til hiítar, @n þó hinn >ís-
lenzki málstaður« verði oían á,
er óskandi, að það verði ekki,
meðán það tóík htfir yfirráðin
hér, seió >nú fer með völdin í
þessu landl«, svo að erlend þjóð
henni mat. Hún heyrði þá hlæja og masa i hinum enda
þorpsins. Þeir voru kátir yflr matnum og hreyflr af
mjöðnum, sem þeir fengu í þorpinu. Henni leizt sinn
hagur að verri; — að vera ein hvitra manna meðal
drukkinna svertingja inni i miðri Afríku var ekki álit-
legt. Eina von hennar var, að þeir hefðu gleymt henni
og yrðu svo drukknir, að þeir gætu ekki gert henni
mein,
Dimt var orðið. Enginn kom. Hún fór að hugsa um,
hvort ekki myndi óhætt að leita að Naratu, konu Usanga,
þvi að vel gat verið, að Usanga kæmi aftur. Engiun
var i nánd, er hún fór út úr kofanum og gekk i áttina
til veizluglaumsins. Svertingjarnir húktu i hvirfingi
kringum stóran eld, en kringum eldinn danzaði og
hoppaði og æpti hópur hermanna. Matarpottar og
drykkjarker vora borin meðal manna. Óhreinum kruml-
um var stungið ofan i pottana og fenguum troðiö bvo
hans ekki gruna tiigang hanB? Hún var óheimsk, og
afbrýðisöm var hún og ekki þjál við bónda sinn, er
þvi var að skifta. Berta vissi, að hún gat bjargað
henni, og hún myndi gera þaö, gæti hún komið til
hennar orðum. En hvernig átti hún að geta það?
Þetta var í fyrsta sinni, að; hún var ein, síðan hún
Vdr tekin. Hún flýtti sér þvi að fullvissa sig um, að
skjölin er hún tók af Fritz Schneider, væru enn saumuð
i nærföt sín.
Æ! Skyldu þau héðan af geta orðið landi hennar að
gagni? En hún var svo skyldurækin, að hún lifði i
voninni um það að geta einhvern tima og með einhverj-
um ráðum komist aftur til sinna og afhent yfirmanni
sinum skjöiin.
Svertingjarnir virtust hafa gleymt henni. Enginn kom
nálægti kofanum, — ekki einu sinni til þess aö færa