Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 56

54
DRAUGASÖGUR
[Gríma
með bláleitan skýluklút um höfuðið. — Þegar
Fnjóskdælingar eru spurðir um Duðu, þá má ganga
að því vísu, að þeir í fyrstu vilji lítið við hana kann-
ast og telji sögurnar um hana tóman hugarburð, en
þegar betur er eftir grafizt, verður annað upp á ten-
ingnum. Þá kemur það í ljós, að fjöldi manna hefur
orðið hennar var með ýmsu móti alla nítjándu öld-
ina og að minnsta kosti tvo tugi hinnar tuttugustu.
Því miður eru nú engar heimildir um fyrirbrigði
Duðu frá fyrra helmingi eða miðbiki nítjándu aldar,
en hér skal drepið á nokkra atburði, er gerzt hafa á
síðari áratugum og lýsa henni að nokkru.
Um 1885 átti Ólöf Elíasdóttir, sem nú býr í Hól á
Staðarbyggð, heima í Tungu í Fnjóskadal. Á sumar-
daginn fyrsta þetta ár ætlaði hún að fara í kynnis-
ferð að Snæbjarnarstöðum, en hláka var á, svo að
vont var að fara, og dróst því förin fram eftir degi.
Um klukkan tvö fór hún fram í eldhús til Önnu mág-
konu sinnar, sem var þar að hita kaffi. Við eldhús-
dyrnar stóð fata undir leka, og þegar Ólöf kom þang-
að, sá hún að lítill og óglöggur kvenmannssvipur var
að slæðast milli fötunnar og veggjarins. Hafði hún
orð á þessu við Önnu, og þegar Anna rétt á eftir gekk
inn göngin, sá hún hinn sama svip á sveimi; hvarf
hann þar inn í rangala, sem lá út úr göngunum. í þess-
um svifum heyrðu þær stöllur mannamál úti á hlað-
inu, og var þar kominn ungur bóndi af Reykjaætt.
Þegar Ólöf Elíasdóttir var í kvennaskólanum á
Laugalandi rétt eftir 1890, bar svo við eina nótt um
veturinn, að hana dreymdi að hún væri stödd á Þórð-
arstöðum í Fnjóskadal og stæði þar úti við hlöðuvegg.
Þóttist hún þá sjá stelpu, sem hún vissi að vera mundi
Duða; smaug stelpan inn í vegginn fyrir augum henn-