Feykir - 27.06.2018, Blaðsíða 8

Heilir og sælir lesendur góðir.
Það er Gísli Jónsson, áður bóndi í Saurbæ
í Vatnsdal, sem leggur okkur til fyrstu
vísurnar að þessu sinni.
Þögn er talin gulls ígildi.
Gasprið er þó fleirum tamt.
Athugað er ei sem skyldi
oft er betra að þegja samt.
Þó er gott að tala í tíma
traust ef máli fylgja gögn.
En við lífsins gátur glíma
gengur oftast best í þögn.
Þessi sannleikur mun vera eftir Ármann
Þorgrímsson.
Þegar lífið lék mig verst
og lánið blakti á skari,
hjálpaði þá montið mest
mínu heilsufari.
Önnur vísa kemur hér eftir Ármann.
Er ég flyt í annan heim
andans kaunum sleginn,
finnst mér best að fylgja þeim
sem fara breiða veginn.
Páll Imsland hressir okkur næst með svo
undarlegri limru:
Það er fiskur í fljótinu Kálfá
sem Friðmundur búandi hálf á.
Á móti honum býr
einn makalaus fýr
og helming sá bölvaður bjálfi á.
Það er hin magnaða skáldkona Halla
Eyjólfsdóttir á Laugarbóli sem hrífst svo af
sólargeislanum.
Þú ert glaðvær, geisli minn,
gerir skugga bjarta.
Kom þú hér sem oftast inn
og í hvers manns hjarta.
Þessi lipra vorvísa mun einnig vera eftir Höllu:
Alltaf lifnar andi minn
enda fjölga sporin,
þegar græni gróðurinn
gægist upp á vorin.
Á efri árum mun Halla hafa ort þessar:
Afturför er mesta mein
mig vill tíðum hryggja.
Ég vil standa alveg ein
engan stuðning þiggja.
Örlög heimta ætíð sitt.
Enginn væntir griða.
Ellin notar andlit mitt
eins og pappírsmiða.
Minnir að ég hafi áður í þessum þáttum
rifjað upp vísu eftir Konráð Vilhjálmsson
frá Sílalæk. Mikið hefur hann verið farinn
að hlakka til vorsins þegar þessar laglegu
hringhendur urðu til.
Vorið kunna af virðum þráð
vagn að sunnan hvetur.
Köldum munni kveður láð
klakarunninn vetur.
Vísnaþáttur 715 Styttist njólu skuggaskeiðskána gjólur harðar.
Hækkar sól á himinleið
hitar kjólinn jarðar.
Kastar hýði foldin fríð
fönn í hlíðum grotnar.
Vorið þýða lífgar lýð
ljós og blíða drottnar.
Kannski hefur það verið á sama vori sem
Guðmundur Gunnarsson á Tindum orti svo
fallega hringhendu:
Bráðum garpa burt er þraut
blóm í varpa glitrar.
Vetur snarpur víkur braut
vorsins harpa titrar.
Þar sem undirritaður er nú kominn í mikið
vorvísna- og hringhendustuð er freistandi
að rifja næst upp þessar stórkostlegu vísur
Sigurjóns Friðjónssonar frá Sandi. Takið
eftir, lesendur góðir, þeirri orðgnótt sem
skáldið kann að nota svo vel.
Logasíur leiftra á ný
ljósi um slý og gjögur.
Eldi vígir aftansský
eygló hlý og fögur.
Sól í fangi víðavang
vermir langar stundir,
lög og tanga, lón og drang
leggur vanga undir.
Strjúka vindar tún og tind
tindrar lind á grjótum.
Vanda bindast björk og hind
blævar yndishótum.
Þeyr í viði veitir lið
vatna iðuspili.
Fuglakliður fléttast við
fossanið í gili.
Freistandi skal enn vera að rifja upp
hringhendu. Minnir að það hafi verið í
kringum eitthvert Norðurlandaþing sem
halda átti í Reykjavík að gestum var meinað
um gistingu á hóteli okkar bænda, Sögu,
vegna góðsemi kvenna sem vildu gista þar.
Því miður vildi höfundurinn ekki að nafn
hans væri nefnt og skal orðið við því.
Oft ég mændi meyju á
mig sem hændi að sínu.
Ekkert vændi, aðeins þrá
eðli rændi mínu.
Kannski er lokavísan ekki fyrir viðkvæmar
sálir en ort af húnvetnskum presti og
mörgum kunn af þeim sem eldri eru hér
fyrir norðan.
Gekk ég út á gásaveið
gljúpur bað svo hugur.
Gefðu mér nú góða reið
guð minn almáttugur.
Veriði þar með sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is
Ég er fædd og uppalin
á Silfrastöðum til fimm
ára aldurs en hafði svo
ekki fasta búsetu aftur
þar fyrr en haustið 2015.
Í millitíðinni hef ég búið
víða og kynnst mörgum. Þá
hefur oft komið til tals hvað
maður sé nú óskaplega
upptekinn. Ég áttaði mig
samt fljótlega á því að það
væri óviðeigandi að kvarta
yfir því við sveitunga mína.
Þeir eru nefnilega upp til
hópa afskaplega duglegir
og bóngóðir og langt frá því
að vera kvartsárir. Og það
sem betra er, þeir eru alltaf
til í að lyfta sér aðeins upp í
góðra vina hópi.
Kem ég þá að innblæstri
þessa pistils en það er
nokkuð sem er mínum
norska manni hugleikið,
orðið tómstund. Þó að
Norðmenn og Íslendingar
séu um margt líkir, þá eru
frændur okkar Norðmenn
töluvert duglegri að greina
á milli frítíma og vinnu.
Johan þykir stórkostlegt að
Íslendingar skuli nota orðið
tómstund yfir þá iðju að
sinna sínum hugðarefnum.
Tóm stund, það er að segja
stund sem ekki er helguð
öðrum verkum. En það má
einnig líta á tómstund sem
andstæðu vinnu og þann
tíma sem fólk endurnýjar sig
eftir vinnudaginn, gefur sér
tóm til einhvers. Eða eins
og fésbókarvinur skrifaði um
daginn „það getur verið hvíld
í öðru en að bara hlamma
sér niður“. Ein klisjan segir,
gerðu meira af því sem gerir
þig hamingjusama/n. Og
það má einmitt segja að sé
kjarni tómstunda, ástundun
felur í sér vellíðan og
aukningu á lífsgæðum.
Nú er ég vissulega svo
heppin að sinna starfi sem
sameinar áhugamálin;
útivist, ræktun lands og
umhverfismál. En ég tel
að það sé engu að síður
ÁSKORENDAPENNINN
Hrefna Jóhannesdóttir Silfrastöðum í Skagafirði
Tóm stund?
UMSJÓN
Lee Ann Maginnis
mikilvægt fyrir alla að skoða
reglulega hvort þeir gefi
sjálfum sér svigrúm til þess
að stunda hin eiginlegu
áhugamál og gera hluti sem
veita þeim hamingju. Slíkt
smitar út frá sér og getur
stuðlað að betra samfélagi.
- - - - -
Ég skora á æskuvinkonu
mína Laufeyju Leifsdóttur,
bónda og ritstjóra í Stóru-
Gröf syðri, að færa hugsanir
sínar í orð.
Hrefna ásamt eiginmanni sínum, Johan Holst, og börnunum Jan Eskil Holst og Iðunni Holst. MYND ÚR EINKASAFNI
8 25/2018