Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2016, Blaðsíða 44

Fagið08/10
„Það ErU liðin fimmtán ár síðan og við erum enn í sömu stöðu.
Það þarf dirfsku og áræði til að breyta hjúkrunarstéttinni úr því
að vera kvennastétt yfir í blandaða kynjastétta,“ segir Gísli Níls
Einarsson hjúkrunarfræðingur en hann skrifaði grein sem birtist
í Morgunblaðinu 24. maí 2001 undir yfirskriftinni: Karlmenn í
hjúkrun! Kveikjan að því að hann skrifaði greinina voru greinar sem
birtust í Tímariti hjúkrunarfræðinga sama ár, annars vegar hring-
borðsumræður forsvarskvenna í hjúkrun um framtíðarsýn í tilefni 21.
aldarinnar, og hins vegar viðtal við breskan hjúkrunarfræðing.
Í viðtali við breska hjúkrunarfræðinginn Christopher Johns, sem
þá gegndi framkvæmdastjórastöðu við Burford Community Hospital,
velti hann fyrir sér af hverju karlmenn ættu að fara í hjúkrun. Hann
var þeirrar skoðunar að karlmenn þyrftu að gefa kveneðli sínu lausan
tauminn til að ná árangri við hjúkrunarstörf. Í hringborðsumræðunum
í fyrrnefndri grein veltu þátttakendur því fyrir sér hvaða hagsmunum
það þjónaði að fá fleiri karlmenn inn í greinina. Enn fremur var
því spáð að karlmenn mundu ekki koma inn í stéttina og yrðu því í
miklum minnihluta og færu ákveðnar leiðir.
Af hverju er félagið svo kvenlægt?
Gísli Níls veltir fyrir sér hvað valdi því að konurnar, sem tóku þátt í
hringborðsumræðunum, hafi verið sannspáar um að karlmenn verði
ekki fleiri en tvo til þrjú prósent af stéttinni. Hann telur skort á fyrir-
myndum klárlega vera einn áhrifavaldinn, en til að skilja hvað veldur
er mikilvægt að skoða heildarmyndina – að horfa á þetta í stærra sam-
hengi. Til að átta sig á hvað við þurfum að gera til að ná raunveruleg-
um árangri verðum við að skoða hvernig menntun hjúkrunarfræðinga
er uppbyggð sem og starfsemi félagsins, segir hann enn fremur. „Eru
viðhorfin í náminu of kvenlæg eða höfðar hún til beggja kynja?“
veltir hann fyrir sér. Í viðleitni til að svara því og fleiru skoðaði hann
kynjahlutföll í stjórn og deildum Félags hjúkrunarfræðinga sem og
fjölda háskólastarfsmanna í hjúkrun. Óhætt er að segja að töluverð
kynjaskekkja sé hvar sem litið er. Fimmtán árum síðar brenna sömu
spurningar á honum: „Er félagsstarfsemin svo kvenlæg að karlmenn
vilja ekki taka þátt? Er eitthvað sem við þurfum að breyta í starfsemi
félagsins til að virkja karlmenn? Er yfirlýst stefna hjá félaginu að gera
það? Og af hverju er félagið svo kvenlægt?“