Feykir - 23.05.2018, Qupperneq 15

Nokkuð er komið inn á það í
fjölmiðlum að á þessu ári séu 100
ár frá því Íslendingar fengu fullveldi.
Margt hefur þó áreiðanlega farið
öðruvísi en vonir stóðu til í upphafi:
Þegar við fengum fullveldi,
fjöldinn trúði á gullveldi.
En staðreynd er
sem alþjóð sér
að hér er bara bullveldi!
Það er því tæpast hægt að segja að
við höfum ávaxtað vel okkar pund í
sjálfstæðismálum okkar frá því sem var
og kannski síst í seinni tíð:
Við áttum hér áður við Dani
með öll okkar sjálfstæðismál.
En nú er það vitleysu vani
að versla með huga og sál!
Í sjálfstæðisbaráttunni kom hinn íslenski
andi vel fram og menn lærðu þau
sannindi að þeir þyrftu ekki að fyrirverða
sig fyrir að vera Íslendingar. Baráttan var
við yfirþjóðina sem þá var útlend:
Þá stóðum við staðfastir saman
að starfi við málefni brýn.
Og þá var það þjóðlega gaman
að þurfa ekki að skammast sín!
En flest virðist nú sett á markaðstorg
og gildismat er gjörbreytt frá því sem
var. Nú þykir mörgum sem hégómamál
augnabliksins séu og hljóti að vera
gildismest:
Menn halda sig hafa um að velja
þau hlunnindi er þykja nú glæst.
Og mennskuna úr sér vilja selja
ef sæmilegt verð bara fæst!
Við virðumst stöðugt stefna að því að
staðfesta sem ríkast að hér sé tveggja
þjóða samfélag, aðskilið af efnalegu
hyldýpi, og nú er einna helst að sjá sem
yfirþjóð, sem verri er þeirri gömlu og
innlend í þokkabót, fari með aðalsvöld í
landinu:
Enn fær spillt af eiturdaun
yfirþjóðin margföld laun.
Almenningur ekki baun,
íslenskt stjórnarfar er raun!
Einn málkunningi minn hefur oft gert
málamiðlanir sem dregið hafa að mínu
mati úr manndómsgildi hans. Eitt sinn
kvað ég því til hans:
Oft þú kæri karlinn minn
kjarna færum hafnar.
Svo að æru andi þinn
undir gæru kafnar.
Ekki finnst mér hin óhefta markaðshyggja
síðari ára hafa gert samfélaginu gott:
Rúnar Kristjánsson
Að mörgu er hægt að hyggja!
Menn í föstum gróðagír,
gráðugir sem villidýr,
trylltir hrista teninga
til að ná í peninga!
Þegar ég sá að Björgunarsveitar-alman-
akið í ár var ekki með nema 27 daga í
febrúar, varð mér að orði:
Björgunar er sveitin séð,
sitthvað vill hún laga.
Í febrúar hún mælir með
meiri fækkun daga.
Einbúi nokkur nefndi það eitt sinn við
mig, að honum væri vel fagnað þegar
hann kæmi heim frá störfum, en hann
átti hund. Orti ég þá í hans orðastað:
Þrátt ég vinafundinn finn
færa gleði í sinnu,
er ég hitti hundinn minn
heima eftir vinnu.
Oft hafa vond veður tekið sinn toll og
þarf stundum ekki mikið til. Eitt sinn
varð mér hugsað til atburðar sem gerðist
við Bæjarkletta 1942 og kvað:
Heldur var nú svalt á sæ,
síst þar unnt að damla,
daginn sem að Björn í Bæ
bjargaði Jóni gamla.
Nýverið las ég ágæta grein um ævi
merkrar konu og kvað:
Átti í huga sigursjóð,
sannar dyggðagnóttir,
öllum kunn sem kona góð,
Kristín Sölvadóttir.
Hún í nærri hundrað ár
hlýddi ferli snjöllu,
lágvaxin - en heiður hár
henni fylgdi í öllu!
Ritað 10. maí 2018.
Rúnar Kristjánsson
20/2018 15