Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 46

44
SÖGUR UM SVIPI
[Gríma
Daginn eftir það er þeir bræður komu við á Ket-
ilsstöðum, var dimmviðris-stórhríð með snjóburði
miklum og hörkufrosti. Fór Magnús bóndi með síð-
ara móti til fjárhúsa þann dag og dvaldist við gegn-
ingar fram í myrkur. Þegar hann kom til bæjar og
lauk upp dyrahurð, brá honum heldur en ekki í brún,
er hann sá tvo fannbarða og klökuga menn sitja með
bagga á baki á kistunni í bæjardyrunum; börðu þeir
ákaft saman fótunum og létu hælana ganga á kistu-
hliðinni. Ætlaði Magnús að ganga inn hjá þeim, en
þá brugðu menn þessir við, fóru niður af kistunni og
gengu í veg fyrir hann; gerðu þeir sig líklega til að
verja honum inngönguna. Kom þetta alveg flatt upp
á Magnús, enda þóttist hann kenna þar þá bræður,
Árna og Theófílus, og þeirra átti hann sízt von, þar
sem hann vissi, að þeir höfðu farið norður um daginn
áður. Þóttist hann þá sjá, að hér væri ekki allt með
felldu, og varð skelkaður. Hvarf hann frá dyrunum
og upp á baðstofuglugga, kallaði inn til Guðrúnar
konu sinnar og skýrði henni frá ófögnuði þeim, er
hann hafði mætt í bæjardyrunum; bað hann hana að
sjá einhver ráð til þess að sér yrði liðsinnt í þessum
vandræðum. Guðrún bað hann vera stilltan og sagði,
að ekki mundi mikils við þurfa; gekk hún síðan fram.
Þegar Magnús kom aftur að bæjardyrunum, var þar
engin fyrirstaða; Guðrún var þar fyrir, en mennirnir
horfnir. Bar svo ekki neitt á neinu.
Nokkrum dögum síðar fréttist það inn á nesið, að
þenna sama morgun hefðu þeir bræður, Árni og
Theófílus, lagt af stað inn á Brekkur, en svo er nefnt
svæðið frá Bangastöðum inn að Auðbjargarstöðum.
Komu þeir ekki fram, svo að leit var gerð að þeim.