Alþýðublaðið - 29.04.1925, Blaðsíða 3

Gættn verka þinna,
rnaíar!
Tll ritstjóra >$torms< og
annara andbanninga.
Herra ritstjóri >Storma«! Pér
retjlð aínám bannlaganna á
ate nuskrá b’aðs yðar. Ég get
virt yður fyrir hreinskiinina, og
ég verð að óreyndu að ítnynda
mér, að yður gangl gott til
gagnvait þjóðlnni. Annað er
yður ekki samboðið.
Út aí þessa stórvirki, s«tn þér
ætlið að ráðast f, ieyfi ég mér
ð iegaji fyrir yður nokkrar
spurnlnííar:
Er ©kki nautn áfengra drykkja
skaðjeg fyrir þjóðina? Er hún
ekkl þjóðarböi? Er ekkl nauð-
syal -gt, að slt hugsanlegt sé
r yat tll sð losa þjóðina við
djö ul þann? Hvernig á að fara
að því ? Hvsð viijið þér, ritstjóri
>Sto 0J6«! láta gera f málinu?
Éif skal hugaa mér, Sð þér
eins og fl^itir andb nniogar seg-
bt vilja frjálsa starfseroi. Já; hana
vll ég líka, ©n ég vil clcki Ieyta
•ða líða öilom and«koturo, sem
tll þesa vilja verða, að tefja eða
eyðileggja hlna íögru og nauð-
synlegu, frjáisu startsemi. Sú
startsemi er sannarlega þess
verð, að þjóðarvaldið (lögin)
hjáfpi henui þar, aem hægt er.
í>ess vegna vildi ég — og vii
enn — htfa aðflutningsbannlög.
Ég skal failast á það, að nú-
gildandi banolög séu afnum’n
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzan.
með því skifyrði, að samstundis
séu staðfeat Dý aðflutningsbann-
lög miklu strangari og vfðtæk
ari en þSu, sem nú gilda.
Það þarf að búa iögin svo út,
að menn sjál sér ekki gróðaveg
f að brjóta þau, þó að brotlð
komi't upp, eða láti sér standa
á sSma um hegninguna. Fyrir
stór bannlagabrot ætti að hegna
eÍD8 og fyrir stórþjófnað eða
jafnvel eins og íyrir morð, þvf
að hvort tveggja getur af þeim
leitt. Aiia drykk/e da menn ætti
tsfarlaust að reka frá starfi sínu,
f hvaða stöðu sem þeír eru, frá
hinum æðata til hins iægsta að
báðum meðtöiduro, þar tii, að
þeir hefðu bætt ráð sitt svo, að
ugglauat þaetti, og væru þeir þá
að öðru leytl starfinu v^xnir.
Eér dugir ékklert kák.
Ég h^fi cú þegar horft á aí-
Ieiðiogar drykkjuskeparins í 50
— fimmtíu — ár eða sfðan ég
var stálpað barn, og bvað hefi ég
séð? Ég hefi séð föðurinn sveltá,
skamma, lemja og pyada konu
og börn, Ég hefi séð skipstjór-
ann stofna ailri skipíhöfnino) í
opinn dauðann. Ég hefi séð
menn berja og hræða saklauat
fólk. Ég hrfi séð löggæziumann-
inn og dimarann svíkjast um
r»ð framfyigja lÖRuautn. Ég hefi
séð æsHuna ieidda í hundraða-
tali út á glötunarveg Bakkusar.
En guði sé lo'! Þar hata margir
snúið áítur, en — hvað hafa
margir fariat? Og ég get ekkl
leynt því, að ég geng með þá
sannfæringu, að ég hafi sema
sem séð iækna pynda og drepa
sjúkíiriga sfna. Alt þetta og margt
fleira þessu líkt hsfi ég séð framlð
nndir áhrifum vínsins og vegna
þelrra af þeim œönnuro, sem
sem aldrei hafðu gert sifkt, ef
þsir haiðu aidrei orðið íyrir
áhrifum vínsins.
En hverjir vilja ksnnast við
hlut slnn í otangreindum athöfn-
um? A þessari reyoslu eru rnínar
ströngu tiilögur í bannmáiinu
reistar. og af ofangreindum
ástæðum eru'þeir, sera viija við*
haida drykkjuskapDutn í landinu,
djöflar þjóðfélagsins f míncm
augum og því verri djöflar, sem
þelr eru mentaðri. þvf að þá
getur það ekki vcrið þeim til
afsökunar, að þeir viti ekkl,
hvað þeir gera, en það er sú
eina málsbót, sem tll gatur verið
f ofannetndam og því líkum
glœpaverkum.
Ég hefi nú getið þess, að ég.
óakaði eítir ströngum og víðtæk-
urn aðflutningsbannsiögum, og
það veröur að framfyigja þeim
vœgöarlaust, hver sem í lilut á,
an þ*ð er meinið, að það hefir
ekkl verið gert.
Margt og mlklð hefir verið
gert og reynt að gera til að út-
rýma vínnautninnl, en við verð-
um að gera fleira, reyna fieira.
Vlð verðum með aliri hugsan-
iegri aðforð að rsyna að kenna
uppvaxandi kynslóðinnl að var-
ast áfengið, kenna henni svo, að
húa virkilega skilji og viti, að
það er bæði hættulegt og akömm
og skaði fyrir manuinn &ð
neyta átengra drykkja.
Hvað ©r gert tlá þess nú af
hálfu hios eplobera?
Hið fyrata, sem ég vil að nú
sé gert fytir æ kuna til að reyna
að koms f veg tyrir, eð hún
Þetta virtist vitka surt um stund og minna hann á
betri helming sinn. Hann lait skjótlega og óttasleginn
kringum sig. Þegar hann sá, að Naratu hafði ekkert
séð, skipaöi hann svertingianum, sem hélt konunni frá
Bertu, að fara með fangann aftur i kofaun og gæta
hans þar.
Surtur náði sér fyrst i mjaðarker og benti síðan
Bertu að fylgja sér. Hún varð þvi að fara til kofans,
en surtur settist utan dyra og sökti sér niður í inni-
hald kersins.
Berta Kircher settist á gólfið inst i kofauum og beið
örlaganna. Hún gat ekki sofiö fyrir undankomuhugsun-
um, þótt engin þeirra kæmi henni að gagni. Hálfri
stundu eftir, að hermaðurinn fylgdi henni ab kofanum,
stóð hann upp, fór inn i kofann og reyndi að fá hana
á tal við sig. Hann reisti spjótið upp við dyrastafinn,
laut áfram og færði sig innar eftir kofanum, unz hann
gat gripið hana. Hún hrökk undan og æpti.
græögislega i giuin, að engu líkara var en allur hóp-
urinn hefði verlð að fram kominn úr hungri. Þeir
þömbuðu úr kerunum, svo að mjöðurinn rann úr báð-
um munnvikum. En áður en varði, þreif næsti maður
þau og koll af kolli. Margir voru orðnir dauðadrukknir.
Þegar Berta jiálgaöist 1 skuggunum af kofunum, sá
ein kona hana utarlega i hringnum, stóö upp og æpti
og hljóp til hennar. Hvita stúlkan hélt, að hún ætlaði
að rifa sig i sig; svo æðisleg var hún. Arásin var svo
snögg og kom svo óvænt, að ekki er ab vita, hvað gerst
heföi, ef liermaður hefði ekki skorist i leikinn. Og svo
kom lísanga og spurði hana:
„Hvaö viltu?“ öskraði hann, „mat 0g drykk? Komdu
með mér!“ og hann greip utan um hana og dró hana
að hópnum.
„Nei!“ æþti liúu. „Mig vantar Naratu. Hvar er
Naratu?"