Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 69
Gríma]
DRAUGASÖGUR
67
ur, hnýtti upp í hann og teymdi heim á leið. Þegar
hann er nýsnúinn við, sér hann að maður kemur ofan
úr heiðinni og gengur út bergið sömu leið og hann;
hægir hann þá ferðina og ætlar manninum að ná sér,
svo að þeir geti orðið samferða, og þegar maðurinn er
kominn svo nálægt, að til mundi heyrast, kallar Helgi
til hans: „Viltu verða samferða, lagsi?“ Hinn anzar
því engu, og Helgi kallar til hans þrisvar, án þess að
detta annað í hug en að þetta sé drukkinn maður,
sem ekki geti svarað eins og annað fólk. Færist mað-
urinn alltaf nær, en hesturinn fer að verða hvimpinn
og tekur að sperra eyrun og frýsa. Fer þá Helga að
gruna, að hér sé ef til vill eitthvað óhreint á ferð, þótt
í mannsmynd sé, en heldur samt áfram að kalla, þótt
ekki væri það í þeim tilgangi að bjóða samfylgd; snýr
hann við blaðinu og vísar manninum norður og niður
með ýmsum kjarngóðum orðum. Hinn færir sig samt
sem áður alltaf nær og nær Helga. Gerist hesturinn
þá svo hræddur og staður, að naumast er hægt að
þoka honum áfram. Var þá komið út á Berghóla, sem
eru rétt upp af Leirunni. Helgi hafði lítinn broddstaf
í hendi. Sleppir hann þá hestinum og veður með
stafinn á undan sér á móti manninum. Hörfar hann
fyrst nokkuð undan, en nemur svo snögglega staðar,
tekur ofan hausinn og heldur á honum; tindra þá eld-
glæringar úr stúfnum, líkt og glyttir í maurildi, en af
því að skap er komið í Helga, lætur hann ekki aftra
sér, heldur veður hiklaust áfram. Þegar hann er al-
veg kominn að manninum, hverfur hann og sést ekki
framar. Hesturinn sefaðist jafnskjótt sem ófögnuður
þessi var horfinn, og Helgi varð einskis frekar var á
heimleiðinni. — Sögu þessa sagði Helgi Sumarliða
bróður sínum og kvaðst ekkert hafa orðið hræddur.
S*