Feykir - 28.11.2018, Blaðsíða 19

192 01 8
Aldís segir að fólk hafi samt verið
mjög hissa þegar þau sögðust ætla að
flytja á Sauðárkrók en sama fólkið segist
svo núna alveg vera til í að prófa þetta
líka. „En það vantar kannski bara tæki-
færin til að gera þetta, geta fengið vinnu
við hæfi því það langar marga að gera
þetta,“ segir hún.
Aðspurð um af hverju þau ákváðu
að flytja út á land segir Aldís það
hafi verið Arnar sem sótti um starf í
Byggðastofnun. „Okkur hafði lengi
langað að prufa að flytja, annað hvort
til útlanda eða út á land, sérstaklega
Arnar. Eina manneskjan sem ég þekkti
hér var Stefán Vagn og ég hringdi í
hann og spurði hvort það væri í lagi
með þennan bæ. Hann var ekki lengi
að sannfæra mig um það að þetta
væri besti staður í heimi,“ segir Aldís
og hlær. Hún var ekki komin með
vinnu þegar þau komu á Krókinn en
hugsaði með sér að eitthvað hlyti að
finnast. Ef ekki þá ætlaði hún að fara
í framhaldsnám. En svo vel vildi til
að mánuði eftir að þau fluttu opnaði
Vinnumálastofnun starfstöð með
húsnæðisbætur og fékk hún vinnu
þar. Nú hefur Íbúðalánasjóður tekið
yfir þau verkefni. Þau segja að allt
hafi smollið saman og í raun ótrúleg
tilviljun að verið var að opna stóran
vinnustað á Króknum á þessum tíma,
þar sem m.a. var óskað eftir fólki með
viðskiptafræðimenntun.
Það hefur ósjaldan verið rætt
hversu erfitt reynist að fá húsnæði og
segir Arnar þau hafa til að byrja með
leitað að leiguhúsnæði en ekkert verið í
boði nema eitt hús sem þau tóku. „Það
hentaði okkur mjög vel og vorum við
þar í eitt ár. Eftir það ár sáum við að það
væri mjög gott að búa hérna og okkur
leið vel í vinnunni og drengjunum
farið að líða vel í skólanum og komnir
í íþróttirnar þannig að við vildum bara
fara að festa okkur. Þá fórum við að
leita að húsnæði en það var ekki um
auðugan garð að gresja. Líklega þrjú
til fjögur hús til sölu þegar við fórum
af stað. Við vorum mjög heppin að
hitta á þetta hús,“ segir Arnar en á
Grundarstígnum hafa þau búið í eitt ár
og þá tvö ár samtals á Sauðárkróki en
þau fluttu í október 2016.
Allir komnir
í sínar tómstundir
En það er ekki eins og þau séu bara
tvö að flytja því tveir drengir þurftu
að segja skilið við sína vini og skóla-
félaga í Garðabænum. Aldís segir að
auðveldara hafi verið að sannfæra þann
yngri en við þann eldri þurfti örlítið að
taka samræðuna. En að lokum varð það
körfuboltinn sem réði úrslitum. „Hann
var mikið í körfunni hjá Stjörnunni
en þar er mikil körfuboltamenning.
En svo að koma hingað er bara körfu-
boltamekka. Það snýst allt um körfu-
boltann einhvern veginn og heppilegt
að detta inn í það,“ segir Arnar en
Stjörnu-þjálfarinn, Árni
Ragnarsson, er vinur Chris
Caird sem var þá með
barnastarfið hjá Tindastól.
„Þannig að hann náði að
heyra í Chris á undan og
hjálpaði Axel að taka þessa
ákvörðun. Hann datt alveg
strax inn í körfuna,“ segir
Aldís.
„Svo er nándin hérna
svo miklu meiri,“ bendir
Arnar á. „Það sem er svo
frábært fyrir börnin og
unglingana er meistara-
flokkurinn, hetjurnar,
þeir eru svo alþýðlegir og
flottir. Þeir eru ekkert of
stórir eða góðir með sig til
þess að sinna börnunum
og það er alveg geggjað.
Drengjunum finnst það
ótrúlega magnað. Ég
fór upp í íþróttahús og
Axel sonur okkar var að
spila einn á einn á Pétur
Rúnar,“ segir Arnar og
aðdáunin gagnvart einum besta leik-
manni Íslands og félögum hans í
Tindastólsliðinu leynir sér ekki.
Auðvelt var fyrir drengina að detta í
körfuboltann en einhverjar tómstundir
þurftu hjónin að finna sér einnig. Aldís
segir að það hafi ekki verið erfitt. „Við
byrjuðum á skíðum eftir að við fluttum
hingað. Höfðum aldrei verið á skíðum
áður en ákváðum þetta þar sem við
erum með fjallið í 15 mínútna fjarlægð.
Við fórum upp á skíðasvæði og fengum
okkur einkatíma hjá kennurum og
þá var ekki aftur snúið. Við keyptum
okkur skíði og höfum átt árskort síðan.
Okkur finnst það æðislegt að fá svona
fjölskyldusport og stutt að fara í það. Svo
höfum við verið í golfinu og gengum
í klúbbinn hér.“ Arnar segist ekki hafa
verið duglegur í golfinu eftir að hann
flutti norður þar sem hann fann sig
betur í öðru. „Ég umturnaðist eftir að
ég flutti hingað. Ég fór í stangveiðina,
var aðeins byrjaður að fikta við hana
fyrir sunnan, ekki mikið samt, en er
alveg óður hérna núna. Og svo byrjaði
ég í skotveiðinni líka. Ég hef ekki farið í
golf í rúmt ár. Ég hef verið í golfi síðan
ég var barn en hérna fann ég nýtt sport
og mér fannst það bara svo
frábært að ég vildi frekar
eyða frítímanum í það,“
segir Arnar en hann hefur
margoft farið einn upp
á Skagaheiði að veiða á
stöng og finnst honum það
alveg geggjað, eins og hann
segir sjálfur. Svo segjast
þau vera ánægð með hvað
stutt sé í allt. „Það eru
forréttindin við að búa hér.
Það er hægt að skjótast
í allt. Klukkutími á skíði
eða veiða. Þetta tæki þig
allan daginn í Reykjavík,“
segir Aldís og Arnar tekur
undir það. „Einmitt núna
á sunnudaginn fór ég
upp á heiði ásamt félaga
mínum og skutum okkur
jólaskammtinn af rjúpum.
Þetta væri tveggja vikna
plan fyrir sunnan en við
fórum bara í hádeginu
og komnir heim klukkan
fimm, og komnir með
jólamatinn. Þau segjast líka vera mikið
útivistafólk og ganga mikið um eða
hlaupa í nágrenninu og er Litliskógur,
Skógarhlíðin og sundlaugin mikið
brúkuð.
Langt til Sauðárkróks
Það hefur stundum verið sagt að
Skagfirðingar eða Króksarar væru
lokaðir og jafnvel erfitt að kynnast
þeim. En þau Arnar og Aldís segjast
ekki hafa fundið fyrir því. Þvert á móti!
„Ég hef heyrt þetta að erfitt sé að
komast inn í samfélög út á landi. En
það var alls ekki hér. Það var mjög
vel tekið á móti okkur og ekki síður
drengjunum í skólanum. Við höfum
komist inn í allt sem við viljum og
kynnst mörgum,“ segir Aldís sem
fljótlega var boðið í Kiwanisklúbbinn
Freyju.
„Þessi skóli er líka alveg frábær,“
segir Arnar ánægður með Árskóla.
„Frábærir kennarar og mjög flott
utanumhald. Ég held að þessi skóli sé
með þeim betri á landinu. Og svo er
verið að reyna að fá mann í alls konar
stjórnir hjá deildunum í Tindastóli “
segir Arnar. Maður verður því miður
að velja og hafna í þeim efnum því allt
eru þetta þörf og spennandi verkefni.
Það geta allir ímyndað sér að
breytingarnar sem fjölskyldan upp-
lifði við flutningana hafi verið miklar
og ýmislegt sem komið hafi aðkomu-
fólkinu spánskt fyrir sjónir. En hvað
ætli hafi komið mest á óvart?
„Það kom mér mest á óvart, og
endurspeglaði mína fordóma, hvað
þetta er miklu stærra bæjarfélag en
ég hélt og meira í boði en ég bjóst
við. Ég hélt að þetta væri allt minna
einhvern veginn. Þegar maður heyrir
íbúatöluna heldur maður að það sé
ekki neitt á svæðinu en við höfum allt
sem við þurfum og annað er stutt frá.
Það kom mér líka á óvart hvað er stutt
til Reykjavíkur því mér fannst rosalega
langt til Sauðárkróks þegar ég kom
hingað fyrst. Rosalega langt! Það sem
kom mér kannski mest á óvart var
veðursældin. Rignir lítið og milt og
gott veður. Það var búið að segja mér
að það væri vindur hér á sumrin en ég
er ekki sammála því. Reyndar er betra
að vera hér niður í bæ en uppfrá,“ segir
Aldís og ekki laust við að blaðamaður
hvái að heyra svo vel talað um veðrið
á Króknum. Arnar segir hins vegar að
það sem hafi komið honum á óvart sé
hvað hann saknar þess ekki að vera fyrir
sunnan. „Það er gaman að fara suður
sem túristi, fara helgarferð suður, fara
niður á Laugaveg og stoppa á kaffihúsi
og það er næstum eins og að fara til
Axel Orkumótsmeistari í Eyjum með gömlu félögunum sínum.
MYNDIR ÚR EINKASAFNI
Kjartan í Stólastemningu í körfunni.
MYND: HJALTI ÁRNA
Þessir jólasveinar eru ekki alltaf skemmtilegir.
„
„Ég hef heyrt
þetta að erfitt sé
að komast inn í
samfélög út á landi.
En það var alls
ekki hér. Það var
mjög vel tekið á
móti okkur og ekki
síður drengjunum
í skólanum. Við
höfum komist
inn í allt sem við
viljum og kynnst
mörgum...“