Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2016, Blaðsíða 19

Fagið17/20
---------
Á fundum Alþjóðasambands hjúkrunarkvenna í sumar í aðalráði
Sambandsins Grand Council, var eitt umræðuefni, sem raunar oft
hefir verið tekið til umræðu áður, bæði innan Alþjóðasambandsins og
einnig innan Norrænu
Samvinnunnar. Þetta
umræðuefni var 8
stunda vinnudagur
hjúkrunarkvenna.
Um allan heim er nú
háð barátta á milli nýja
og gamla tímans, báðar
stefnur eru frá sjónar-
miði margra gætinna
brautryðjenda innan þjóðfélaganna, öfgafull-
ar, frá sjónarmiði þeirra, sem óska hægfara og
skynsamlegra breytinga frá því sem var, um-
bóta án byltinga, sem oft leiða eyðileggingu
í kjölfar sitt, svo hæpið er hvort ávinningur
hlýst af. Hjúkrunarkvennastéttirnar hafa
ekki fremur en aðrir farið varhluta af þessu
hafróti, enda eðlilegt, þar sem starfsvið
þeirra eykst og þróast ár frá ári. Þar kennir
því stórfelldra breytinga, og munu flestar
vera til batnaðar, enda þótt ennþá séu
hjúkrunarkonurnar umluktar múr af gömlum
erfikenningum, sem erfitt virðist að rjúfa. Það
sjálfsagða álit, sem til skamms tíma hefir ríkt
um heim allan, að konur, sem gera hjúkrunarstörf að atvinnu sinni,
eigi að mestu leyti að slíta öllu sambandi við umheiminn, hefir haft
það í för með sér, að hjúkrunarkonur hafa haft og hafa enn óhæfilega
langan vinnudag, allt frá 10 stundum og upp í 13 stundir á dag.
Líklega munu engin takmörk vera fyrir því, hvað hjúkrunarkonum
er sums staðar ætlað að vinna með eða án lítillar hvíldar. Það er því
eðlilegt, að hugmyndin um það að stytta vinnudag hjúkrunarkvenna
niður í 8 stundir á dag, hafi mætt miklum mótþróa og skilningsleysi
fólks, og þá aðallega hjá þeim, sem eru ráðamenn hjúkrunarkvenna,