Fram - 18.01.1930, Blaðsíða 3

FRAM
3
mönnum, sem bæjarbúar gætu
borið fult traust til. Um fimtu
menn listanna verður barist
og jegbýstvið að enginn, sem
hefir nokkurnveginn óbrjálaða
dómgreind, hurfi að fara í graf-
götur um það, hvor þessara
manna sje heppilegri til að
sjá hag bæjarfjelagsins borgið.
Og vænta verður þess, aldrei
frekar en einmitt nú, að dóm-
greind fjöldans sje það óbrjál-
uð, að hún láti ekki ofstækis-
fulla flokkspóíitík standa íveg-
inum fyrir því að gjöra þaö,
sem bæjarfjelaginu er fyrir
bestu. )■
Alþyðan og vjer!
Enn á ný er hafin hjer i
þessum bæ kosningarhríð, og
fer þar ekki að ástæðulausu.
Nýbæjarstjórnarkosning stend-
ur fyrir dyrum og er hún í
þetta sinn eftir öllum líkindum
að dæma, ekki eftirbátur fyr-
verandi kosninga, hvort held-
ur hafa verið til þings,
eða bæjar, að þvi leyti að biðla
vel til alþýðunnar. Það hefir
löngum verið svo, að á kosn-
ingatímum hefir alþýðan frem-
ur venju verið dýrkuð og dáð
af öllum flokkum. — Kosninga-
blöð hafa stundum rjett fyrir
kosningar haldið langar lof-
og dýrðarræður alþýðunni til
handa. — Þá hefir ekki verið
til svo smár maður eða kona
innan alþýðunnar, sem ekki
voru á meðan kosningin eða
kosningahríðin stóð yfir, vel-
komin sem bróðir eða systir,
inn á heimili þeirra shm næst
töldu sig standa að atkvæði
hans eða hennar.
Þetta, — að biðla ávalt vel
til alþýöunnar um kosningar,
fer að öllum vonum, og því
ekki að furða, þótt hið sama
eigi sjer stað hjer í þessum
bæ og við kosningar þær,' sem
nú standa fyrir dyrum. — Al-
þýðan hefir ávalt ráðin um
það hverjir ráða og stjórna .
bænurn. — Nú við kosningarn-
ar hjer i bæ 18. þ. m., ber að
kjósa 9 menn til að sitja i
bæjarstjórn eða fara með mál
alþýðu Hafnarfjaröar á næstu
fjórum árum. — Á fjórum ár-
utn má og verður margt gjört
— en hvernig alt fer, getur
alþýðan að miklu leyti ráðið
og fer það auðvitað eftir því,
hverjum hún fær stýrið í hend-
urnar. —
Kosningahríðin hjer, stendur
nú að heita má upp á það
hæsta. — Tveir flokkar, jafn-
aðarmenn annarsvegar en
sjálfstæðismenn hinsvegar, bít-
ast um völdin. í nokkra daga
hafa komið út kosningablöð
frá þessum flokkum, sem auð-
vjtað hafa það hlutverk aðbiðla
Svona ætti kjörseðillinn að líta út
eftir kosninguna:
Kjósið
B-
listann!
A-listi X B-listi
Davíð Kristjánsson Ásgrímur Sigfússon
Kjartan Ólafsson Helgi Guðmundsson
Björn Jóhannesson Þorleifur Jónsson
Þorvaldur Árnason Björn Þorsteinsson
Gísli Kristjánsson Bjarni Snæbjörnsson
Guðmundur Emil Jónsson Ingólfur Flygenring
Valdimar S. Long Jón Mathíesen
Ásgeir G. Stefánsson Loftur Bjarnason
Stefán Niluilásson Guðjón Jónsson
Eyjólfur Stefánsson Kristinn Vigfússon
Gunnar Jónsson Björn Helgason
Frímann Eiríksson Bjargmundur Guðmundsson
Jón Þorleifsson / Jón Gíslason
Jóhann Kr. Helgason Sigurjón Mýrdal
Jón Helgason Ásmundur Árnason
Guðmundur Illugason Enok Helgason
Sigurjón Jóhannsson Guðmundur Jónsson
Jóhann Tómasson Þórarinn Böðvarsson
til alþýðunnar, ekki þó síst
til æskumannanna, — þeirra
æskumanna, sem kosningar-
rjett hafa hlotið, og fá nú í
fyrsta sinn að sýna vilja sinn.
— Þessvegna vil jeg sem ung-
ur maður, gjöra grein fyrir
því, hvernig mjer finst, að af-
staða yngri sem eldri kjósenda
hljóti að vera til lista þeirra,
sem frammi liggja og kosið
verður um. — Bæði blöðin,
Alþýöubl. Hafnarfj. og Fram,
hrópa: Alþýðan og vjer! —
En þó finst mjer þeim mis-
jafnlega farast, að minnast á
sig í sambandi við alþýðuna.
— Fyrst vil jeg taka til athug-
unar kjörorð þótta í munni
jafnaðarmanna — þeirra, sem
um tíma hafa farið með mál
bæjarins. — Og vil jeg þá
byrja með því, að benda á þá
meiningu, sem jafnaðarmenn
hafa alt til þessa lagt i orðið
— alþýða. — Alþýðan, í þeirra
augum, hefir einungis verið sá
hluti kjósenda, sem fylgir þeirra
málum eða gefur jafnaðarm.íl.
fylgi sitt. — Hinn hlutinn
hefir á þeirra tiskumáli verið
nefndur — burgeisar. — Og
viðkvæðið hefir ávalt verið eitt
og hið sama: Vjer erum vinir
og hjálparmenn alþýðunnar.
Vjer rjettum þeim hjálparhönd,
sem (eins og Davíð Kristjáns-
son segir í Alþbl. Hf. I2. þ. m.)
„erfiða og þunga eru hlaðnir",
því „við erum sendiboðar
meistarans mikla“. Enn frem-
ur: „Jafnaðarmenn berjast
fyrir bræðralagi og jafnrjetti",
(eins og Hrólfur nefnir það í
tjeðu blaði 14. þ. m.). — Ekki
ber að neita því, að sumum
mönnum „þunga hlöönum“,
hjálpa þeir. — En hvimleiðast
er þó, þegar þeir skreyta sig
með því að segja sig berjast
fyrir hag almennings, því þar j
eru þeir saklausir af að hafa
viðkomið. — Þaö eru einungis
no/c/cr/rþeirra sauöir, sem kom-
ast að jötunni, margur veröur
frá að hverfa, sem rjettinn
sýnist hafa, hvað þá hinir,
— burgeisarnir svonefndu —.
Þvi hygg jeg, að líkt yrði varið
ef forkólfar jafnaðarmanna
spyrðu almenning, — alþýðuna
í heild — en ekki í broturn.
hvort þeir hefðu ekki rjett við
hag hans og veitt honum lið, —
svarið mundi verða nei, og aft-
ur nei.
Dæmin um það, að allir gangi
ekki jafnt í augu forsprakka j
jafnaðnrmanna hjer í bæ, þeg-
ar um atvinnu eða annað þess-
háttar, sem almenningi er
nauösyn að fá, er að ræða,
eru mörg. — Er það þá hendi
næst, í því sambandi, að minn-
ast á fyrirkomulag Verka-
mannafj. „Hlíf“, og Sjómanna-
fje!. Hafnarfjarðar“. — Stefna
þeirra hefir verið svo fráleit
allri sanngirni sem lýgin sann-
leikanum. Enginn hefir mátt
stundinni lengur standa innan
vjebanda þessara fjelaga, ef
hann á einhvern hátt hefir
sýnt sig andvígan jafnaðar-
stefnunni: Með öðrum orðum, all-
ir verkamenn, sem í þeim fjelög-
um eru, verða að snúast eins
og snældur í kringum höfuð-
paurana, — vera viljalaus
verkfæri í höndum þeirra, kæfa
niður sannfæringu sína og
sómatilfinningu, — lifa sem
fuglar í búri, en ekki frjálsir
sem fuglar himinsins. —
„Sólariillir dagar“, þar. —
Hver sá maður. sem ekki vill
una því, að vera þræli líkur
eða kasta sannfæringu sinni,
fer því ekki í þessi fjelög. —
En hann er þá heldur aldrei,
eða dálítið vægara, ekki oft
ónáðaður af þeirri vinnu eða
umhyggju, sem jafnaðarmenn
þykjasl veita. Vel kann þó að
vera aö einhver slíkur maður,
sje „þunga hlaðinn", og tel
jeg það engan vafa, — en
hvað um það, allir verða að
lifa og starfa, hverju nafni sem
þeir neínast, — hvaða flokki,
sem þeir fylgja. — Þetta vita
jafnaðarmenn, en gjöra þó
rangt, því þeir gleyma jöfnuð-
inum, sem þá einu sinni
dreymdi um. — En hversvegna
hrópa þeir þá svo ákaft: Al-
þýðan og vjer? Ekki er það
vegna þess að þeir eigi at-
vinnufyrirtækin, sem veita
mönnum atvinnuna. — Vanlar
þá fje til þess? Nei og aft-
ur nei.
Dæmi upp á það. — Tökum
i þvi sambandi til greina það,
sem einn reykviskur, góður
jafnaðarmaður, Magnús V.
Jóhannesson, sem átt hefirlengi
sæti í niöurjöfnunarnefnd
Reykjavíkurbæjar, telur höfuð-
postulana þar, — sem forkólf-
arnir hjerna líta upp til, — hafa
í árslaun. Hann gjörir ráð fyrir
að t. d. Sigurður Jónasson og
Hjeðinn Valdimarsson, hafi