Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2016, Blaðsíða 32

Fólkið02/04
„ætli upphaFlEga hugmyndin hafi ekki kviknað árið 2001 þegar
ég sá hjúkrunarfræðing á sviði með einni þekktustu dauðarokksveit
Íslandssögunnar og sá að maður með þennan harða „front“ gæti
starfað við jafnfallegt og heillandi fag sem hjúkrun er. Áður fyrr
hélt ég að bara mjúku týpurnar færu í hjúkrun og hafði allnokkra
fordóma gagnvart karlmönnum í því, en að sjá töffara sem þennan
gaur starfandi við þetta fag, gjörbreytti þeim viðhorfum mínum. Þar
sá ég að hjúkrun gat líka verið kúl og að hver sem er ætti erindi í
fagið.“
Nokkrum árum síðar hóf Gunnar Pétursson störf á hjúkrunarheim-
ili í aðhlynningu og vann þar í tvö ár samhliða menntaskóla. „Í því
góða starfi kynntist ég nokkrum hjúkrunarfræðingum og heillaðist
af faginu og fjölbreytileika þess. Ég komst fljótt að því að ég gæti
starfað við næstum hvað sem væri sem hjúkrunarfræðingur, og úr
varð að ég skráði mig í hjúkrun árið 2006,“ segir hann. Í náminu
heillaði bráðasviðið og fékk hann síðar starf þar haustið 2010. „Það
varð ekki aftur snúið. Bráðasviðið heillaði mig það mikið að ég fann
að ég vildi læra meira, og ákvað því að fara í sérnám til Ástralíu, sem
ég og gerði. Í því námi öðlaðist ég gríðarlega reynslu og þekkingu,
bæði fræðilega og klíníska, og kom til baka með fullan haus af góðum
hugmyndum fyrir starfið sem ég held áfram að tileinka mér í daglegu
starfi.“ Gunnar vinnur sem bráðahjúkrunarfræðingur á bráðadeildinni
í Fossvogi.
Að minnsta kosti eitt góðverk á dag!
Að mati Gunnars eru kostirnir margir við hjúkrunarfræðina, hvort
sem maður vill starfa við rannsóknir, klíník eða kennslu. „Ef þú færð
leið á núverandi starfi þá er bara að breyta til! Möguleikarnir eru
nær endalausir innan fagsins, og ég held að ég muni seint staðna í
starfi.“ Hann telur kosti vaktavinnunnar vera mikla. Auðvelt sé að
skipuleggja sínar eigin vaktir og haga þeim kringum lífsstíl hvers og
eins. En mesti kosturinn sé starfsandinn á núverandi vinnustað. „Eins
finnst mér starfsandinn á vinnustaðnum mínum núna vera frábær, og
mér finnst það langbesti kosturinn við núverandi vinnustað. Ég vinn
með frábæru fólki undir krefjandi aðstæðum, og veit að í lok hverrar
vaktar fer ég heim með þá vitneskju að ég hafi gert að minnsta kosti
eitt góðverk.“