Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 41

Gríma]
SÖGUR UM SVIPI
39
í álaferð; er þá vaðið með net út í Lónið og það dregið
á land með öllu, sem í því er, en það er vanalega sil-
ungur og koli. Komum við ekki heim fyrr en seint um
nóttina. Sáum við þá allir eitthvað ókennilegt koma
sunnan túnið. Var það eins og hvítur strókur, upp-
mjór og grennri en maður, en þó hærri. Fótaburð
sáum við engan. Leið þetta áfram og nálgaðist okkur,
þangað til það kom undir sátu, sem stóð þar á tún-
inu; þá nam það staðar og lykkjaðist niður. Eg bað
mennina að ganga með mér að sátunni, til þess að
skoða þetta nánar, en þeir færðust undan því, hvað
sem því olli. Líklega hafa þeir orðið smeykir, en sjálf-
ur var eg barn að aldri og þorði ekki einsamall. Stóð-
um við svo nokkra stund úti, en sáum ekki frekar til
stróksins. Var eg einlægt að biðja hina að koma með
mér og aðgæta hann, en þeir vildu ekki, og var þó
nóttin björt sem dagur væri. Síðan fórum við inn að
sofa; lá eg lengi andvaka og var að hugsa um sýn
þessa, en að lokum sofnaði eg, enda var eg yfirkominn
af þreytu. — Þegar eg vaknaði daginn eftir, var mér
sagt, að bóndinn á næsta bæ hefði dáið um nóttina,
þegar klukkan var rétt um fjögur.
c. Framliðinn faðir vitjar sonar síns.
[Handr. Þorsteins M. Jónssonar, eftir handr. Páls Guðmunds-
sonar skólapilts 1906.]
Fyrir nokkrum árum var Friðfinnur trésmiður
Jónsson á Blönduósi við smíðavinnu í Þverárdal í
Húnavatnssýslu. — Þá var það einn morgun, að
bóndinn þar, Brynjólfur Bjarnason, lagði af stað í
kaupstaðarferð norður á Sauðárkrók. Þetta var
snemma dags, og voru því ljós kveikt í baðstofunni,
meðan verið var að tygja sig til ferðar. Friðfinnur