Hugur og hönd - 01.06.1997, Blaðsíða 13

gaman af að segja nemendunum
alls konar sögur á meðan hann
vann himneskar „fattningar" eins
og ekkert væri. Stundum birtist
hann með fullan poka af eplum úr
garðinum heima og heimtaði að
nemendur borðuðu öll eplin strax!
Samhliða námskeiðunum unnu
nemendurnir að hönnunarverk-
efnum, yfirleitt var unnið að einu
verkefni á hverri viku. Það var
mjög erfitt. Katrín var sívinnandi,
var með verkefnið í huganum, fór
með það í rúmið, dreymdi það um
nætur og vaknaði með það í hug-
anum á morgnana. Hugmyndirn-
ar fékk hún á hinum furðulegustu
tímum og stöðum. Sumar hug-
myndirnar voru það góðar að á-
kveðið var að gera úr þeim hlut,
en stundum voru þær einungis
„loftkastalar". Alltaf þurftu nem-
endur að útskýra hugmyndir sínar
út í hörgul, bæði fyrir kennaran-
um og einnig fyrir hinum bekkjar-
systkinunum. Dóma um hug-
myndimar felldu svo kennarinn
og aðrir í bekknum. Þetta fyrir-
komulag var mjög lærdómsríkt.
Það var í framhaldi af einu af
þessum verkefnum að Katrínu
datt í hug að nota vefnaðartækni
við ákveðið verk. Verkefni hennar
var að hanna skartgrip á öxl.
Katrín hafði um tíma verið að
gæla við þann möguleika að
tengja smíðina við hefðbundna
kvennahandavinnu, t.d. prjón.
Eftir að hún hafði gert nokkrar til-
raunir með að prjóna með málm-
þræði ákvað hún að reyna ein-
hverja aðra tækni því henni fannst
útkoman ekki eins og hún hafði
hugsað sér. Það má geta þess að
núna er í tísku í Danmörku að
smíða keðjur þar sem hlekkirnir
mynda eins konar prjónamynstur
þegar þeir eru settir saman.
En eftir að Katrín hætti við að
nota prjónamynstur við gerð
þessa umrædda skartgrips fór hún
að gæla við hugmyndir um að
nota vefnaðartækni við gerð
gripsins. Hún „óf" skissu sem
henni fannst ekki líta nógu vel út,
en þó áleit hún að þarna væru
fleiri möguleikar. Þegar nemend-
urnir gerðu tillögur að gripum
notuðu þeir ekki blað og blýant
við skissugerðina heldur alls kon-
Annband og brjóstnál úr eirþræði.
ar hluti og efni, t.d. rafmagns-
leiðslur, garn, plaströr o.s. frv.
Katrín segist hafa fengið niður-
drepandi dóm þegar hún sýndi
axlarskartið sitt, og henni var sagt
að nælan hefði alveg eins getað
verið á bringunni eins og á öxlinni
og m.a. þess vegna væri lausnin
ekki nógu góð. Engum datt í hug
að hún myndi halda áfram á þess-
ari braut, en þrátt fyrir hrakfarirn-
ar ákvað hún að halda áfram og
byrjaði að fikra sig áfram með
vefnaðartæknina. Það var alls ekki
auðvelt því nú var enginn til að
veita leiðbeiningar. Þegar loks eftir
langa mæðu eitthvað fór að ganga
með þessa tækni hjá Katrínu
fannst henni viðmót bekkjarsystk-
inanna gagnvart sér hafa breyst.
Seinna var henni sagt að það hefði
sprottið af öfund yfir því að nú
væri hún komin af stað með eitt-
hvað sem væri hennar eigið á með-
an að þau voru ennþá leitandi.
Við lok fyrsta námsársins fékk
Katrín danska Kunst- og hánd-
værker-prisen. A þeim tíma var
hún alvarlega að hugsa um að
hætta í þessu námi.
Viðmótbekkjarfélaganna gagn-
vart henni var það neikvætt að
henni fannst hún varla geta þolað
það lengur. En sem betur fór hætti
hún ekki og á næsta ári lagaðist á-
standið og bekkjarandinn varð
góður á ný.
Katrín segir að í svona hönnun-
arnámi sé gífurlega mikil sam-
keppni, nemendur séu oft við-
kvæmir og öfundin spretti stund-
um upp, og þá getur andrúmsloft-
ið orðið leiðinlegt og stundum
næstum óbærilegt.
Katrín minnist námsferðar sem
bekkurinn fór til Parísar. Þau
höfðu frábæran leiðsögumann,
silfursmiðinn Carsten Form And-
ersen. Hann lét þau arka á tveim-
ur jafnfljótum um alla Parísarborg.
Hugur og hönd 1997 13