Gríma - 01.09.1933, Síða 48

46
SVEINN í ENGIDAL
Lifði Sveinn þó sumarlangt, en dó snemma vetrar.
Undarlegt þótti það, að aldrei gat hann sagt neitt
frá því, hvað fyrir hann hefði komið, og var hann
þó oft spurður um það. — Nokkru eftir lát hans
dreymdi systur hans, er Sigríður hét, að hann kæmi
til hennar og segði, að nú gæti hann skýrt frá því,
hvað fyrir hann hefði komið úti á ísnum. Var það
á þessa leið:
Þegar hann var kominn heim á leið aftur út með
Strönd, nálægt gili nokkru, sem þar er, kom stúlka
úr landi fram á ísinn til hans, heilsaði honum alúð-
lega og bað hann að fylgja sér til híbýla sinna.
Þóttist Sveinn vita, að þetta væri Ijúflingsstúlka,
hafði beyg af henni og tregðaðist við að verða Við
bón hennar, en hún sótti því fastar á. Ætlaði hún
að beita hann valdi og draga hann með sár, en
hann neytti allrar orku og streittist á móti svo sem
hann mátti. Lauk svo þeirra viðskiftum, að hann
lá örmagna eftir á ísnum og næstum því meðvit-
undarlaus.
18.
MóhergS'Hjálma.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar).
Fyrir löngu bjó ungur og efnilegur bóndi á Mó-
bergi í Langadal í Húnaþingi. Eitt haust bar ein af
kúm hans rauðhjálmóttum kvígukálfi, mjög falieg-
um. Langaði bónda til að láta hann lifa, en þóttist
varla vera svo birgur að heyjum, að á það væri
hættandi. Þó hætti hann á það, og leið svo fram
eftir vetri. Var löngum ótíð og fannkomur miklar,