Feykir - 05.09.2018, Blaðsíða 7

konunni sem lét setja upp tvo
fósturvísa og eignaðist tvíbura
í febrúar. „Ég fékk senda mynd
af þeim,“ segir Margrét glöð í
bragði.
Þannig að þú ert í einhverju
sambandi við þau?
„Já, ég hakaði í þegar ég sótti um
hvort ég vildi að börnin mættu
leita til mín þegar þau væru
orðin 18 ára. Og mér finnst
það ekkert mál, ef foreldrarnir
taka ákvörðun um það að allt
sé uppi á yfirborðinu, sem er
náttúrulega réttur barnsins,
en maður hefur auðvitað heyrt
um að það eru ekkert allir sem
vita af svona. En ef barnið kýs
það er það ekkert mál. Maður
veit bara hvar mörkin liggja, ég
er bara einhver sem aðstoðaði
og ef barnið vill kynnast þeirri
manneskju þá er það bara allt
í lagi. Við höfum samskipti
í gegnum Karen hjá Global
Egg Donation og hún sendir
skilaboðin á milli.“
Mismunandi
viðbrögð fólks
Aðspurð um hvort hún sé
ekkert ung til að takast á við
svona verkefni segir Margrét
að það séu einmitt konur milli
tvítugs og þrítugs sem séu
kandídatar sem egggjafar en
hún var sjálf 24 ára þegar hún
gaf sín egg.
Það kemur fram í máli
Margrétar að fólk hafi mis-
munandi skoðanir á þessu
framtaki hennar. Hún segir að
til dæmis sé hún mikið spurð
að því hvort þetta inngrip í
hormónastarfsemina auki
ekki líkurnar á krabbameini.
Hún segir að það hafi ýmsar
rannsóknir verið gerðar á því og
vissulega sé einhver fylgni milli
gjafa og krabbameins en að
sögn kvensjúkdómalæknisins
hennar sé sú fylgni ekki
marktæk þar sem aðrar
breytur gætu haft áhrif á
niðurstöðurnar. „En ég var
auðvitað alveg búin að hugsa
um þetta og ég tók bara þá
ákvörðun að ég gæti bara ekki
verið að hlusta á allt, ég yrði
örugglega alveg geðveik ef ég
ætlaði alltaf að vera að hugsa
um eitthvert krabbamein. En
þetta er auðvitað alltaf áhætta
og inngrip í líkamann,“ segir
Margrét Petra einbeitt.
En voru margir í þínum
nánasta hópi sem fannst
beinlínis að þú ættir ekki að
vera að þessu?
„Jú, það voru alveg nokkrir
sem forðuðust að tala um þetta
og sögðu aldrei neitt en svo
frétti ég að þeir væru ekkert Á klíníkinni í LA.
mína hluti vel og vera með
í ferlinu. En þarna upplifði
ég svolítið að ég væri ekki
með. En ég talaði um það
við konuna sem sá um mig
hvernig mér liði og hún náði
að ýta þessum hugsunum frá
mér.“ Þegar upp var staðið
gekk eggheimtan samt vel og
eins og í fyrra skiptið komu
15 egg og náðist að frjóvga sjö
þeirra.
En heppnin var ekki með
ástralska parinu, uppsetningin
tókst ekki og þau hafa ákveðið
að reyna ekki aftur. Þau eiga
samt sem áður þá fósturvísa
sem afgangs urðu og ráða hvað
þau gera við þá. Allt gekk hins
vegar eins og í sögu hjá dönsku
um að redda þessu sjálf en
það er auðvitað greitt fyrir
þetta allt. En maður kann
eiginlega ekkert á þetta, ég
fékk einhverjar leiðbeiningar
eins og hvað þyrfti að mæla
í blóðprufunni og það voru
alltaf hormónin og svo þurfti
að senda niðurstöðurnar út.
En allra fyrst, áður en allt
byrjaði, þurfti ég að fara í mjög
miklar blóðprufur, það þurfti
að kanna hvort ég væri t.d.
með kynsjúkdóma og hvort ég
væri góður kandídat í að gefa.
Þá er einhvern veginn fundið
út hvort frjósemin sé í lagi
hjá mér þannig að það sé ekki
verið að fara með mig í ferlið
og svo gæti ég ekki einu sinni
gefið,“ segir Margrét og rifjar
upp að í upphafi hafi hún hitt
heilsugæslulækni sem féllust
bara hendur yfir öllum þeim
prufum sem hún þurfti að
fara í og lítið verið um svör hjá
honum við þeim spurningum
sem hún þurfti að spyrja.
Daginn eftir komuna til
Kýpur hitti Margrét lækninn
sem framkvæmdi eggheimt-
una og allt leit vel út. „Í
rauninni fékk ég bara að vera
eins og ég væri í fríi þarna á
Kýpur þannig að þetta var mjög
auðvelt, maður var kannski
pínu þrútinn af hormónunum
og líka af hitanum en við
mamma vorum eiginlega bara
svona túristar þarna.“
Þannig að þér hefur ekkert
liðið neitt illa þó það hafi verið
búið að ráðskast dálítið með
líkamsstarfsemina hjá þér?
„Nei, í rauninni ekki, ég
fann mjög lítið fyrir þessu,
annað en að vera bara aðeins
þrútnari og kannski bólgin
á móðurlífssvæðinu. Aðeins
þreytt en leið bara vel samt
en hitinn spilaði þar inn í,
ég er ekkert gefin fyrir of
mikinn hita. En svo kemur
að eggheimtunni sem var í
rauninni næstsíðasta daginn
sem ég var úti þannig að það
var smá áhætta að ég væri að
fara heim daginn eftir. En ég
fer þarna og ljósmóðirin tekur
á móti mér og þjónustan var
ótrúlega fín þannig að mér
leið aldrei eins og ég væri bara
eitthvert kjötstykki. Maður
hefur oft heyrt það, meira
að segja hérna á Íslandi, að
konunum finnist þær vera
svo berskjaldaðar þegar er
verið að sækja eggin en mér
leið ekkert illa og það var
hugsað vel um mig. Ég var
bara svæfð fyrir eggheimtuna
og svo vaknaði ég á eftir og
fann ekkert fyrir neinu, það
var bara eins og ég væri að
byrja á blæðingum. Ég var á
klíníkinni í svona tvo tíma
og fékk svo að fara og við
mamma fórum bara upp á
hótelherbergi. Ég svaf eitthvað
og þegar ég vaknaði fórum
við út að versla, þannig að
ferlið var í raun mjög auðvelt
fyrir mig. Ekkert sem gerðist
eftir á en maður er bara mjög
útblásinn þar til maður fer
næst á blæðingar, þá losnar
um þetta einhvern veginn.“
En svo ertu búin að fara aftur?
„Já, ég var búin að hugsa með
mér að þetta væri nú bara
fínt, að gefa einu sinni. En
ég gaf aftur í september 2017
svo það leið ekki langur tími
þarna á milli. Þá var það par
frá Ástralíu sem valdi mig og
ég fékk aftur tölvupóst um
hvort ég væri tilbúin til að
gefa. Og ég fór bara aftur í
sama ferlið, fór og talaði við
fjölskylduna mína því þó þetta
væri auðvitað mín ákvörðun á
endanum vildi ég heldur hafa
alla með mér.“
Fannst mikilvægt að
skila sínu hlutverki vel
Í þetta skiptið fór aðgerðin
fram í Los Angeles og fór yngri
systir Margrétar með henni
út. Ferlið var að þessu sinni
talsvert frábrugðið hinu og
segir Margrét að greinilega séu
til mismunandi leiðir. Í þetta
skiptið stóð sprautumeðferðin
aðeins tólf daga í stað mánaðar
áður og skammturinn af
örvandi hormónunum var
miklu hærri en í fyrra skiptið.
„En ég fann samt engan mun á
mér,“ segir Margrét, „ég virðist
finna litlar aukaverkanir af
hormónunum.“
Að þessu sinni tók engin
ljósmóðir á móti Margréti,
heldur kona sem sér um
eggjagjafana. Margrét segir að
meðferðin hafi verið öðruvísi
og það virtist vera að líkami
hennar tæki ekki eins vel við
þessari styttri meðferð. „Ég
fann það alveg að læknirinn
var eitthvað smá hræddur
um að ég væri ekki tilbúin
og ég fann svolítið fyrir því
að hann hafði áhyggjur og
þar upplifði ég í fyrsta skipti
að ég væri bara eitthvert dýr
sem væri að framleiða fyrir
einhvern annan. Það var
enginn þarna að pæla í mér
og ég man að ég fór þarna út í
smá tilfinningarússi. Því þó ég
sé bara að gefa en ekki sjálf að
ganga í gegnum ófrjósemina,
sem er náttúrulega mjög stór
partur af ferlinu hjá konunum,
þá vil ég samt sem áður gera
Systurnar Margrét Petra og Halla Sigríður í LA.
MYNDIR ÚR EINKASAFNI
Klíníkin í LA.
Ledra street, aðalverslunargatan á Kýpur.
33/2018 7