Feykir - 11.04.2018, Page 7

í sjúkrahúsum, kaupfélögum og
Reykjaskóla.
Fram að þessum tíma hafði
símkerfið verið allt saman
handvirkt og fór um skipti-
borðin. Sá sem hringdi úr
heimasíma fékk samband við
símastúlkurnar sem gáfu síðan
samband í það númer sem beðið
var um. Ef um langlínusamtal
var að ræða þurfti yfirleitt að
panta þau fyrirfram því ekki
voru nema tvær línur beinar
til Reykjavíkur frá Króknum
á þessum tíma. Fleiri voru um
Blönduós og Brú.
„Það var allt og sumt. Eftir að
kerfið varð sjálfvirkt þá voru allt
í einu komnar tólf rásir í byrjun.
Fólk gat hringt sjálfvirkt en um
leið og allar rásir voru uppteknar
þá var eins og númerið væri á
tali. Þannig var það. Síðar átti
þessum línum eftir að fjölga
mikið og lengi hægt að hringja
hindrunarlaust þrátt fyrir mikil
not,“ segir Hörður.
Svæðisstöðin á 95 svæðinu
var í Brú í Hrútafirði en
svokallaðar hnútsstöðvar voru
á Blönduósi, og á Króknum.
Þær stöðvar sem Hörður setti
upp voru svokallaðar ARK
521, „Arkir“ og gátu orðið allt
að 1000 númer. Ef þær fóru
yfir það var yfirleitt farið út í
stöðvar sem hétu ARF og gátu
þá orðið 10.000 númer. Svo voru
endastöðvar eins og á Hofsósi,
Skagaströnd og Hvammstanga
með 100 númerum eða fleirum.
Auk stöðvanna á Norðurlandi
vestra voru þær í Búðardal
og Hólmavík einnig undir
svæðisstöðinni í Brú.
Þegar uppbyggingunni var
meira og minna lokið tók við
viðhald og Hörður gerður að
svæðisumsjónarmanni á 95
svæðinu yfir öllum sjálfvirku
stöðvunum, tækjum og
sérbúnaði. Hörður segir að
það hafi þótt gott að þurfa
ekki að sækja menn alla leið
til Reykjavíkur til að leysa
verkefni við prófanir og fleira
við fjölsímana sem oft þurfti
að fást við því burðarlínurnar
voru mistraustar. Tveir 16 rása
fjölsímar voru á milli Blönduóss
og Brúar á þessum árum.
„Þar voru menn eins og
Guðmundur Pálsson og Reginn
Valtýsson og aðrir slíkir sem
voru alveg lykilmenn. En sá
sem var yfir sjálfvirku stöðva-
deildinni var einn af þessum
úrvalsmönnum sem Síminn
átti innan sinna raða, Ragnar
Benediktsson, en hann var minn
yfirmaður. Símstöðvarstjórar,
sérstaklega hérna á Króknum,
áttu svolítið erfitt með að sætta
sig við það að ég heyrði ekki
beint undir hvern stöðvarstjóra
fyrir sig og það voru alls konar
vandamál sem því fylgdi,“ segir
Hörður og leyndardómsfullt
bros færist yfir andlitið án þess
að hann skýri neitt nánar frá því.

Sjálfvirkustöðvadeild
Landsímans varð
fyrir valinu
Þegar uppbyggingin hófst á
Sauðárkróki var Hörður aðeins
23 ára gamall. Aðspurður
um menntun nefnir hann
gagnfræðapróf og iðnskólanám
en síðar fór hann í símvirkjun.
„Ég byrja í ársbyrjun 1964 í
símvirkjun, fer í inntökupróf
og stenst það, sérstaklega
stærðfræðina. Ég fékk 9,8 í
stærðfræði,“ segir Hörður og
hlær við en það fleytti honum
vel í náminu. „En danskan
hjá mér var fyrir neðan allar
hellur. En það átti eftir að reyna
á það síðar því ég lærði alla
rafmagnsfræði á dönsku, alla
símatækni á sænsku og alla
radíófræðina lærði ég á ensku.
Það gekk allt svona smátt og
smátt fyrir sig. Síminn var með
alveg úrvals kennara: Árni
Hafstað frá Vík kenndi á fyrsta
ári, ljómandi maður, Haraldur
Sigurðsson, verkfræðingur
frá Þýskalandi, var einhver
allra snjallasti kennari sem við
höfðum. Þorvarður Jónsson,
yfirverkfræðingur kenndi mér
líka, Ólafur Tómasson, síðar
Póst og símamálastjóri, Leó
Ingólfsson og Jón Valdimarsson,
Þingeyingur og tæknifræðingur,
mjög góður kennari. Nokkrir
kenndu í skemmri tíma. En
sem sagt, símvirkjanámið var í
þrjú ár síðan var framhaldsnám
önnur þrjú ár og þá varð maður
símvirkjameistari. Námið í heild
sex ár.“
Hörður var orðinn símvirki
þegar hann er settur í það að
setja upp sjálfvirku stöðina á
Sauðárkróki en ekki orðinn
meistari í faginu.
„Ég verð það ekki fyrr en
seinna eða eftir lokin á Blönduósi
1969 -70. Það var nú talað um
það á þessum árum að þeir
sem voru verkfræðimenntaðir
stæðust okkur ekki snúning
þar sem þessi búnaður var svo
sérhæfður og tók mörg ár að
læra og kynna sér. En það sem
allt snérist um var að ég var með
svo miklum afburða mönnum
eins og Svavari Haukssyni,
Leó Ingólfssyni, Ragnari Bene-
diktssyni og ég má nú ekki
gleyma honum Jónasi Ráðgarði,
gömlum Króksara sem var yfir
öllum skiptiborðum Íslands.
Jónas Ráðgarð Jónasson,
fæddur 1911, missti föður sinn
ársgamall og ólst upp hjá Helgu
Steinsdóttur föðurömmu sinni
en móðir Jónasar var Ágústa
Runólfsdóttir systir Lárusar
sjómanns. Við Jónas urðum
góðir vinir. Á námsárunum
var okkur skipað á hinar ýmsu
deildir, ég var svo heppinn að
byrja á mælaborði Landsímans
hjá Birgi Sigurjónssyni síðan
hjá Ragnari Benediktssyni, á
skiptiborðaverkstæði Landsím-
ans við printera og sitthvað fleira.
Á hverju sviði fyrir sig vorum
við þrjá og upp í fjóra mánuði.
En sjálfvirkustöðvadeild Land-
símans varð mín deild og ég sé
aldrei eftir því. Þar var valinn
maður í hverju rúmi, allt fullt
af mjög snjöllum samvöldum
mönnum á þeirri deild. Svo
gátu menn valið hvort þeir
fóru á Bæjarsíma Reykjavíkur,
radíódeild, fjölsímadeild, sjálf-
virkustöðvadeild Landssímans
og fleira var í boði.
Kynntist konunni
á Húsavík

„Já þetta var mjög spennandi.
Allan þann tíma sem ég var
ekki í skóla flakkaði ég um
landið. Fyrst var ég á Akureyri,
reyndar þar í þrígang, á
Húsavík, Borgarnesi, Keflavík,
Grindavík, Sandgerði og víðar
á Suðurnesjum. T.d. þótti
mér óskaplega gott að vera á
Ólafsfirði, 1966 síðla árs. Áður
var ég búinn að vera á Selfossi
sömuleiðis á Dalvík. Svo var
ég 1965, ísaárið á Raufarhöfn,
lokaðist þar inni í fjóra mánuði
því að það voru allir vegir
ófærir og ekki nóg með það
því það voru vandræði með
aðföng þannig að við fengum
eiginlega ekkert annað að borða
en saltkjöt og kartöflur síðustu
vikurnar áður en vegurinn
opnaðist.“ Varðskipið Óðinn
kom og varðskipsmenn fóru á
köðlum í land yfir ísinn. Þetta
myndaði Hörður.
Best af öllu þótti Herði að
vera á Húsavík 1964 því þar
eignaðist hann marga góða
félaga og spilaði knattspyrnu
með Völsungi. En það besta var
að þar kynntist hann konuefni
sínu, Margréti Gunnarsdóttur,
en búskapur þeirra hófst þó
ekki strax þar sem hún fór til
Ísafjarðar í húsmæðraskóla og
síðan til Noregs og var þar í eitt ár
og kemur ekki aftur fyrr en 1967.
„Og þá hnýtum við okkar hnúta
og hefjum okkar samlíf, fyrir
rúmum 50 árum. Byrjuðum í
Reykjavík og síðan fluttum við
hingað norður. Okkar fyrsta
heimili var í Miklabæ, hjá
Þóru Jóhannsdóttur kaupkonu,
Aðalgötu 9. Þar vorum við í
nokkra mánuði.“
Síðar eru þau Hörður og
Margrét heilt ár á Blönduósi
áður en þau eru alkomin á
Krókinn. Þá var Hörður ákveð-
inn að byggja þegar ljóst var
Við opnun á Blönduósi 3. desember 1969. Birgir Sigurjónsson, yfirmaður á
mælaborði Landsímans, rak Scotice og Icecan sæsímastrengina milli Evrópu og
Ameríku. Leó Ingólfsson, sérfræðingur sjálfvirku stöðvanna, Þorvarður Jónsson og
Olav Olavsson L.M. Ericsson.
Þorvarður Jónsson yfirverkfræðingur, Hörður, Pedersen og
Olav Olavsson sérfræðingur L.M. Ericsson.
Á Húsavík 1964. Svavar Hauksson, Olav Olavsson
og Brandur Búi Hermannsson.
Hörður á Húsavík 1964.
14/2018 7