Feykir - 11.04.2018, Blaðsíða 8
Við hjónin fórum til Gran
Canary í byrjun febrúar og
dvöldum þar í fjórar vikur.
Við höfum ekki komið á
þessar slóðir líklega um 17
ár, höfum í staðinn dvalið í
Suður Evrópu á haustin til að
lengja sumarið.
En nú fannst okkur kominn
tími til að endurnýja kynni
okkar af Canary, drifum
okkur á Netið og pöntuðum
delux Bungalow eins og það
var kallað í Maspalomas,
rólegur og góður staður en
ég hafði ekki höfuð í að átta
mig á deluxinu, en það er
önnur saga. Dvölin þarna var
að sjálfsögðu ljómandi góð,
hitastig var +18-23°C alla
daga en gat verið nokkuð
hráslagalegt á nóttunni,
sérstaklega ef skýjað var
seinni part dags eða jafnvel
rigning.
Ótrúlegur fjöldi Íslendinga á
eftirlaunaaldri virðist dvelja
þarna í talsverðan tíma yfir
veturinn, Jóhanna konan
mín sagði einhverju sinni að
hún hefði á tilfinningunni að
heimilismenn Grundar hefðu
tekið sig til og fjölmennt
til Canary. Einhverju sinni
fórum við á kínverskan
veitingastað og þegar inn
var komið hljómaði söngur
Björgvins Halldórssonar
í salnum, mér fannst að
kínversk tónlist væri frekar
viðeigandi. Skýringin kom
um það leyti sem við vorum
að fara, þá fylltist allt af
Íslendingum sem voru
greinilega búnir að hita sig
upp fyrir matinn og voru í
góðu stuði.
Það fór ekki fram hjá manni
í þetta skiptið frekar en í
öll önnur skipti sem farið
er út fyrir landsteinana,
nema þegar farið er til
Norðurlandanna, hvers
konar ræningjabusiness er
stundaður í verslunum hér á
landi. Það getur hins vegar
verið að þeim sem lifa og
starfa í þessum löndum þar
sem okkur finnst allt svo
ódýrt, finnist það sama um
sína kaupmenn vegna þess
að launin eru þar lægri en
hjá okkur. Ég hélt þó að
Þýskaland væri ekki neitt
láglaunasvæði en það gildir
það sama þar þegar keyptur
er fatnaður eða í matinn.
Sama er að segja um
gatnakerfi það virðist alls
staðar vera betra en hér,
þar sem ég hef komið, að
undanskildu Póllandi og
Möltu. Ég verð þess nokkuð
ÁSKORENDAPENNINN
Gunnar Pálsson Skagstrendingur í Garðabæ
Er gott að búa á Íslandi?
UMSJÓN
palli@feykir.is
var þar sem ég er alltaf með
bíl þar sem ég dvel.
- - - - - - -
Gunnar er fæddur 1944 og
uppalin á Skagaströnd, flytur
þaðan 1956, var þar síðan
frá 1961 - 1964 á bátum
þaðan en flutti þá alfarið til
höfuðborgarsvæðisins. Hann
byggði sér hús í Garðabæ
fyrir 40 árum og hefur búið
þar síðan.
Gunnar skorar á Sigurjón
Guðbjartsson á Skagaströnd
að koma með pistil.
Gunnar nýtur lífsins á Kanarí. MYND ÚR EINKASAFNI
að svæðisumsjón á 95 svæðinu
tæki við. Hús þeirra reis á
Smáragrund 11 og fluttu þau
hjón þar inn á nýársdag 1970 og
þar búa þau enn.
Eins og fram hefur komið
fór Hörður víða og meðfram
starfinu æfði hann og lék fótbolta
með góðum liðum eins og Val í
Reykjavík, Keflvíkingum, Sigl-
firðingum, Borgnesingum og
Selfossi. „Ég var margreyndur í
fótbolta og var góður, eða mér
fannst það alltaf sjálfum, en
kannski misjafnt hvað öðrum
fannst,“ segir Hörður kerskinn.
„Þegar ég var í Keflavík kom
stjórn Íþróttabandalags Kefla-
víkur að máli við mig. Óli B.
Jónsson þjálfari, búinn að gera
KR-inga nokkrum sinnum
að bikarmeisturum, afburða-
þjálfari, lagði til að ég gengi til
liðs við ÍBK, Keflavíkurliðið,
sem voru Íslandsmeistarar
frá 1964 en leika átti við
Ferencvaros í Ungverjalandi
þetta síðsumar 1965. En ég var
ekki tilbúinn að yfirgefa liðið
hérna heima og líka það að til
þess að ég gæti verið áfram í
fótboltanum í Keflavík þá varð
ég að fara að vinna við sjálfvirku
símstöðvarnar hjá hernum
og ég kærði mig ekki um það.
Þannig var það. Sumarið 1969
lék ég með Húnvetningum
á Blönduósi, mönnum eins
og Hilmari Kristjáns, Jóni
Berndsen og Einari í Steinull.“
Hörður lék líka með Selfyss-
ingum 1966 og var með þeim
þangað til þeir þurftu að spila
úrslitaleik við UMSS. „Þá settu
þeir vallarbann á mig, sögðu
að ég væri að njósna fyrir
Skagfirðingana. Það voru alls
konar kúnstir í kringum þetta.“
Miklar tækniframfarir
Í dag er erfitt að átta sig á hversu
miklar tækniframfarir var um að
ræða fyrir 50 árum þegar litið er
á símana sem hver og einn hefur
í vasa sínum í dag. En Hörður
segir að um algjöra byltingu
hafi verið að ræða. „Þetta var
svokallað Koordinatväljare kerfi
frá L.M. Ericsson stýrt með
registerum. Áður hafði verið 500
veljara system sem var sett upp í
Reykjavík, fyrst 1932 og voru
gríðarlega stór og mikil tæki og
eitt svoleiðis tæki var kannski
um þrír metrar á hæðina og það
þurfti tvo menn til að ná utan
um tækið. L.M. Ericsson kemur
svo með þessa nýju tækni sem
gerir sama gagn en eru ekki
nema u.þ.b. 90 sm á breidd, 30
á hæð og 20 á þykkt, þannig að
þarna var um algjöra byltingu
að ræða. Þarna voru hálfleiðarar
og transistorar að koma og
rafleiðatækni, rele. Það hvarflaði
ekki að okkur þá að það yrði
til myndsími síðar. Það var
bara í lokin á mínum ferli sem
tæknimaður að menn eru farnir
að tala um myndsíma úti í Japan
og menn geti talað í myndsíma
í fjölbýlishúsum. Það var alveg
fráleitt að ímynda sér það þá.
Allt þetta kerfi var vel hannað
og vel skipulagt. Það krafðist
gríðarlega mikillar nákvæmni
og hentaði þeim vel sem voru
mjög nákvæmir og fínir í
höndunum. Teikningarnar voru
gríðarlega stórar og miklar en ég
var svo heppinn að vera með svo
vönduðum og góðum mönnum
að ég lærði að lesa þessar
teikningar alveg vita hreint
eins og Guðrúnu frá Lundi, en
það var bara ekki öllum gefið,“
segir Hörður. Síðar verður alger
bylting líkt og símatæknin er í
dag og Hörður segir að nú þurfi
ekki að rekja neinar teikningar
þar sem farið er í tölvu sem
segir hvaða stykki sé bilað og
þurfi að skipta um. „Áður gerðu
menn við alla skapaða hluti, við
urðum að standa klárir og geta
brugðist við bilununum.
Ragnar Benediktsson var
yfirburðamaður við reksturinn
við stöðvarnar og mér hefði
aldrei lukkast það að taka við
þessu stóra og mikla svæði
nema að eiga mjög greiðan
aðgang að þessum næsta
yfirmanni mínum og hann
varð mér ómetanlegur og
sérstaklega framan af. Smátt og
smátt öðlaðist maður reynslu
og þekkingu til þess að standa
á eigin fótum og það lukkaðist
ágætlega,“ segir Hörður.
Vel er við hæfi eftir þennan
lestur að óska Herði til hamingju
með tímamótin og reyna að
meðtaka hve langt tækninni
hefur fleygt fram á þeirri hálfu
öld sem liðin er síðan sjálfvirki
síminn hélt innreið sína á
Norðurlandi vestra.
Jón Ísberg hringir fyrsta formlega
samtalið á Skagaströnd í sjálfvirku
stöðinni 14. janúar 1970.
Hörður með dætur sínar tvær, Þorbjörgu og Helgu, á íþróttavellinum
á Sauðárkróki 1972.
Hörður við opnun sjálfvirku stöðvarinnar
á Blönduósi 3. desember 1969.
8 14/2018