Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2016, Blaðsíða 8

Félagið06/06
ekkert óalgengt að þær séu í fullri vinnu og námi, stundi líkamsrækt og
eldi hollan mat auk þess að eiga nokkur börn,“ að sögn Thamar.
Út frá þessari niðurstöðu veltir maður því fyrir sér hvert sveigjanleik-
inn sveigir! Kunnum við ekki lengur að eiga tíma fyrir sjálf okkur, tíma
til að gera ekki neitt og leyfa bara huganum að reika? Kunnum við ekki
lengur að slaka á? Vinsældir núvitundarnámskeiða endurspegla vafalaust
það að við þurfum að læra að vera hér og nú, læra að njóta. Í viðtali
við Eddu Marý Óttarsdóttur skurðhjúkrunarfræðing í þessu tölublaði,
sem hefur verið búsett í Noregi
undanfarin fimm ár, segir hún
helsta muninn á því að búa
í Noregi vera lífsgæðin. Þar í
landi er vinnuvikan styttri og
þörfin fyrir skert starfshlutfall
er þar af leiðandi ekki eins
mikil og hér. Edda Marý bendir
einnig á að styttri vinnuvika hjá
svokölluðum kvennastéttum
er líka ákveðið skref í átt að
kynjajafnrétti, því töluvert
algengara er að konur eru í
skertu starfshlutfalli. Þannig er
meirihluti hjúkrunarfræðinga
– með konur í meirihluta – í
skertu starfshlutfalli hér á landi. Það að vera í skertu vinnuhlutfall hefur
óhjákvæmilega áhrif á orlofsgreiðslur ýmiss konar, og þegar starfsævi
lýkur verður ellilífeyririnn skertur, líkt og Edda Marý bendir jafnframt á.
Það eru vafalaust fáir sem syrgja það á dánarbeðinu að hafa ekki
unnið meira. Líklegra er eftirsjáin fremur eftir því að hafa ekki varið
meiri tíma með fjölskyldu og vinum, og notið þess að hafa jafnvægi á
milli heimilislífs og vinnu og eiga tíma fyrir sjálfan sig.
Það eru vafalaust fáir sem
syrgja það á dánarbeðinu
að hafa ekki unnið meira.
Líklegra er eftirsjáin fremur
eftir því að hafa ekki varið
meiri tíma með fjölskyldu og
vinum, og notið þess að hafa
jafnvægi á milli heimilislífs
og vinnu og eiga tíma fyrir
sjálfan sig.