Feykir - 30.05.2018, Blaðsíða 9

sem var voða spennandi og
alveg á við afmælispakka. En
það kom fyrir að börnin spyrðu
mann þegar þau voru yngri og
við sátum öll við eldhúsborðið.
„Mamma, hvað er pabbi að fara
að gera?“ og hann sat við hliðina
á mér! Það var bara svo mikið
eðlilegra að spyrja mömmu“
segir Obba og kímir. „En hann
hefur alltaf verið heima öll jól
og sjómannadaga. Það er svona
aðalhátíðin, það er ekkert
haldið hér upp á 17. júní, hann
hverfur bara svona. Sjómanna-
dagurinn er okkar dagur,“ segir
Obba og bætir því við að nú eigi
að gera enn meira úr deginum
en verið hafi undanfarið,
dagskráin byrji á fimmtu-
dagskvöldi og standi til
sunnudagskvölds með ýmisss
konar uppákomum. „Það
verður bara mjög gaman að
taka þátt í því og sjá hvernig til
tekst.“
Obba hefur tekið sér ýmis-
legt fyrir hendur eftir að
barnauppeldi lauk og hún fór út
á vinnumarkaðinn. „Ég hef
unnið mikið á vegum sveitar-
félagsins, leysti af í sundlauginni
og á dvalarheimilinu. Ég var
líka flokksstjóri í unglinga-
vinnunni í mörg sumur, það var
alveg meiriháttar gaman. Svo
höfum við í ein tuttugu ár, ég og
vinkona mín, séð um félagsstarf
aldraðra sem mér finnst líka
mjög gefandi.“ Aðspurð hvaða
starf hafi verið skemmtilegast
af þeim sem hún hefur stundað
segir Obba að störfin við
aðhlynningu, bæði á dvalar-
heimilinu og á sjúkrahúsinu á
Blönduósi meðan hún bjó þar,
hafi fallið henni sérlega vel og
einnig að vinna með krökk-
unum. „Mér finnst þetta bara
allt gaman,“ bætir hún við, „að
vinna með fólki, það finnst mér
rosalega skemmtilegt, ég held
ég geti ekkert gert upp á milli
þessara starfa. Þau eru öll mjög
ólík, líka að vinna með eldri
borgurunum, það er mjög
gefandi og skemmtilegt.“
Obba hefur einnig verið virk
í félagslífi á Skagaströnd og
meðal annars starfað með
kvenfélaginu í 35 ár og gegndi
þar formannsstöðu lengi.
Einnig hefur hún starfað með
Norræna félaginu á Skagaströnd
og setið í stjórn þess um tíma.
En hvað skyldu þau hjónin taka
sér fyrir hendur í sameiginlegum
frítíma sínum?
Gott að vera með
fjölskyldu og vinum
„Við keyptum okkur hjólhýsi
fyrir nokkrum árum, okkur
finnst alveg yndislegt að fara
með það eitthvað. Og svo finnst
okkur gaman að vera með
fjölskyldu og vinum og vera svo
bara heima. Það er náttúrulega
líka svo þegar maður á mann
sem er langdvölum að heiman
þá langar hann svo til að vera
heima, hann er ekkert endilega
til í að vera að þeysast út og
suður og gera þetta og gera hitt,
ég væri kannski meira til í það,
sem er búin að vera heima á
meðan. Þá kemur maður bara
jafnvægi á það eins og annað,
svona er þetta bara. En þetta er
kannski erfiðast þegar eitthvað
er um að vera í fjölskyldunni hjá
manni, maður var að fara einn í
veislurnar með börnin, alltaf
svona eins og einstæð móðir
þannig lagað. En þetta varð bara
að gera og maður gerði það og
var ekkert að spá í það.
Vinkonur mínar hér voru í
sömu sporum þannig að þetta
var ekkert óvenjulegt. Þetta var
bara það líf sem maður kaus
sér, þó maður vissi ekkert út í
hvað maður væri að fara,“ segir
Obba.
En hvernig sérðu framtíðina
fyrir þér, verður það ekki
svolítið skrýtið þegar bóndinn
hættir að vinna?
„Jú, það verður það, hann hefur
ekkert svo mörg áhugamál,
hann á eftir að finna sér eitthvað
sem hann getur fundið sig í. Ég
hef prjónana mína og saumana.
En auðvitað verður það skrýtið,
við tökumst bara á við það. En
við erum náttúrulega búin að
hafa aðlögun, hann er heima
annan hvern mánuð núna
þannig að þetta verður ekki
alveg nýtt.“ Obba nefnir einnig
að það hvernig ákvarðanir á
heimilinu eru teknar sé kannski
eitthvað sem muni breytast.
„Það var náttúrulega þannig,
sérstaklega þegar krakkarnir
voru litlir og pabbi kom í land
og vildi fara að stjórna
einhverju, þeim fannst það bara
alveg út í hött oft á tíðum, hvað
hann væri nú að fara að skipta
sér af, við hefðum alltaf haft
þetta svona. Það var bara
svoleiðis, það voru komnar
einhverjar óskrifaðar reglur
sem þau vissu að ég hafði en svo
kom pabbi og ætlaði að hafa
einhverjar aðrar. Við vorum
kannski ekki alltaf að ræða það,
þetta bara kom.“
Nú getur væntanlega verið
svolítið erfitt að vita alltaf af
manninum sínum úti á sjó.
Hafa einhvern tíma komið
upp einhver atvik sem þér eru
minnisstæð?
„Nei, ég hef aldrei verið hrædd
um hann úti á sjó, aldrei. Og ég
er heldur ekkert hrædd þó ég sé
ein heima og veður séu vond.
Það eru margir þannig og það
er örugglega mjög erfitt. En ég
hef aldrei verið veðurhrædd eða
neitt svoleiðis.“
Á þessum 40 árum sem Obba
hefur verið sjómannskona
hefur býsna marg breyst og ég
spyr Obbu hvort henni þyki
ekki vera mikill munur síðan
bóndinn fór að vera lengur í
landi?
„Jú, og líka þetta með fjarskiptin.
Þú sérð það, maður talaði í
gegnum talstöð og maður sagði
andskotakornið ekki neitt. Mér
fannst þetta alveg ofboðslega
vont. Maður sagði kannski
„hvenær kemurðu í land?“ og
svo liggur við bara bless. Annars
hef ég heldur aldrei verið mikið
að velta mér upp úr því hvað séu
margir dagar eftir af túrnum og
svona, hef aldrei verið að telja
niður. En svo finnur maður það
ef hann hefur þurft að vera
lengur eins og þegar hann var
einhvern tíma einhverja 40-50
daga norður í Barentshafi. Þá
fann ég það eftir mánuðinn að
þetta var komið gott. En ég er
ekkert að spá í þetta, það gerir
hverja konu vitlausa og hvern
mann, ef þú ert alltaf á
dagatalinu að telja niður og spá
og spekúlera. Þetta er bara
okkar líf og það er bara svona,
það er ekkert við því að gera,
hann kemur ekkert fyrr heim
þó að ég telji dagana,“ segir
Obba og hlær.
Þú hefur greinilega lært að
búa við þetta.
„Já, ég þróaðist bara með þessu.
Ég var bara rétt um tvítugt
þegar ég varð sjómannskona og
ég er sextug í dag þannig að
þetta er bara það líf sem ég
þekki. Og hér finnst mér gott að
vera og ég sé svo sem ekkert
annað en að við verðum hér í
næstu framtíð. Mannlífið hér er
mjög gott. Það er bara verst
hvað okkur hefur fækkað og
atvinnutækifærin eru fá til þess
að fá unga fólkið okkar heim
aftur en vonandi verður
breyting þar á. Það er svolítið
mikil fækkun í svona litlu þorpi
að fara úr 700 niður í rétt tæp
500. Það munar um hverja
fjölskyldu og hvern einstakling.
En hér er gott fólk og samheldið
og allir boðnir og búnir ef það
bjátar eitthvað á hjá ein-
hverjum,“ segir sjómannskon-
an Obba á Skagaströnd að
lokum.
að gera eitthvað annað þegar
hann er í landi, sérstaklega í
seinni tíð. En við nýttum
tímann rosalega vel, eins og
þessa 30 tíma þegar þeir voru í
landi hér áður, við vorum að
fara í veiðiferðir út á Skaga eða
einhverja bíltúra, það var alveg
ótrúlega mikið sem hægt var að
gera á þessum tíma. En maður
var náttúrulega yngri.“
Það er greinilegt að Obbu
finnst það ekki vera neitt
tiltökumál að hafa þurft að
annast heimili og uppeldi á
fjórum börnum að miklu leyti
ein. „Ég var náttúrulega heima
þegara börnin voru lítil, við
gátum leyft okkur það, höfðum
bara aðeins minna á milli
handanna en það gerði ekkert
til.“
Heldurðu að börnin hafi
saknað þess eitthvað sérstak-
lega að hafa pabba sinn ekki
heima? „Já, ég býst alveg
fastlega við því en þau
náttúrulega þekktu ekkert
annað. Samfélagið var bara
þannig, menn voru á sjó og
flestallir feður vinanna voru
það. Svo var spennandi þegar
voru afmælisdagar og hann var
úti á sjó, þá voru send skeyti
Barnabörnin eru orðin sjö.
Hjónin fara gjarnan í ferðalög með hjólhýsið. MYNDIR: UR EINKASAFNI
Á Bjarmanesi, kaffihúsinu sem sonur Obbu og tengdadóttir reka. MYND: FE
Obba styttir sér stundir við ýmsa handavinnu meðan bóndinn er á sjó.
21/2018 9