Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 35

Gríma]
HAMRA-SETTA
33
Grund og virðast að mestu vera úr líparíti. Bergið er
víðast óheillegt og sumsstaðar mulið í skriður. Neðan
við Hamrana taka svo fyrst við melar og síðan hall-
andi mýrlendi niður að sléttu. Hellismunninn liggur í
berginu, þar sem það er hæst, nálægt tveim mann-
hæðum frá hálfgrasigróinni skriðu, sem liggur þar
upp að klettunum. í Sesseljuhelli — en svo er hann
ávallt nefndur — má ganga úr þessari skriðu eftir
tæpri rák. Frá hellismunnanum og inn að nokkuð
sléttu bergi eru nú ekki meira en 4—6 metrar — eft-
ir því sem mig minnir frá því eg gekk í hellinn, þegar
eg var unglingur heima á Grund, — en til beggja
handa liggja gangar, sem nú eru að mestu fullir af
lausu grjóti. Uppi á hömrunum er bergið sprungið, og
man eg þar eftir mjög djúpri, en þröngri gjá, og er
sýnilegt, að þar hefur bergið fallið niður. Eins og
hellirinn er nú, er hann lítið annað en munninn, og
fjarri því að geta verið mannabústaður, en ekkert
virðist því vera til fyrirstöðu, að áður hafi til annarr-
ar hvorrar handar legið gangur inn til stærra hellis
eða bergið gengið eitthvað lengra fram en nú, og að
þá hafi hellirinn verið dýpri. Nokkru neðan við berg-
ið rísa upp tvær háar bergstrýtur, sem nefnast Strípar
eða stundum „Karlinn“ og „Kerlingin“ (sbr. þjóð-
trúna um nátttröllin). Þessir Strípar virðast vera í
framhaldi lengst til suðvesturs frá norðausturhluta
hamranna, en þar eru þeir að mestu aðeins snarbrött
urð, og eru Stríparnir sjáanlega leifar af harðara bergi
— gangur — en því, sem í kring hefur verið. Þegar
þessi hamrabrún, sem Stríparnir eru leifar af, hefur
verið óhrunin, þá hefur ef til vill verið allbreið gjá
milli þeirrar hamrabrúnar og þeirrar, sem nú er til og
hellismunninn er í. Sú gjá virðist þá hafa farið dýpk-
3