Feykir - 24.10.2018, Blaðsíða 8

Fyrr var málum lyft úr lægð,
leitað góðra ráða.
Jörð til vænni vega plægð,
virkjað afl til dáða.
Öll er saga Sæborgar
saga lífs sem gefur.
Lesa má úr línum þar
lausn sem blessað hefur.
Skjólið besta byggt var hér,
búið anda góðum.
Athvarf vilja allir sér
eiga á heimaslóðum.
Áfram skal um byggð og ból
braut til heilla feta.
Sæborg er það sigurskjól
sem er vert að meta.
Þrjátíu ára saga á sér
sanna gildisþætti.
Stofnun góða styðja ber,
starfið aldrei hætti!
Eigi mark í öllu hæst
aðhlynningarþörfin,
þar sem hvíld og friður fæst
fyrir ævistörfin.
Megi heill í málum sjást,
móta gefin kynni,
heimilið með hlýju og ást
halda vöku sinni!
Rúnar Kristjánsson
AÐSENT Rúnar Kristjánsson
Dvalarheimilið Sæborg
á Skagaströnd 30 ára
22. október 2018
Ég ákvað að deila með ykkur
upplifun minni af því að fara
að heiman. Ég er fædd og
uppalin í þorpinu á Akureyri,
er ég því ekta þorpari. Faðir
minn var einnig þorpari
en móðir mín var fædd á
Vaðbrekku í Hrafnkelsdal en
í þann dal var ég send sem
barn í eitt sumar.
Í Hrafnkelsdal eru bara tveir
bæir, Vaðbrekka og Aðalból
og var ég send á síðarnefnda
bæinn sem er ekki langt
frá Vatnajökli. Ég sem hafði
alla tíð verið í þéttbýli ætlaði
ekki að staldra lengi við í
sveitinni, ætlaði að strjúka
við fyrsta tækifæri. Það var
reyndar áður en ég áttaði
mig á því að það var engin
umferð þarna inni í afdal og
ekki nokkur leið að strjúka.
Mér leist ekkert á blikuna
þegar ég sá hvernig sumt
af matnum var búið til. Það
voru tvær kýr á bænum sem
voru handmjólkaðar kvölds
og morgna og þurfti ég að
drekka mjólkina án þess að
fá hana úr fernu. Skyrið lá á
klút sem lagður var yfir dall
og mysan lak af því. Þetta
skyr var ekki eins og KEA
skyrið sem var vandlega
pakkað í plast og ekki var
mysan í fernum en hún var
helsti svaladrykkurinn. Þá
er ótalið smjörið sem búið
var til og mér fannst hið
mest óæti en það sama
verður ekki sagt um rjómann
sem rann úr handsnúinni
skilvindunni og ég stalst í
hvenær sem færi gafst. Nei,
þetta var með því verra sem
ég hafði lent í á minni stuttu
ævi þegar ég var send að
heiman.
En þegar kom að því að
ég þurfti að fara heim um
haustið langaði mig ekkert til
þess. Dvölin í sveitinni hafði
verið frábær, fólkið yndisleg
og ótrúlega þolinmótt við
þessa dramadrottningu
af malbikinu. Svona hafði
viðhorf mitt breyst.
Þegar ég varð síðan
fullorðin kynntist ég strák
úr Skagafirði og elti ég
hann náttúrulega í fjörðinn,
fór sjálfviljug að heiman.
Ég starfaði í þrettán ár við
íþróttahús Sauðárkróks
og kynntist býsn af fólki,
nemendum, iðkendum og
fólki sem kom inn af götunni
bara til að fá sér kaffi. Í
þeim hópi voru nokkrir
kaffibrúsakallar sem fannst
ég ekki sérlega vel gefin að
sjá ekki að Sauðárkrókur
væri nafli alheimsins. Ég
var nú ekki tilbúin að kyngja
því, komandi frá miklu meiri
menningarstað. En eins og
á Aðalbóli lærði ég að meta
kostina við Skagafjörð og
líkar vel að búa hér, enda
búin að vera hér í rúm þrjátíu
ár og er ekkert förum.
Núna er ég búin að kenna
við Varmahlíðarskóla í tólf ár
og hef því kynnst mörgum
snillingum úr sveitinni
rétt eins og ég gerði á
Sauðárkróki á sínum tíma.
En þrátt fyrir langa búsetu
hér í Skagafirði þá er ég og
verð alltaf aðkomumaður –
en ánægður aðkomumaður.
- - - - -
Ég skora á snillinginn og
samstarfskonu mína Þyrey
Hlífarsdóttur að taka við
pennanum.
ÁSKORENDAPENNINN
Sigrún Benediktsdóttir Varmahlíð
Ég er aðkomumaður
UMSJÓN
Páll Friðriksson
Sigrún Benediktsdóttir. MYND AÐSEND
8 40/2018